Qyntel Woods

Qyntel Woods
Woods on the fastbreak.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Un héros très discret (μτφ. Ένας πολύ διακριτικός ήρωας).

Pearl Jam - Release 


Καλησπέρα σας!
Το παρόν κείμενο αποτελεί πιθανότατα την πρώτη ημερήσια "συγγραφική" έναρξη του REDiscussion.
Η επιμέλεια ανήκε στον φίλο Κώστα ή κατά κόσμο Blitzkrieg (πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) κι αποτελεί μια εναλλακτική ερμηνεία εξιστόρησης, των αρχικών επαγγελματικών βημάτων στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ φυσικά, του φαινομένου που ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ένα δοκίμιο καλαθόσφαιρας στο ύφος του Ευάγγελου Παπανούτσου; Μια μυθοπλασία του Ντάγκλας Άνταμς; Μια ήπια παράνοια του Τέρι Γκίλιαμ; Ένα αφηγηματικό θρίλερ του Φίλιπ Ντικ
Ελπίζω να μην ισχύει το τελευταίο (για το καλό του παίκτη), αν και οφείλω να ομολογήσω ότι με φόβησαν οι εμμονές του επιμεληθέντα στις δερματοστιξίες.
Καλό μήνα να έχετε και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!


Θυμάται ότι την πρώτη φορά στο γήπεδο στο κέντρο της ερήμου, με τους πάντες να βρίζουν εν χορώ τον Ντανίλοβιτς, αυτός παρατηρούσε το τατουάζ του παίχτη το οποίο πρέπει να έδειχνε μια αράχνη. Το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν η αράχνη αλλά το ότι είχε τατουάζ. Δεν ήταν σύνηθες στα γήπεδα της Γηραιάς Ερήμου να εμφανίζονται λευκοί με τατουάζ. Μόνο μαύροι μπασκετμπολίστες έφεραν τατουάζ, ήταν μόδα στο Νεό Κόσμο, αλλά όχι και στην Έρημο. 

Το 1987 η έρημος είχε γεμίσει μπασκέτες. Ήταν 5 ετών. Η εθνική ερήμου είχε κατορθώσει να κερδίσει ένα τουρνουά και να αμφισβητήσει τους νόμους της βαρύτητας μένοντας στον αέρα αψηφώντας τους. Πολλοί ορκίστηκαν ότι για μια στιγμή είχαν δει τα μέλη της να υπερίπτανται πάνω από τους κατώτερους αντικατοπτρισμούς και την ίδια τη λογική. Ότι είχαν δει σε μια άνυδρη περίοδο το μπάσκετ ως πλημμύρα ενάντια στη λογική και την ευζωία.
Από τότε ο μετρονομικός ρυθμός της Spalding (σ.σ. Παρέμβαση από μηχανής θεού: Έχω την εντύπωση ότι ήταν μάρκας Molten.) στα γήπεδα άρχισε να μοιάζει στα αυτιά του με μελωδία, σαν το λυτρωτικό ταπ-ταπ των σταγόνων νερού στο κέντρο της ερήμου. Δεν του έλειπε το ύψος και έτσι επιδόθηκε και αυτός σε αυτό που έμελλε να του εξασφαλίσει μια θέση στο μαγικό κόσμο του NBA.
Το 1993, στην πρώτη του επίσκεψη στο Στάδιο Ερήμου και Θερμοκηπίου (ΣΕΘ) όπου η εθνική είχε νικήσει την Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών, παρακολούθησε τον αγώνα του Ολυμπιακού Ερήμου εναντίον της Κίντερ. Αυτό που θυμάται είναι τις μεγάλες ελπίδες που έτρεφε ο κόσμος της ομάδας για ένα Πανερημικό τρόπαιο, την τελική νίκη και τον Ντανίλοβιτς, το αντίπαλο γκαρντ, το οποίο ήταν από τους μεγαλύτερους παίχτες της Γηραιάς Ερήμου, και ο οποίος φημολογούνταν ότι σύντομα θα έβαζε πλώρη για το NBA, όπου θα ανακάλυπτε καινούριες ερήμους.
Θυμάται ότι σε μια διεκδίκηση της μπάλας αυτή έφυγε προς τις πτυσσόμενες εξέδρες οι οποίες είχαν απλωθεί για τις ανάγκες της κοσμοπλημμύρας, ότι ένας γνωστός οπαδός της ομάδας με το όνομα Γκάζα – πόσο περίεργο, το όνομά του το είχε πάρει από τον γνωστό ποδοσφαιριστή – την είχε πιάσει και είχε προκαλέσει τον Ντανίλοβιτς, ο οποίος αρκέστηκε να τον κοιτάξει – ίσως με μια δόση ειρωνείας (δεν είναι σίγουρος όποτε το επαναφέρει στη μνήμη του μια και δεν είχε διαβάσει ακόμη το On the concept of Irony).
Η σκηνή χαράχτηκε στο μυαλό του, όπως άλλωστε και το γεγονός ότι ο Ντανίλοβιτς ήταν ο μοναδικός λευκός παίχτης με τατουάζ.

Από τότε κύλησε τόσο νερό στο αυλάκι ώστε να θεωρείται από πολλούς ο νέος Ντανίλοβιτς. Έβρισκαν οι ειδικοί το στυλ του όμοιο με του Σάσα, και αυτό τον έκανε να αναρωτιέται αν θα πρέπει να χτυπήσει και αυτός ένα τατουάζ για να δέσει το γλυκό. Μετά από μια τρομερή σεζόν με τον Ολυμπιακό Ερήμου, είχε συμμετάσχει στα ντραφτ του NBA και μάλιστα είχε πετύχει να σκαρφαλώσει ψηλά, στις πρώτες θέσεις στον πίνακα, ώστε να θεωρηθεί σίγουρο το πέρασμα στην απέναντι όχθη της σταγόνας.
Στην Αριζόνα και τους Phoenix Suns από τους οποίους τελικά επελέγη έπρεπε να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό, όσο και αν ακούγεται περίεργο, το πέτυχε διαβάζοντας! Οι συμπαίκτες του τον αγκάλιασαν καθώς οπωσδήποτε βρισκόταν έξω από τα νερά του αφού οι εμπειρίες από την Γηραια  Έρημο δεν ήταν τόσες ώστε να μην εμφανιστεί σαν ψάρι έξω από το νερό στην απέραντη έρημο της Arizona.
Μάλιστα του έδωσαν το παρατσούκλι Wide R, το οποίο προέρχεται από το Wide Receiver και αποτελεί θέση παίχτη στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο! Δηλαδή αν και shooting guard, δυάρι, ο Kierke έγινε γνωστός με όνομα ποδοσφαιριστή! Αυτό το έκαναν γιατί όταν πήγαν οι υπεύθυνοι της ομάδας στο αεροδρόμιο να τον παραλάβουν, το πρώτο που τους ρώτησε ήταν What Wide Receiver stands for? Μια ερώτηση που τους φάνηκε πολύ αστεία και που τους έκανε να τον βαφτίσουν έτσι.
Wide receiver είναι ο τύπος που δέχεται τη μακρινή μπαλιά του εξήγησαν και περίμεναν να περνά την ελεύθερη ώρα του βλέποντας αμερικανικό ποδόσφαιρο. Αντ’ αυτού, ο Kierke συνέχισε να διαβάζει. Για την ακρίβεια, διάβαζε τότε το End Zone του De Lillo – είχε διαβάσει τον Harold Bloom να δηλώνει ότι οι τέσσερις σπουδαιότεροι Αμερικανοί συγγραφείς είναι ο De Lillo, ο Pynchon, ο Roth και ο McCarthy και έκρινε σκόπιμο να ιχνηλατήσει την έρημο της Arizona μέσα από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της Πολιτιστικής Ερήμου την οποία θεωρούσε ότι αποτελεί το Νέο Θερμοκήπιο.
Το Wide R έγινε σύντομα το όνομά του, ταίριαζε άλλωστε και με το τεράστιο άνοιγμα των χεριών του το οποίο του επέτρεπε να παίζει εξαιρετική άμυνα αλλά και με το μικρό του.

Οι πρώτοι αγώνες της σεζόν σημαδεύτηκαν από έντονη νευρικότητα και αρκετό ιδρώτα χωρίς ανάλογα αποτελέσματα. Πρώτα απ’ όλα θα έπρεπε να δέσει το κορμί του, το οποίο αποτελεί βασικό συστατικό της επιτυχίας στα γήπεδα του NBA. Αντίθετα με εκείνα της Γηραιάς Ερήμου όπου το να είσαι ταλαντούχος πολλές φορές αρκεί για να πετύχεις, στο Νέο Θερμοκήπιο θα έπρεπε να είσαι γεροδεμένος για να αντεπεξέλθεις στο physical game και την κτηνωδία που εξελίσσεται στο παρκέ από τους seven footers, αυτούς δηλαδή που αγγίζουν τα 210 εκατοστά από το έδαφος από το οποίο όταν απογειώνονταν έμοιαζαν περισσότερο με τα υπερηχητικά παρά με τα mirage της ερήμου.
Το End Zone πραγματεύεται τη ζωή ενός παίχτη του αμερικάνικου ποδοσφαίρου ο οποίος παράλληλα με τις προσπάθειές του εντός του γηπέδου εθίζεται σε συζητήσεις με τον καθηγητή του στο μάθημα της Στρατηγικής και αρχίζει να εκλαμβάνει το παιχνίδι με όρους πυρηνικής τιτανομαχίας μεταξύ των Σοβιέτ Δημοκρατιών της Γηραιάς Ερήμους και των Ηνωμένων Θερμοκηπίων Αμερικής. Ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, στο οποίο μπορούσε να εισχωρεί απομονώνοντας τις εξωτερικές επιθέσεις από seven footers, Mexican standoffs και οτιδήποτε άλλο απειλούσε την καριέρα του στον μαγικό κόσμο του NBA.


Στο γυμναστήριο τα βάρη αποτελούσαν μια πραγματική δοκιμασία μια και υπήρχε ο κίνδυνος να του καταστρέψουν το λεπτεπίλεπτο στυλ του σουτ του αν δεν ακολουθούσε πιστά τις εντολές του γυμναστή. Έπρεπε να αφομοιώσει την εκρηκτικότητα που χρειαζόταν με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες στην πλαστικότητα των κινήσεων του. 
Η προπόνηση ήταν τόσο έντονη, ώστε με δυσκολία μπορούσε να μελετήσει το Mount Rushmore των τεσσάρων σπουδαιότερων εκπροσώπων της λογοτεχνίας της Ερήμου και να παρατηρήσει τα ανάγλυφά τους ως κάτι περισσότερο από αμμώδη γλυπτά τα οποία δημιουργεί η άμμος των λέξεων στις ερήμους του ήχου. Έτσι, όταν ήταν πολύ κουρασμένος, τόσο που δεν του έμενε τίποτε περισσότερο από το να κλείσει τα φώτα, άφηνε στην άκρη τον De Lillo και αρκούνταν στο να ξεφυλλίσει την Έννοια της Ειρωνείας του αγαπημένου του φιλοσόφου, του Soren Kierkegaard, ώσπου να κοιμηθεί εν τέλει αγκαλιά με την ειρωνεία.


Την είχε διαβάσει πια τόσες φορές που μπορούσε να τη χρησιμοποιεί πια σαν livre de chevet χωρίς να παρεξηγηθεί ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο Μορφέας, οι οποίοι στην διελκυστίνδα για το σώμα του νεαρού βρίσκονταν ισόπαλοι, αφομοιωμένοι στα όνειρα που έβλεπε ο εξαντλημένος νεαρός μπασκετμπολίστας.
Σύντομα, η δουλειά στην αίθουσα με τα βάρη άρχισε να φαίνεται και μέσα στο γήπεδο. Ο Kierke, όχι μόνο πια δεν γινόταν τροφή για τα θηρία, αντίθετα προσέφερε στην ομάδα του και αμυντικά εκτός από τα θανατηφόρα του σουτ τριών πόντων. Τα πρώτα πλακάτ με το όνομά του εμφανίστηκαν στην κερκίδα, και ο Wide R έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στους μπαρουτοκαπνισμένους οπαδούς του Phoenix, οι οποίοι την ίδια εποχή που ο Kierke έβλεπε τον Σάσα στο ΣΕΘ, έβλεπαν τη γιγαντομαχία για τον τίτλο μεταξύ των SUNS του Barkley και των BULLS του Jordan. Ένα μυστικιστικό έπος για τον βασιλιά ΗΛΙΟ-ΤΑΥΡΟ θα λέγαμε, ίσως.
Μέσα από τα χιλιάδες τατουάζ αντιπάλων και συμπαικτών τα οποία εναλλάσσονταν με την ταχύτητα των αγώνων οι οποίοι διεξάγονταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους ο Kierke ένιωθε να βλέπει τις χιλιάδες οδούς που άνοιγε ο ιδρώτας μέσα στην έρημο για να φτάσει στη θάλασσα του κοινού που ζητωκραύγαζε. Αλλά πάντα ακόμη και στα πιο πιεστικά σημεία του αγώνα, εκείνος θυμόταν το ένα και μοναδικό τατουάζ λευκού μπασκετμπολίστα που είχε δει στα παρκέ της Γηραιάς Ερήμου και αυτό με ένα μαγικό τρόπο τον ηρεμούσε και τον έκανε να βλέπει ξεκάθαρα τότε που η μπάλα έκαιγε.
Ήταν σαν το τατουάζ να του προσέφερε μια στιγμή αναπόλησης, αρκετή για να τον μετατρέψει σε ψυχρό εκτελεστή όταν το χρονόμετρο μηδένιζε και χρειαζόταν κάποιος να δώσει την πνοή στην ομάδα του.
Η κορυφαία στιγμή υπήρξε το σουτ του στον αγώνα εναντίον των Miami Heat το οποίο χάρισε τη νίκη στην ομάδα του και στον ίδιο τον τίτλο του clutch, δηλαδή του παίχτη που την δύσκολη στιγμή και με το παιχνίδι να τελειώνει θα βάλει το νικητήριο καλάθι.
Clutch : the ability to perform at high levels in a pressure situation.
Στους πανηγυρισμούς ο speaker φώναξε : Wide R the Kierke Guard! Ή κάτι παρόμοιο το οποίο μόλις άκουσε σχεδόν το αίμα του πάγωσε.
Δεν πάγωσε όπως θα πάγωνε με την έννοια του φόβου, πάγωσε όπως πάγωνε όταν έφερνε στο νου του το τατού του Ντανίλοβιτς για να εκτελεί ψύχραιμα. Πάγωσε με τον τρόπο που βλέπουν τα φίδια πριν εκτοξεύσουν το δηλητήριό τους. Το τατού, αναρωτήθηκε, αν μοιάζει με φίδι. Όχι το να έχει κάποιος τατού ένα φίδι, αλλά αν γενικά το όποιο τατού μοιάζει με φίδι που απλώνεται επάνω στο κορμί.

Αν δεν ήταν αυτό η Έννοια της Ειρωνείας τι μπορεί να ήταν:
Διάβαζε για έναν παίχτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου ο οποίος μέσα από τις συζητήσεις του άρχιζε να εκλαμβάνει το παιχνίδι με όρους Ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ενώ ο ίδιος – το έβλεπε πια ξεκάθαρα – χάρη στο ψυχρό του αίμα γινόταν ο Kierke ο Shooting Guard ο οποίος ενσάρκωνε τον αγαπημένο του φιλόσοφο στο γήπεδο μέσα από την πυκνή ειρωνεία και τα αντίστοιχα τατού που τον περιέβαλλαν!
Soren Kierkegaard, δηλαδή  S. Kierkegaard
Και
Shooting Kierke Guard, δηλαδή S. Kierkeguard
Φανταζόταν σε μια παράλληλη πραγματικότητα τίτλους όπως Kierke, ο clutch player του υπαρξισμού ή Ο Kierke combo guard του φιλοσοφικού ρεύματος των 7,25.
Combo είναι ο παίχτης που μπορεί να εκτελέσει και χρέη play maker.
7,25 η απόσταση του τριπόντου.
Τα φίδια δεν βλέπουν παρά μόνο θερμοκρασίες. Ο ίδιος δεν έβλεπε παρά τατουάζ όταν εκτελούσε. Τα φίδια βλέπουν το θύμα τους επειδή είναι θερμόαιμο. Ο ίδιος έπαιρνε τα παιχνίδια λόγω του ψυχρού του αίματος. Ήταν πολύ περίεργο που όποτε η μπάλα έκαιγε ο ίδιος αισθανόταν τόση άνεση αντικρίζοντας ένα τατουάζ, δηλαδή ένα φίδι. Σαν να εναλλασσόταν η ιδιότητα των ερπετών της ερήμου με την δική του ικανότητα να στάζει μετρονομικά τη μοιραία σταγόνα που θα έσπαζε τον υδράργυρο τη στιγμή που διακυβευόταν η νίκη στους τεράστιους νιπτήρες που αποτελούσαν τα γήπεδα του NBA.

Η εξέλιξη αυτή τον χαλάρωσε. Επέστρεψε στην αγαπημένη του ενασχόληση, το Mount Rushmore του Harold Bloom και άρχισε να στοχάζεται επάνω στον Kierkegaard και τα τατουάζ. Ονειρεύτηκε σε ένα όνειρο α λα Μπόρχες τον φιλόσοφο να χτυπά ένα με το όνομα της αγαπημένης του Ρεγγίνας μόνο και μόνο για να προκαλέσει την Δανέζικη κοινότητα των μέσων του 19ου αιώνα. Και έπειτα θα τη χώριζε και θα εξαφανιζόταν το τατουάζ μαζί με τις ενοχές του.
Οι συμπαίκτες του πρότειναν να πάνε μια βόλτα στην πόλη. Έξω από ένα μαγαζί με τατουάζ του πρότειναν να χτυπήσει ένα τατού. Ο ίδιος δεν είχε κανένα. Δεν είχε ποτέ σκεφτεί γιατί, ίσως γιατί υποσυνείδητα δεν ήθελε να ταράξει αυτό το ερπετοειδές του σερί από επιτυχημένα παιχνίδια στην Νέα Έρημο.
Γιατί δεν είχε χτυπήσει ένα τατουάζ ποτέ του;
Γιατί είχαν γίνει τόσο της μόδας τα τατουάζ;
Χτύπαγε το μυαλό του στο μίξερ απέναντι στην έκρηξη του σύμπαντος των τατού, πώς διεστάλη, πώς διαδόθηκε στην έρημο, αλλά δεν του ερχόταν τίποτε στο μυαλό.
Θυμήθηκε ως και ένα επεισόδιο των X files όπου το πνεύμα του νεκρού εγκλήματία μαζί με το τατού του μεταφέρεται στο σώμα ενός ζωντανού το οποίο και καταλαμβάνει – στο τέλος θα τον προδώσει το ίδιο του το τατού. Τι περίεργο επεισόδιο!
Δεν βοηθούσε όμως αυτό.
Συνέχισε να εκτοξεύει το δηλητήριό του στην Arizona, το οποίο συνέχισε να εξουδετερώνει τους αντιπάλους χαρίζοντας στον Wide R τη φήμη που ονειρευόταν να αποκτήσει βλέποντας τον Σάσα.
Αλλά τον ταλαιπωρούσε αυτή η ερώτηση, πώς είχαν κατορθώσει τα τατού να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους. Και δεν διαφαινόταν απάντηση στον ορίζοντα παρά μόνο νίκες, νίκες και πάλι νίκες χάρη στην ικανότητά του να εκμεταλλεύεται την αδυναμία των άλλων που ήταν τόσο ξεκάθαρη όσο το τατού που έβλεπε στο βάθος, στο παρελθόν του όταν εκτελούσε.
Σαν το στίγμα του Ντανίλοβιτς να ήταν πάντα εκεί, να έπρεπε να το θυμάται για να είναι ο clutch player του υπαρξισμού. Το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας.
Eva bears the stigma of original sin, άκουσε στο ραδιόφωνο τον τραγουδιστή ενός συγκροτήματος της Arizona, των Lycia να λέει χαριτολογώντας.
Το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας. Η σύλληψη όλου του κόσμου ως ιερού της αμαρτίας μέσα από ένα τατουάζ. Οι φυλακισμένοι χτυπούσαν τατού παλιότερα, ή οι ναυτικοί. Όταν αυτό το θεωρούσαν ως κάτι αποτρόπαιο, το οποίο δεν ταιριάζει στους αστούς. Τώρα χτυπούσαν όλοι πια. Σαν να ήθελαν όλοι οι αστοί των κέντρων της ερήμου να επισημάνουν τις δυνατότητές τους στην αποκάλυψη της αλήθειας που έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους.
Σαν να αντάλλαζαν ό,τι είχαν κάτω από το δέρμα τους με ένα τατουάζ για να απαλλαγούν από αυτό που είχαν κάτω από το δέρμα τους. Σαν το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας να έδενε το παρελθόν τους με το παρόν τους στο οποίο δεν είχαν τίποτε να κρύψουν.

Τώρα πια οι φυλακισμένοι αντί για τατού υποβάλλονταν σε ορούς της αλήθειας. Ήταν ό,τι πλησιέστερο υπήρχε στο να τους προσδώσει μοναδικότητα. Η ζωή πίσω από κάγκελα και το τατού είχε πια γίνει κτήμα και των κατοίκων της ερήμου. Έτσι, οι αστοί έπρεπε να έχουν τη δική τους απάντηση σε αυτήν την πρόκληση. Η οποία απάντηση δεν ήταν τίποτε άλλο από το να συνεχίζουν να χτυπούν τατού στο σώμα τους, να οικειοποιούνται τα τατού σαν μια μορφή ορού της αλήθειας η οποία θα τους απάλλασσε από τις ενοχές τους για οποιοδήποτε κιρκεγκωριανό κόμπο διάλεξαν να κόψουν με το παρελθόν από το να προσπαθήσουν να τον επιλύσουν.
Τα τατουάζ ήταν οι οροί της αλήθειας για τους κατοίκους της ερήμου, είτε επρόκειτο για αστούς είτε για μπασκετμπολίστες. Τους απάλλασσαν από το βαρύ φορτίο με το οποίο ζούσαν ως τότε και τους άφηναν έπειτα εκτεθειμένους στα μάτια των υπολοίπων, ενώ αυτή η αλήθεια που έλαμπε αντικαθιστούσε το παρελθόν τους που εξατμιζόταν όπως το τατού από το νεκρό εκείνου του επεισοδίου των x files για να στοιχειώσει τους υπόλοιπους οι οποίοι δεν έφεραν το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας.
Δεν γνώριζε αν με αυτόν τον τρόπο ερμήνευε την αδυναμία του να προσαρμοστεί στην κοινότητα της ερήμου η οποία επιζητούσε από τους κατοίκους της να στιγματίσουν το δέρμα τους για να συνεχίσουν να κυκλοφορούν αλώβητοι κάτω από το δυνατό ήλιο της Arizona χωρίς να έχουν να κρύψουν τίποτε και την επιλογή του να ζει μια ζωή γεμάτη τύψεις και επιτυχίες στο μαγικό NBA. Ή αν απλώς έδινε μια απλοϊκή διέξοδο στις αναμνήσεις του μέσα από τις σελίδες των βιβλίων που διάβαζε και από τα 7,25 τις εκτελούσε.
Αυτό που γνώριζε ήταν ότι δεν θα έκανε τατού. Όχι γιατί είχε δεθεί με ψυχαναγκαστικό τρόπο με την επιτυχία αλλά γιατί εν αντιθέσει με το Σάσα ο οποίος υπήρξε ο πρώτος λευκός με τατού στο γήπεδο, έβλεπε όταν κοίταζε τον καθρέφτη, τον πρώτο μαύρο χωρίς τατού και ήταν και αυτός ένας εξαίρετος τρόπος να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου στο κέντρο της ερήμου, γυμνό, από τατού, υπαρξισμό ή νίκες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου