Fortius, Spanoulicus, Vicarious.

Tool - Vicarious [HQ - HD 1080p]

Καλησπέρα σας!
Η γευσιγνωσία δεν αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των ντιντήδων ή των δανδήδων -αν προτιμάτε- της κεντροευρωπαϊκής νομενκλατούρας. Ακόμα και ο μέσος "λαϊκός" καταναλωτής έχει το δικαίωμα στη βρώση. Ενίοτε και στη γνώση.
Αυτή η θυμοσοφία που ακουγόταν συχνότερα τα παλιά χρόνια: Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο. Οτιδήποτε λεγόταν από τους παλιούς -παροιμιακώς ή ρητορικώς- ήταν κατά βάση ορθό και δίκαιο.
Ελληνική μπύρα λοιπόν, όχι εισαγώμενη. Κρασάκι από τον τόπο μας κι ας είναι ξυνισμένο (που λέει ο λόγος). Καλό το ξύγκι του Μονάχου και το Oktoberfest, αλλά προτιμώ τα εγχώρια προϊόντα.
Να μην ξεχάσω μια ακόμα υποσημείωση του προλόγου:  Το μπάσκετ, είναι ψυχή. ΨΥΧΗ με κεφαλαία. Αν δεν υπήρχε ψυχή, δεν θα γινόταν καλύτερος παίκτης της Ευρώπης ένας κοντός καλαθοσφαιριστής (1,83 μόλις), Ελληνοαμερικανός μάλιστα, με άφρο μαλλί, προερχόμενος από τη Νέα Υερσέη, που θα κατάφερνε -τελικώς και αξιοπρεπώς- να αναμετρηθεί ως ίσος προς ίσος με τους "γίγαντες" του αθλήματος στη δεκαετία του 1980. Τότε που μεσουράνησε, κατά κύριο λόγο.
Συνεχίζει ο Blitzkrieg...

Θέλω να πω μια ιστορία για τους Αφούς και τον αγαπημένο τους ήρωα.

ΣΥΝΤΑΓΗ

Τρεις παρατηρήσεις γι’ αρχή.

Α) Ο Τρινκιέρι δήλωσε πρόσφατα ενθουσιασμένος που μαθαίνοντας τη Γοτθική έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει λέξεις που δεν υπάρχουν στην Ιταλική. Ανέφερε μάλιστα και τη συγκεκριμένη που του προκάλεσε εντύπωση, το Schadenfreude – περίεργο που οι Ιταλοί δεν έχουν έννοια αντίστοιχη της χαιρεκακίας. Όπως και να έχει, έχει μεγάλο γούστο να ανακαλύπτεις λέξεις που δεν έχουν ακριβή αντιστοίχιση στη γλώσσα σου. Καιρό σκέφτομαι το vicarious. Στο λεξικό του Σταυρόπουλου η απόδοση είναι υποκατάστατος δι’ άλλου, παρ’ άλλου, υπό άλλου και αναφέρει ως παράδειγμα feel a vicarious pleasure/satisfaction δλδ αισθάνομαι την ικανοποίηση άλλου σα δική μου. Νομίζω το πιο εύστοχο παράδειγμα είναι αυτοί που βλέπουν ταινίες τρόμου για να νιώσουν την αδρεναλίνη τους να ανεβαίνει. Όπως και να έχει, το vicarious δεν έχει αντίστοιχη έννοια στην Ελληνική. 

Β) Ο όρος τεχνοκράτης με εκνευρίζει. Ποιος είναι ο τεχνοκράτης; Στην καλύτερη εκδοχή του είναι αυτός που παραπέμπει σε αριθμούς. Στη χειρότερή του, ο άψυχος χαρτογιακάς. Το αντίθετο της τεχνοκρατίας σε πολλά λεξικά ανά τον κόσμο θα μπορούσε να είναι το Ψυχή.
[Μοναδική εξαίρεση στα χρονικά, κάτι που υποδηλώνει και ο τίτλος του Album, το Perfect Symmetry των Fates Warning, όπου ενώ έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο τεχνοκρατικό έπος, με κάτι εφιαλτικά μπροστά από την εποχή του, κάτω από την άψυχη επιφάνεια πάλλεται η ψυχή των μεγάλων δημιουργών του – κυρίως Matheos και Zonder]

Γ) Λένε συνήθως πως το σώμα απλώς ακολουθεί το μυαλό, υπό την έννοια ότι αν το μυαλό είναι αρκετά δυνατό, το σώμα δεν έχει λόγο, απλώς το υπακούει και εκτελεί τις εντολές του.

Συνδυάζονται με κάποιον τρόπο τα Α, Β, Γ;

Ο Mustaine, ψυχή των Megadeth, εθεάθη να τρώει πιτόγυρα στη Σύρο, αρχίζει η αφήγηση. Στον Mustaine πραγματικά αναγνωρίζεις το μεγαλείο του ανδρός που ό,τι κάνει το βιώνει ο ίδιος. Όταν ο Dave τρώει πιτόγυρα δεν χρειάζεται κανενός είδους vicarious feeling ή pleasure, για να αναγνωρίσει και – κυρίως – να ζήσει τη θεία γεύση του τζατζικιού. Αντίθετα, φανταστείτε τον Lars Ulrich, εγκεφαλικό τεχνοκράτη της μουσικής βιομηχανίας των Metallica μέσα στη Μουσική Βιομηχανία, να τρώει πιτόγυρα στο ίδιο ακριβώς μέρος. Θα μπορούσε να βιώσει με τον τρόπο του Mustaine;

Σε καμιά περίπτωση. Ο περίφημος ντράμερ-τενίστας το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να αρχίσει να σκέφτεται πώς θα ενσωματώσει το brand πιτόγυρο στο brand Metallica προτού το κάνει ο Harris σε εκείνo των Maiden. Έτσι, αντί να μπορέσει να βιώσει το μεγαλείο του τζατζικιού, τη στιγμή που ο λάρυγγάς του θα έπρεπε να παραλύει από ηδονή μπροστά στην τέλεια συμμετρία σκόρδου και γιαουρτιού, ο ψυχρά υπολογιστής και τεχνοκράτης πλέον Lars θα φανταζόταν αλυσίδα πιτογυράδικων ιδιοκτησίας του με τα αντίστοιχα χαζά ονόματα της γαστριμαργικής του έμπνευσης αποτυπωμένα στον κατάλογο – π.χ. Doris Gyros with Larsziki - αντί Τζατζίκι. 

Ας αφήσουμε τους δύο αυτούς metal heroes, τον βιωματικό που δεν έχει ανάγκη από vicarious feelings για να καταλάβει το τζατζίκι, τον τεχνοκράτη που ΘΑ βίωνε το τζατζίκι ΜΟΝΟ ΑΝ ο Dave είχε μείνει στους Metallica, και ας περάσουμε στον Patrick Young, ο οποίος είναι από τους τύπους που ΔΕΝ μπορούν να βιώσουν, ή έστω να προσπαθήσουν να αντιληφθούν το μεγαλείο του τζατζικιού – το αποδεικνύει το γεγονός ότι συνδύασε χυμό πορτοκάλι με πιτόγυρα, και στην επαρχία ακόμη γελάνε με την ύβρη του ανδρός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δίχως την τεχνοκρατική έστω διάσταση αντίληψης των πραγμάτων,  το σώμα ΔΕΝ μπορεί να ακολουθήσει αυτό που λέει το μυαλό.

[Αυτό συμβαίνει είτε αν έχεις πολύ μυαλό – το είχα ακούσει για έναν serial killer τύπου Hannibal λέει που δεν μπορούσε να εκσπερματίσει με τίποτε, παρά μόνο όταν σκότωνε, οπότε μπορεί να πει κανείς ότι το μυαλό του ακολουθούσε περίεργη πορεία για να φτάσει το σώμα του – είτε αν δεν έχεις καθόλου – αυτό δεν είναι απλή φήμη ήλθε ο μέγιστος Patrick να μας το κάνει λιανά].

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΖΑΤΖΙΚΙΟΥ

Οι Αφοί πού κολλάνε σε όλα αυτά; Ο Σπαν; 

Το όραμα των Αγγελόπουλων για τον BC είναι προφανώς τεχνοκρατικό. Όπως συμβαίνει με όλα τα μεγαλεπήβολα οράματα, κανείς, ούτε οι ίδιοι, δεν γνωρίζουν αν έχουν πλήρη έλεγχό του. 

[Μάλιστα, δεν μας ενδιαφέρει καν αν οι Αγγελόπουλοι είναι έξυπνοι ή χαζοί, αρκεί που έχουν λεφτά. Όταν έχεις λεφτά, δεν χρειάζεται πουθενά το μυαλό, ίσα-ίσα μάλιστα μπορεί ανά πάσα στιγμή έστω και ίχνος ζωής σε αυτό να προκαλέσει ασφυξία στις οικονομικές δραστηριότητες.]

Όλα αυτό μαρτυρούν. Οι άνθρωποι θέλουν τεχνογνωσία, γραβάτα και δημόσιες σχέσεις. Ο δικός τους μπαμπούλας πρέπει να έχει τη μορφή του Λάζαρου Λέσιτς, του μπασκετανθρώπου δηλαδή που στο διάστημα που ήταν προπονητής στον Άρη ΔΕΝ είχε δει ΚΑΝΕΙΣ με άλλα ρούχα πέρα από τη φόρμα – ως μπαμπούλα θα προσέθετα και τον μέγιστο Βλάντο Τζούροβιτς τον οποίον έχω δει ακμαιότατο να χτυπά πιτόγυρα φορώντας παντόφλα και ήταν πραγματικά αυτό που λέμε larger than life. Το αντίστοιχο σε ποδοσφαιρικό εφιάλτη για τους Αγγελόπουλους θα πρέπει να είναι ο πεθερός του Ντέταρι, ο οποίος πρώτα ήταν έννοια και μετά άνθρωπος. 

Ισχύει όμως αυτό; Ότι οι Αφοί είναι τεχνοκράτες αποχυμωτές οτιδήποτε πηγαίου και αυθόρμητου;

Κατά τη γνώμη μου όχι. Τα φαινόμενα απατούν. Οι Αφοί, όσο και αν θέλουν να το κρύψουν, ΔΕΝ είναι τεχνοκράτες. Υποθέτω μάλιστα ότι όταν άκουσαν πρώτη φορά ότι πρέπει να γίνουν τεχνοκράτες για ευνόητους λόγους, ένιωσαν όπως πολλοί από επαρχία, εθισμένοι στο διαιτολόγιο των τριών πιτόγυρων ανά ημέρα, ένιωσαν όταν είδαν πρώτη φορά παντζάρια. Δηλαδή δεν υπάρχει επιχείρημα να φας παντζάρια πέρα από το ανόητο για να κατουρήσεις κόκκινα. Όταν τρως τόσα πιτόγυρα συνήθως η κοιλιά σου δεν αφήνει να δεις ούτε τα ούρα σου.

Το κακό όμως είχε γίνει. Με το πες-πες στο τέλος πιστεύεις πράγματα που δεν έχουν συμβεί ποτέ. Λένε για κάποιον βασιλιά που του επανέλαβαν τόσες φορές ότι ήταν στο πεδίο της μάχης που στο τέλος το πίστεψε ότι είχε συμμετάσχει. Όπως και να έχει οι Αφοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα το μόνο που ήθελαν ήταν να περάσουν καλά, με τον τρόπο, όχι τις μεθόδους, του loaded των Primal Scream, ξαφνικά βρέθηκαν κουστουμαρισμένοι και με γραβάτα να το παίζουν καθώς πρέπει τεχνοκράτες. Βαθιά μέσα τους, όμως, ήθελαν να φορέσουν τα Zita τους και τις μεταλλικές τους με σφαίρες ζώνες και να πάνε απέναντι από τις κλούβες των ΜΑΤ στη συναυλία των Destruction για να κάνουν κωλοδάχτυλα.

Και έτσι πορεύονταν, ως τεχνοκράτες, που είχαν το know how αλλά δεν μπορούσαν να το λειτουργήσουν με τίποτε. Το αληθινό πρόβλημα βέβαια ήταν ο ψυχισμός τους που τιθασευμένος είχε διαρραγεί.
Ως που συμβαίνει η Κωνσταντινούπολη.
Τι συνέβη εκεί πέρα;
Το έπος εκείνο συνέδεσε αδιάρρηκτα Αγγελόπουλους με αυτόν που θεώρησαν απελευθερωτή του έτοιμου να εκραγεί, αλλά μη εκπυρσοκροτούντος ψυχισμού τους.

Τον Σπαν.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι Αφοί, ΜΗΝ μπορώντας πλέον να βιώσουν αφού ΕΠΡΕΠΕ να γίνουν τεχνοκράτες, μπόρεσαν να αισθανθούν το μεγαλείο της βραδιάς ΜΕΣΩ του Σπαν – ή έτσι τουλάχιστον το ερμήνευσαν οι ίδιοι. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ το αμετάφραστο Vicarious feeling τους εξεφράσθη, θεώρησαν οι ίδιοι επαναλαμβάνω, μέσω του Σπαν. Οι Αφοί για μια στιγμή είχαν βρει τον παλιό τους εαυτό, αυτόν που έγραφε γράμματα στο HM/MH υπερασπιζόμενος με πάθος τον Mustaine και που έβλεπε στο Peace Sells κάτι πέρα από τη βαριά βιομηχανία μετάλλου, την ίδια του την ψυχή.

Είναι λίγο αυτό; Πώς να μην ευγνωμονούν τον Σπαν αιωνίως, πώς να μην τον υπακούουν τυφλά; Ο ενστικτώδης – ας κρατήσουμε το ενστικτώδης, ας σημειώσουμε το ευτυχές υβρίδιο τεχνοκρατίας και ενστίκτου που έλαβε την απόλυτη μορφή του στην απόλυτη ανατροπή μέσω του Σέρβου συνδέσμου – δολοφόνος από τον κάμπο είχε γίνει ο ήρωάς τους.  

Σκεφτείτε λίγο πόσο τυχεροί είστε που μπορείτε να απολαύσετε τη θεία γεύση της σκορδαλιάς όταν τρώτε τον μπακαλιάρο σας. Σκεφτείτε να μην μπορούσατε. Σκεφτείτε, πάλι, να βρεθεί κάποιος που να περιγράφει, εν είδει ουρανίου τόξου, ΟΛΗ τη γκάμα των απερίγραπτων συναισθημάτων που σας πλημμυρίζουν όταν το σάλιο σας αναμειγνύει τον μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά στη μοναδική εκείνη συμφωνία με την οποία θα μπορούσε να μοιάζει η αμβροσία των Ολύμπιων. Δεν θα χρωστούσατε αιώνια χάρη στον μοναδικό αυτό μεσολαβητή ανάμεσα στους θεούς και εσάς;

Ε, κάπως έτσι ένιωσαν οι Αφοί.
Ήμαστε τυχεροί. Θα μπορούσαν να θεωρήσουν απελευθερωτή του ψυχισμού τους τον Κέσελι, όχι τον Σπαν.

Το θέμα είναι ότι, με το που γίνεται αυτό, κάπως μεταφυσικά, οι Αφοί θεωρούν ότι όχι απλώς επικοινώνησαν με τη φύση τους εκείνη που τους θέλει hellraisers αλλά ότι ξεκλείδωσαν επιτέλους και το κουτί με τα μυστικά του μπάσκετ – το οποίο είχε βέβαια μέσα και τα Zita που δεν φορούσαν πλέον. 

Και ας αφήσουμε το μακρινό 2012 για να έλθουμε στο 2017. Όπου ο Σπαν είναι πληγωμένος χωρίς κανείς να γνωρίζει λεπτομέρειες, και απ’ ό,τι φαίνεται, η επιστροφή του θα συνοδευτεί με την τελευταία του ευκαιρία, ως παίχτη τουλάχιστον, για το μεγάλο σόου. 

Οι Aφοί θα πρέπει να αισθάνονται άβολα. Πώς να βιώσεις, έστω vicariously, τα feelings σου χωρίς να παίζει ο Σπαν; Μέσω του Αγραβάνη ας πούμε; Σοβαροί να είμαστε. Τον Αγραβάνη τον πας στο "Αλλού Φαν Παρκ" και φοβάσαι ότι θα τραμπουκίσει τον σαλίγκαρο επειδή θεωρεί ότι τον κοιτάζει επίμονα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Ας εισάγουμε τον αλγόριθμο εκείνο που ΚΑΙ στην τεχνοκρατία παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του τοπίου. Την πληροφορία.
Οι Αφοί προφανώς έχουν γνώση της κατάστασης του Σπαν. Υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός γραφιάδων που έχει αναγγείλει την επιστροφή του στα μισά ματς που έχει δώσει ο BC μέχρι στιγμής. Οι γραφιάδες δεν μπορεί να τα βγάζουν αυτά από το μυαλό τους. Κάποιος τους λέει γράψε ότι τότε επιστρέφει, ή ότι τότε επιστρέφει κλπ. Αυτό φυσικά έχει δημιουργήσει σύγχυση άνευ προηγουμένου. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, η ομάδα κυλάει υποφερτά. Έχουν τους ρόλους τους όλοι και λύσεις βρίσκονται, με την υποσημείωση φυσικά ότι είναι νωρίς στη σεζόν ακόμη και ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Άρα σε τι χρησιμεύουν οι γραφιάδες πέρα από το κλασικό να είχαμε να λέγαμε; Μήπως στην προσπάθειά τους να παράγουν όλο και περισσότερες πίτες χαλάνε τη συνταγή; Μήπως δεν έχουν να αφήσουν τίποτε πίσω τους πέρα από το χαρτί που θα τυλίγονται οι πίτες τους και που έχεις την αίσθηση ότι κάνει τη λαδόκολλα να μοιάζει με πτυχίο;

Αυτό είναι το πρόβλημα. Όταν ανοίγεις το πεδίο της πληροφορίας τόσο πολύ που του δίνεις χαοτικές διαστάσεις αφήνεις έκθετο τον χώρο στο να εισβάλουν και γραφιάδες που δεν έχουν να δώσουν ουδεμία πληροφορία. Αντίθετα μάλιστα, επειδή βρίσκεσαι σε αυτή την limbo κατάσταση, χωρίς να είσαι ούτε απολύτως τεχνοκράτης, που καυλώνει με την αλγοριθμική πληροφορία, ούτε παθιάρης άρχοντας πασόκος που τινάζεται όταν ακούσει το "βρέχει φωτιά" και ψάχνει τραπέζια να δαγκώσει και γραφιάδες να μοιράσει πεντοχίλιαρα σαν πετσετάκια, αφήνεις αφύλαχτο τον ίδιο τον BC σε όσους εποφθαλμιούν να καρπωθούν έμμεσα και άμεσα οφέλη παριστάνοντας τους ινστρούχτορες του χάους – του χάους υπό την έννοια ότι έχεις προσδώσει καινούργιες διαστάσεις στον χώρο της πληροφορίας, μην μπορώντας να διαχωρίσεις το γιαούρτι από το σκόρδο.

Οι γραφιάδες τη σήμερον, δεν είναι φυσικά ίδιοι με εκείνους που μεγαλώσαμε εμείς. Για την ακρίβεια, εκείνοι με τους οποίους μεγαλώσαμε εμείς, ο Νικολακόπουλος δηλαδή, ήταν του τύπου «Ο Ζιο έκλασε δύο φορές στη διάρκεια της προπόνησης, ενώ ο Μπουρουτζίκας στο ποδοτένις με τον Μπάγιεβιτς και τον Περσία χρησιμοποίησε αυτή τη φορά Ellesse» για να φτάσει στο συμπέρασμα ότι ναι μεν η κουζίνα στο Ζέεφελντ είναι πιο νόστιμη από την προηγούμενη προετοιμασία αλλά στην Αυστρία ό,τι πιο κοντινό σε γυναίκα βρίσκεται στα σύνορα με την Ιταλία. Το φανταστικό ήταν ότι ΔΕΝ κάλυπτε ο Νικολακόπουλος την προετοιμασία στο Ζέεφελντ, το εκνευριστικό για όσους την κάλυπταν ότι η προετοιμασία δεν γινόταν στην Ιταλία.

Σε όλο αυτόν τον σύγχρονο αχταρμά, λοιπόν, που θέλει εκτός από τα όρια ανάμεσα στην Αυστρία και την Ιταλία να έχουν μπερδευτεί και εκείνα ανάμεσα στη δημοσιογραφία και την απλή παροχή υπηρεσιών, λογικό είναι να εμφανίζονται και γραφιάδες σεφ που σου πασάρουν αυτό που κάποιοι υβριστές ονομάζουν σκορδοβούτυρο για να βιώσει ο ουρανίσκος σου, vicariously πάντα, το τζατζίκι χωρίς να μυρίσει η ανάσα σου. Σαν να μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. 

Εμφανίζονται διάφοροι τύποι, με το δικό τους know how των αισθήσεων, οι οποίοι υπόσχονται στους αφούς ότι η βραδιά της Κωνσταντινούπολης θα επαναληφθεί εύκολα αν ακολουθήσουν τις εντολές τους, αν φάνε το δικό τους τζατζίκι που μπορεί να ονομάζεται για την περίσταση Τζατζίκι του Μανιτού ή Τζατζίκι του Σαμάνου, και το οποίο θα τους οδηγήσει στην εγκεφαλική διαύγεια μέσα από την καθαρή ανάσα των συνταγών τους.

Αλλά όπως γνωρίζει και ο Λάμπρος Χούτος, ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά δεν γίνεται, ούτε γίνεται να μη μυρίζει η ανάσα αυτού που σου απευθύνει τον λόγο αν έχει φάει τζατζίκι.

Όλη αυτή η παραπληροφόρηση, φαντάζομαι, οδήγησε τον Ezra Pound κάποτε να πει το φρικιαστικό «Ο Θουκυδίδης ήταν δημοσιογράφος» εννοώντας πως απλώς περιέγραφε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Το λάθος του Ezra, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι δεν έλαβε υπόψη του γεγονός ότι ο Θουκυδίδης δεν έβλεπε απλώς γεγονότα αλλά μοτίβα συμπεριφοράς της ανθρώπινης ψυχής.

Οπότε ο κύκλος έχει γίνει και φτάνουμε πάλι στην ψυχή, τον Σπαν, τους Αφούς, τα vicarious feelings τους, το μυαλό, το σώμα, συν τον αλγοριθμικό παράγοντα που δεν θα βρεις τεχνοκράτη που να πιστεύει ότι υπάρχει, το ένστικτο.
Ο Σπαν δεν χρειάζεται τα vicarious feelings αφού όπως είπαμε ο ίδιος τα δημιουργεί για τους αφούς. Ο Σπαν επίσης δεν είναι τεχνοκράτης διότι δεν καταπίεσε ποτέ την ψυχή του – υγεία είναι αυτό. Αλλά το σώμα του μπορεί να ακολουθήσει πλέον το μυαλό του;

Μόνο ο Σπαν γνωρίζει φυσικά τι γίνεται μέσα στο μυαλό του, προφανώς επειδή ο Σπαν γνωρίζει το σώμα του. Το θέμα είναι όμως ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το Γ δεν ισχύει. Ο Σπαν ΔΕΝ πρέπει να ακούσει το μυαλό του. Το μυαλό του Σπαν δεν είναι σε καλύτερη σχέση από το σώμα του αυτή τη στιγμή, όχι γιατί φυσικά ο άνθρωπος δεν έχει σώας τας φρένας, αλλά επειδή στην περίπτωσή του υπάρχει κάτι που βραχυκυκλώνει την ομαλή ροή πληροφοριών, το οποίο ως Wolverine μπορούσε να καταπιέζει, αλλά που λογικά αναδύεται πλέον, με την πάροδο του χρόνου – δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το ένστικτο.

[Το οποίο ένστικτο πέρα από την ψυχή, το σώμα και το μυαλό, μπορεί να καταχωριστεί ως μέρος αυτού που συνολικά λέγεται άνθρωπος, και του οποίου την ύπαρξη είχε ήδη επισημάνει ο μεγαλύτερος ανατόμος της δυτικής λογοτεχνίας, ο Όμηρος – ο Όμηρος ήταν γιατρός, είχε πει, σωστά αυτή τη φορά, ο Pound].

Τι γίνεται, λοιπόν, με την επιστροφή Σπαν αν ο ανήρ δεν μπορεί να εμπιστευτεί το σώμα που εμπιστεύεται το μυαλό του;

Τι θα πρότεινα στον Σπαν, ΑΝ ήμουν γραφιάς και ΑΝ γνώριζα το ball handling, vicariously πάντοτε, καλύτερα από τον ρολό χαρτιού υγείας μου – πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ μια και οι ώρες στην τουαλέτα μου είναι απείρως περισσότερες από τα γήπεδα μπάσκετ. Τώρα, καθώς το postcourt vision, το όραμα που περιλαμβάνει το μετά, του Σπαν βελτιώνεται, να εμπιστευτεί το ένστικτό του περισσότερο από ποτέ. Να το εμπιστευτεί όπως το εμπιστεύτηκε όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Μόνο έτσι, κατά τη γνώμη μου πάντα, θα μπορέσει να δώσει ΟΛΟ το μπάσκετ που έχει ακόμη μέσα του, και την τελευταία ικμάδα μπασκετοσύνης του, χωρίς να στερήσει από το σύνολο τίποτε.

Διότι το ένστικτο είναι σαν το σκόρδο. Είτε την έχεις τη συνταγή, είτε όχι. Και το ένστικτο αυτό συνέδεσε τον Σπαν με τα εγκεφαλικά κύτταρα των Αφών για να δημιουργήσει το BC τους – χωρίς μεσάζοντες και σκορδόπιστες πένες.

Ειδάλλως;
Το πολύ σκορδοβούτυρο.

A Tale Of Brave Ulysses-Στο Μυαλό του Σφαιρό

Trouble - Tales Οf Brave Ulysses

Καλησπέρα σας και καλή εβδομάδα!
Ο Blitzkrieg του blog, μπαίνει στη διαδικασία να κάνει έναν απολογισμό των φετινών πεπραγμένων Σφαιρόπουλου, με αφορμή την ήττα στο ΣΕΦ από τον αιώνιο αντίπαλο. Μια εσωστρεφής απόπειρα καταγραφής του ψυχισμού του Σφαιρόπουλου (μιας και οι κακές κριτικές τον λογίσουν Ιωαννιδικά ηττοπαθή στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις), χωρίς δριμεία επίθεση ή μετριοπαθή στήριξη, αλλά σαν μια ουδέτερη και εμμονική -ταυτόχρονα- παράθεση μια "ενδυματολογικής" λεπτομέρειας που χαρακτηρίζει τον προπονητή της ομάδας μας. Η επιλογή φωτογραφιών δεν είναι φυσικά τυχαία. Ο Σπανούλης είναι η αρχή, ο Σπανούλης και το τέλος. Η Πατρίτσια Αρκέτ ως μοιραία ξανθιά, σε αντιδιαστολή με τον μελαχροινό καταιγισμό του Σφαιρόπουλου. Ακολουθεί το κείμενο του Κώστα...

Γενικά, έχω ένα κόλλημα με τα μαλλιά – τρίχες θα τα έλεγε κάποιος ειρωνικά. Πιστεύω ότι το στυλ του μαλλιού του καθενός υποδηλώνει τον χαρακτήρα του. Μπορεί και να κάνω λάθος. Αλλά πιστεύω ότι οι τύποι που έχουν έναν συγκεκριμένο τύπο μαλλιού σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, σε πολύ γενικές γραμμές, δεν έχουν να κρύψουν τίποτε ενδιαφέρον εντός της κεφαλής τους. Ή, τέλος πάντων, δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που λέμε απρόβλεπτοι. Τώρα για τρίχες θα μιλάμε;

Κοιτάζω καιρό το μαλλί του Σφαιρό, προσπαθώντας σαν άλλος κηπουρός να διαπεράσω την επίμονη μπριγιαντίνη για να δω τι ακριβώς έχει μέσα στο κεφάλι του μια και τα μάτια του δεν έλεγαν τίποτε. Δεν έλεγαν τίποτε μέχρι που άρχισαν οι ήττες από τον αιώνιο. Διότι μετά άρχισαν να λένε πολλά.

Αλλά εγώ εξακολουθώ να κοιτάζω πεισματικά το μαλλί του, προσπαθώντας να βρω την τρίχα που πετάει. Αλλά αυτό πεισματικά μένει ατσαλάκωτο – έμεινε και κατά τη διάρκεια της μεταγραφικής περιόδου που έφερε Ζίζι, Τίλι, Μακλίν, Στρέλνιεκς, Τόμσον, ακόμη και Γουίλτζερ - δείχνοντας ότι ο άνθρωπος, έστω και μετά την απώλεια του περσινού πρωταθλήματος, πιστεύει, αν όχι στον εαυτό του, τουλάχιστον στη λακ του. Ίσως να βοηθά σε αυτό και η εντυπωσιακή πορεία που τον έκανε φιναλίστ στον τελικό της ευρωλίγκας. Σίγουρα στο τρόπαιο που αναγκάστηκε απλώς να δει – διότι το σήκωσε άλλος – θα πρόσεξε ο Σφαιρό ότι οι τρίχες του, ακόμη και στον χαμένο τελικό, είχαν διατηρήσει το άψογό τους.

Όλη αυτή η ενασχόληση με τρίχες μου έδειχνε επίσης ότι ο άνθρωπος με το ατσαλάκωτο μαλλί θα ακολουθούσε την πεπατημένη και μετά την  απώλεια του πρωταθλήματος, πιστός στο δόγμα του περί άμυνας. Η συνήθης κόμμωση, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν μαρτυρούσε την αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων, αλλαγή που μαρτυρούσε η απόφασή του φέτος να παίξει επίθεση.

Οπότε η θεωρία μου περί κόμμωσης είναι ανυπόστατη; Το μαλλί του Σφαιρό μοιάζει λόγος να αρχίσω να αναθεωρώ; Η εξωτερική εικόνα του κεφαλιού του Σφαιρό δεν αφήνει να διαφανεί τίποτε από την εσωτερική αλλαγή, την αλλαγή στο μυαλό του και την επανεκτίμηση της επίθεσης ως τρόπου απόκτησης της νίκης. Δεν αφήνει;

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα ψεγάδι στην εικόνα των τριχών του Σφαιρό. Ψεγάδι που ο ίδιος σε καμία περίπτωση δεν έχει αποκαλύψει, παρά μόνο στη γυναίκα του ίσως. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όταν πέφτει να κοιμηθεί, πολύ περισσότερο όταν σηκώνεται, το μαλλί του δεν πετάει. Ότι λόγου χάρη κοιμάται με κάποιο φιλέ ή κάποιο αντίστοιχο ΑΜΑΝ teleshopping που διατηρεί τη μπριγιαντίνη ακμαιότατη και το μαλλί ανέγγιχτο από ακαταστασία.

Άρα το μαλλί του Σφαιρό, αφού δεν πετάει ποτέ στον ξύπνιο του, θα πρέπει να πετάει, έστω αυτή η τρίχα, που αρκεί για να αναποδογυρίσει θεωρίες – να μετατρέψει επί παραδείγματι το αμυντικό δόγμα του Σφαιρό σε επιθετικό – στον ύπνο του. Είχα λοιπόν βρει τη λύση; 

Ας γίνω ονειροκρίτης.
Δεν ξέρω τι όνειρο είδε ο Σφαιρό όταν αποφάσισε να εξελίξει το παιχνίδι του και να μετατρέψει τους ερυθρόλευκους από αμυντικογενή σε επιθετικογενή ομάδα, αλλά σίγουρα μπορώ να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω τη σκέψη του με τη δική μου λογική, η οποία θα στηριχτεί στην αλλαγή της ενυπνίου κομμώσεως του και θα με οδηγήσει στο ποδόσφαιρο.

Τι εννοώ. Μην έχοντας παίξει ποτέ μπάσκετ έστω σε ερασιτεχνική ομάδα προτιμώ να αναλύσω τη μεταμόρφωση που έχει κατά νου ο Σφαιρό – και που όλοι ευχόμαστε να μην είναι καφκική – με διαφορετικό τρόπο από τον μπασκετικό.
Κατ’ αρχάς, το όνειρο του Σφαιρό πρέπει να το φανταστούμε ως μία τεράστια σήραγγα – φανταστείτε τον εγκέφαλο του ανδρός με όλους τους θαλάμους του - που αρχίζει, από τη συμπαγή άμυνα – με πρωτοστάτες ας πούμε τους Μπιρτς και Γιανγκ, δηλαδή κάποια underzised (sic) homonculi, πρωτοστάτες και Guardians για τους οποίους οι Μοίρες Προειδοποιούν [ σ.σ. Fates Warning ] από την άποψη ότι είναι οι τελευταίοι που θα βρει ο αντίπαλος στην πορεία του προς το καλάθι – και καταλήγει στο αντίπαλο καλάθι, στην επίθεση δηλαδή – στην οποία ως διά μαγείας πρωτοστάτης πλέον είναι όχι ο Μπιρτς ο Γιανγκ ή κάποιος άλλος πιενρολίστας από σπανουλικό πηλό – ποιητική αδεία, αλλά ο Μιλού!

Αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι το έχουμε δει ξανά στο παρελθόν, και πιο συγκεκριμένα στη Χαμένη Λεωφόρο του Λιντς, όπου ο Bill Pullman κοιμάται στο κελί του ως Bill Pullman και ξυπνά στο κελί του ως κάποιος άλλος, ως Balthazar Getty. Όπως έχει ειπωθεί όμως, ο Λιντς ως κινηματογραφιστής έχει κάθε δικαίωμα να μετατρέπει τα όνειρά του – που συχνά είναι εφιάλτες – σε ταινίες. [Θυμήθηκα και το Eraserhead με τον πρωταγωνιστή με την πρωτόλεια κόμμωση μια και είπα να ασχοληθώ με τις τρίχες του Σφαιρό.] Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζω κατά πόσο ο Σφαιρό ως προπονητής έχει την ποιητική αδεία να μετατρέπει τα όνειρά του σε δικούς μας εφιάλτες.

Τελοσπάντων, ας συνεχίσουμε. Ο Σφαιρό, λοιπόν, για κάποιον λόγο, στο όνειρο που είδε, αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται πλέον αυτούς που είχε στην αρχή της σήραγγας και ότι αρκεί ο Μιλού, τον οποίον είδε στο τέλος της σήραγγας. Πιθανολογώ ότι αυτή η μεταμόρφωση έγινε λόγω του step-up που έκανε ο Μιλού πέρσι αλλά και πιθανών εγγυήσεων που πήρε ο Γκρεγκ Πόποβιτς - του οποίου το μαλλί ακόμη και ασπρισμένο μαρτυρά ότι είναι άνθρωπος ανήσυχος που δεν χρειάζεται να την ακούσει στο REM για να κατεβάσει ιδέες - για τη χρησιμοποίηση του Μιλού ώστε να γίνει ακόμη καλύτερος και υλικό με potential για NBA.
Ωραία. Και επειδή είδε αυτό το όνειρο ο Σφαιρό και τραγουδά α λα Andy Cairns There is a light at the end of the tunnel στο 30 seconds (πολύ παραπάνω από τον μ.ο. του REM νομίζω) θα πρέπει εμείς να υποστούμε το daydreaming του; [Look yourself on a sober light Σφαιρό. You’re not Elvis, ok. But are you all right with yourself δικέ μου; Σε αγαπάμε αλλά εμείς αγαπάμε τον Θρύλο περισσότερο και δεν βλέπουμε φως.]

Δεν γνωρίζω. Διότι ο Μιλού δεν είναι παρά ένα μόνο εργαλείο στον επιθετικό οίστρο του Σφαιρό. Στο όνειρο του Σφαιρό ο Μιλού είναι περίεργο guard – όχι guardian α λα REM protector. Και μάλιστα όχι καθαρό, αλλά περίεργου τύπου. Για την ακρίβεια guard τύπου Κώστα Μήτρογλου – το όνειρο αρχίζει να γίνεται περίεργα ποδοσφαιρικό.

Στο όνειρο του Σφαιρό, στο οποίο παραμελεί την άμυνα για χάρη της επίθεσης [και στο οποίο οι απέξω ήχοι που το επηρεάζουν ακούγονται σαν το διαχρονικό Θρύλε γερά με τσαμπουκά – στην επίθεση βέβαια], η ομάδα χρειάζεται τα ακόλουθα: ένα καλό δεκάρι – τα δεκάρια βέβαια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο γενικά δεν, εκτός αν είσαι ο Μέσι, έναν καλό επιθετικό-πολιορκητικό κριό τύπου Κώστα Μήτρογλου, και, βέβαια, το αμυντικό χαφ που όμως θα πρέπει να δένει και την επίθεση.

Πάμε πάλι. Ο Κώστας Μήτρογλου είναι περίπτωση ποδοσφαιριστή που από απλώς ταλαντούχος έγινε χαρισματικός με τη μπάλα στα πόδια διότι ανάμεσα στα άλλα γνώριζε πώς να μοιράζει το παιχνίδι με χάρη, σαν να αλείφει τη μπάλα στα πόδια των ασβεστωμένων ακραίων για να βουτυρώσουν έπειτα. Έτσι κάπως φαντάστηκε τον Μιλού ο Σφαιρό, όχι δηλαδή απλώς να σκοράρει με ποστ παιχνίδι, αλλά, ακόμη πιο χρήσιμο, να «σπάει» τη μπάλα στον ασβέστη, δηλαδή στις γωνίες, για να εκτελούν οι από εκεί. Η δουλειά του Μιλού στο επιθετικό παιχνίδι θα ήταν να μοιράζει ΚΑΙ ασίστ.

Για να κάνει τόσο παράτολμες σκέψεις ο κατά τα άλλα συντηρητικός – οι κακοί θα τον έλεγαν μονόχνωτο – κόουτς στο μυαλό του είχε φυσικά το μεγάλο δεκάρι, τον μπασκετικό Ιμπαγάσα, που θα προσέθετε εμπειρία, καθοδήγηση, και τις τελικές πινελιές όπου χρειαζόταν, και από τον οποίο δεν θα απαιτούσε κανείς να αμυνθεί. Τον Σπαν.

Η συνεργασία Σπαν-Μιλού θεωρώ ότι ήταν αυτό στο οποίο πόνταρε ο Σφαιρό για να αρχίσει να χτίζει τον επιθετικό Ολυμπιακό που θα επιτίθεται κατά κύματα και θα είναι απρόβλεπτος. Βέβαια, όταν αποφασίζεις να χτυπάς κατά κύματα, θα πρέπει να λάβεις υπόψη το ενδεχόμενο ότι μπορεί στο τέλος να σκυλοπνιγείς αν δεν έχεις και άλλο πλάνο στο πίσω ή εμπρός μέρος του μυαλού σου.

Όλα, ας πούμε, καλά. Όμως υπάρχουν δύο κομβικά στοιχεία τα οποία κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν την εικόνα της ομάδας – την οποία κρίνουμε απ’ όσα παιχνίδια έχουμε δει μέχρι στιγμής. Το ένα στοιχείο δεν νομίζω ότι μπορούσε να το προβλέψει, για το άλλο όμως (θα) είναι απολύτως υπόλογος. 

Α. Το απρόβλεπτο στοιχείο είναι το γόνατο Σπαν το οποίο λίγο πολύ μοιάζει να εξουδετερώνει και μεγάλο μέρος της απειλής Μιλού – βέβαια, και σε αυτό, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για τη χρήση του μεγάλου πια σε ηλικία Σπαν ως κεντρικού χαφ της ομάδος. Γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να του προσάψει τίποτε.

Β. Το άλλο είναι το αμυντικό χαφ που αποτελεί τον πλέον νευραλγικό παράγοντα στο ονειρικό transition του Σφαιρό από την άμυνα στην επίθεση – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ποιος θα επωμιζόταν τον ποδοσφαιρικό αυτό ρόλο;
Μα φυσικά ο Παπ.

Κατά τη γνώμη μου ο Σφαιρό είτε δεν έδωσε τόση σημασία στο πόσο κρίσιμη είναι η δουλειά που έχει να κάνει ο Παπ, είτε δεν μέτρησε – ή προς το παρόν δεν φαίνεται να μετρά – καλά το γεγονός ότι γενικά το αμυντικό χαφ δεν μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να κουράζεται και ειδικά ο Παπ, ο οποίος ούτως ή άλλως θα πάρει τα κλειδιά της μετάσπαν –μεταπριντ εποχής, είναι παίκτης ψυχολογικό-βαρόμετρο. Ας πούμε στο ματς με τον αιώνιο – γι’ άλλη μια φορά το παιδί ήταν εκτός. Και αυτό βραχυκυκλώνει όλη την ομάδα, διότι πρώτα απ’ όλα βραχυκυκλώνει τον εαυτό του. Με το που θα χάσει το τρίποντο καταλαβαίνεις ότι στην καρτεσιανή του ψυχολογική αξιολόγηση είναι ήδη υπό το μηδέν. Έτσι όμως αχρηστεύεται όλη η λειτουργία της ομάδας. Ειδικά αν σκεφτείς ότι το άλλο αμυντικό χαφ δεν είναι αμυντικό:

Ο Τόμσον. Επιθετικό ατού αλλά σε άγνωστα νερά αμυντικά. Το γεγονός και μόνο ότι παίζει στην ίδια θέση με Παπ ήδη προκαλεί σύγχυση ρόλων, το γεγονός δε ότι δείχνει ο μόνος παίχτης – μαζί με τον Στρέλνιεκς – που μπορεί να μαζέψει momentum, να αποκτήσει ρυθμό, και να εκτελέσει με πολλούς τρόπους προκαλεί αμηχανία ως προς τον τρόπο χρησιμοποίησής του. Δεν γίνεται να παίζεις με το ρολόι όταν ο παίχτης ζεσταίνεται. Ο συγκεκριμένος έχει δείξει ρεπερτόριο και όταν πάει να πάρει επιθετικό ρυθμό ο Σφαιρό δείχνει να γυρίζει πλευρό αναπροσαρμόζοντας τα όνειρά του ανάλογα με το alarm του Γκατζούλη και ενθυμούμενος την αμυντική μέριμνα. 

Πάμε σε πιο περιφερειακά ανθρωπάκια στο όνειρο.

Ρόμπερτς. Δυστυχώς στο όνειρο της σήραγγας του Σφαιρό, ο Ζίζι παίζει φιδάκι και καίγεται ακουμπώντας την ουρά του προς το παρόν. Δεν γνωρίζω αν φταίει το ότι ψυχολογικά δεν αισθάνεται καλά επειδή σωματικά δεν αισθάνεται καλά, αλλά και μόνο η αιτιολογία αυτή μου θυμίζει αντεστραμμένη περίπτωση Γιανγκ. Ο ένας απλώς καθόταν και έβλεπε τα παιχνίδια τρώγοντας πιτόγυρα – πράγμα που κάνω και εγώ χωρίς να παίρνω σεντ και το οποίο θα πρέπει να με κάνει ενδεχομένως να αναθεωρήσω όταν τον λέω βλήμα και απλώς να δω στον καθρέφτη, ο άλλος έχει μπει σε αυτά χωρίς να προσφέρει ΤΙ ΠΟ ΤΑ. Τον λες και πιο παντελονάτο τον Ζίζι που σφίγγει τα δόντια, αλλά με σορτσάκι τον χρειαζόμαστε και αυτός δεν δείχνει διατεθειμένος να το λερώσει παρά με λάθος τρόπο – κάτι βρωμάει.

Στρέλνιεκς. Επιθετικά μπορεί να σε πάει όπως φάνηκε, αλλά είναι εγκλωβισμένος στο ότι ο Ιμπαγάσα μας είναι τραυματίας και στο πελάγωμα του Σφαιρό ο οποίος στην επίθεση κατά κύματα θυμάται τον τόπο καταγωγής του Γιάνις και θεωρεί ότι από τη Βαλτική μπορεί να αναδυθεί μόνο ο Κθούλου, όχι κάποιο επιθετικό υπερόπλο. 

Μακλίν – ερωτηματικό. Καλός επιθετικά αλλά αναξιοποίητος. Μου θυμίζει και τον Πάρντο χωροταξικά. 

Τι θα έκανα αν είχα τα μαλλιά και το ψαλίδι - κατά το γένια και χτένια. Αν και δεν τον βλέπω να ξυπνάει τον Σφαιρό, θα τον άφηνα μέχρι να επιστρέψει (…) ο Σπαν και να πάρει παιχνίδια. Για να δούμε αν όντως μπορεί να εφαρμόσει το επιθετικό πλάνο που έχει κατά νου. Σε περίπτωση αποτυχίας, θα ρίσκαρε να τον κουρέψουν με την ψιλή – αλλά δεν θα είχε πλέον καμία δικαιολογία για το τι κρύβει μέσα στο κεφάλι του. Εν χρω κεκαρμένος, που έλεγαν και οι παλαιότεροι, θα κυκλοφορούσε πια με όλο του το πλάνο εκτεθειμένο σαν teddyboyς . Και θα κρινόταν γι’ αυτό.

Τελικά δικαιώνομαι για τη θέση μου ότι τα μαλλιά υποδεικνύουν τον άντρα; Με τη δική μου λογική θεωρώ πως ναι. Μάλιστα βλέπω ότι στο όνειρο του Σφαιρό το μαλλί του αρχίζει να ανακατεύεται επικίνδυνα, καθώς μοιάζει να μη μπορεί να εφαρμόσει το επιθετικό του πλάνο και να χάνει τον έλεγχο της μπριγιαντίνης. Για την ακρίβεια, μπορώ να πω πως αισθάνομαι ότι βλέπω την τρίχα που (αρχίζει να) πετάει επικίνδυνα.

Και ξέρετε τι μου θυμίζει αυτή; Θυμήθηκα την ιστορία των συμπληγάδων, που ο Φινέας άφησε το περιστέρι ανάμεσά τους για να δει αν προλαβαίνει να περάσει η Αργώ. Το περιστέρι έχασε λέει μόνο κάποια φτερά από την ουρά του. Από Συμπληγάδες πέρασε και ο Οδυσσέας. Το ίδιο επιχειρεί να κάνει και ο Σφαιρό. Διότι στο όνειρό του φεύγει από την άμυνα, τα γνωστά και ασφαλή του μονοπάτια, για να περάσει στην επίθεση, ενώ οι απαιτήσεις διογκώνονται και κλείνουν σαν πέτρες για να τον σμπαραλιάσουν.

Ο Σφαιρό μπορεί να βλέπει το φως στο τέλος του τούνελ. Μπορεί να έχει και δίκιο. Εγώ όμως αυτό που βλέπω είναι η τρίχα από το μαλλί του που πετάει. Και δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτή η τρίχα είναι ό,τι απέμεινε από τον Σφαιρό επειδή σμπαράλιασαν την ερυθρόλευκη Αργώ οι πέτρες ή αν είναι η μοναδική απώλεια του στο επιτυχημένο κατά τα άλλα στο τσακ πέρασμα ανάμεσά τους.



Υ.Γ. Μιλούσα προχτές με ένα παλληκάρι που εκτιμώ για την καθαρότητα του βλέμματος. Και κάτι λέγαμε για την κακοδαιμονία και τους τραυματισμούς και πήγε και θυμήθηκε, να δεις ποιον, εκείνο τον Μποκανί τον ανθρωποφάγο που κόψανε οι ιδιοφυίες μας στα ιατρικά για να φέρουν τον Εμενίκε. Ο Μποκανί ο τραυματίας λέει δεν έχει χάσει ματς. Και μου λέει ρε συ ξέρεις τι παίζεται ΚΑΙ με τα ιατρικά και τις μίζες; Έτσι το λέω, επειδή μου έκανε εντύπωση απλώς δεν θυμάμαι αν η συζήτηση συμπεριλάμβανε και τον μπασκετικό Ολυμπιακό, αν είχε απλώς αφορμή τον μπασκετικό, ή αν αναφερόταν κυρίως σε αυτόν διότι είχαμε πιει και μερικά σκατς. Καταραμένη μνήμη! Αλλά, λέω, κοίτα να δεις που γίνονται και λάθη από τους μάνατζ, ε, εννοώ τους γιατρούς καθότι άνθρωποι και αυτοί. Με τσέπες.

Εnd of an era: From heroes to superteams.

King Crimson - The Court Of The Crimson King

Καλημέρα σας!

Η νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οδηγεί το άθλημα σε νέα μονοπάτια που διαμορφώνουν -πλέον- οι υπερομάδες του ΝΒΑ. Θα μπορούσα να το θέσω και ως ένα πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων με κύριο γνώρισμα τον υπέρτατο ανταγωνισμό στην κορυφή και την απαξίωση στην κατάταξη των έσχατων ομάδων.

Παραμερίζω μαζί με τα αχρείαστα σχόλιά μου για να αναλάβει ο ιδανικότερος εκφραστής της NBA madness, ο φίλτατος Τζο, που αναλύει λίγο έως πολύ όλες τις ομάδες του σύγχρονου ΝΒΑ.

Το τραγούδι που επέλεξα γι'αυτό το σημαντικό κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα από τα καλύτερα των King Crimson και άκρως σημαδιακό -ή προφητικό αν προτιμάτε- επειδή θεωρώ ότι όλα θα κριθούν στο court of the Crimson King. 

Καλή συνέχεια...

H απόφαση του Durant να μετακινηθεί στους Warriors το περασμένο καλοκαίρι δέχτηκε έντονες κριτικές από τη πλειοψηφία του κόσμου που παρακολουθούσε ΝΒΑ. Ο λόγος; Η διαταραχή της ισορροπίας. Είναι όμως αυτός ο πραγματικός (ή μάλλον ο μόνος) υπεύθυνος;
Το τέλειο θύμα
Το ΝΒΑ πάντα προσπαθούσε να ανεβάσει το προϊόν του. Κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε ο μέσος οπαδός ήταν πολλούς αστέρες να κοντράρονται μεταξύ τους. Το Baseball είχε  εμπνευστεί πρώτη φορά τη σύγκρουση αστέρων το 1933 με τη δημιουργία του All Star και την υιοθέτησε και το ΝΒΑ. Σκέφτηκε όμως να το πάει ένα βήμα παραπέρα. Δεν θα ήταν ένα παιχνίδι, αλλά ολόκληρη η σεζόν έτσι.  Πως θα έπειθε όμως τους αστέρες να μαζευτούν προκειμένου να πετύχει το στόχο του σε μια περίοδο που η loyalty αποθεωνόταν και ο Kοbe Bryant έφευγε με τιμές και αφιερώματα; Πως θα μπορούσαν παράλληλα οι ομάδες να υποστηρίξουν τόσα συμβόλαια σε μια ενδεχόμενη 5άδα αστέρων;
“Έχω βαρεθεί να έρχομαι 2ος. Ήμουν 2ος στο σχολείο. 2ος στο draft, 2ος στο MVP voting 3 φορές, 2ος στο τελικό. Θέλω να είμαι επιτέλους πρώτος” δήλωνε το 2013 στο Sports Illustrated o Durant. 

To salary cap τη τελευταία 20ετια:

Tι μπορεί να παρατηρήσει κάποιος από τον πίνακα; Μια σταθερή αύξηση 2-3 μυρίων μέχρι το 2016. Εκεί υπάρχει μια απότομη αύξηση 24.000.000. Τη χρονιά εκείνη έληγε το συμβόλαιο του παίχτη που είχε βαρεθεί να είναι 2ος και ήθελε με κάθε τρόπο να είναι 1ος.  Η καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ μπορούσε πλέον από Big3 που είχε δημιουργηθεί από καλές επιλογές στο draft να αποκτήσει ένα άλλο μεγάλο συμβόλαιο και να οδηγηθεί το ΝΒΑ σταδιακά σε ομάδες που θα αποτελούνται αποκλειστικά από αστέρες. H εποχή των μοναχικών ηρώων που έφταναν τελικό ΝΒΑ ήταν πλέον παρελθόν. Tα tv ratings στους τελικούς τα τελευταία 2 χρόνια τα πιο υψηλά από το 1998 αλλά και τη περίοδο των Celtics-Lakers. Το ΝΒΑ αγαπάει τις superteams και οι ιθύνοντες το γνωρίζουν.

H σταδιακή εξέλιξη
Οι Warriors πήραν εύκολα το πρωτάθλημα και οι αστέρες συνειδητοποίησαν ότι ο μόνος τρόπος πλέον να δουν δαχτυλίδι ήταν να συνεργαστούν.

Timberwolves: Tη 1η μεγάλη κίνηση προς αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων έκανε ο Thibodeau παίρνοντας τον αγαπημένο του J. Butler, στους ήδη ταλαντούχους (αλλά νέους) K. A. Towns, Wiggins και η προσθήκη των J. Crawford, T. Gibson, J. Teague δημιούργησε ένα βαθύ ρόστερ με αρκετό ταλέντο που αν βρει ρόλους θα μπορούσε να μπει φέτος στα playoffs και μελλοντικά να πρωταγωνιστήσει. 

OKC: Το μεγαλύτερο μπαμ του καλοκαιριού όμως έγινε λίγο πριν το draft με την απόκτηση του P. George από τους OKC. Ο ΜVP θα είχε λίγο αργότερα τη βοήθεια και του C. Anthony σε 2 θέσεις που είχαν μεγάλο πρόβλημα και γίνονται πλέον από τα φαβορί για ενδεχόμενη έκπληξη στη περιφέρεια.

Houston Rockets: Ο C. Paul παρόλο που ήταν free agent, αποφασίζει να βοηθήσει την ομάδα του και αναγκάζει τους Rockets να δώσουν το καλύτερο αμυντικά pg του ΝΒΑ, τον 6th player of the year. 2 ball domimant παίχτες που η χημεία τους είναι σίγουρα ερωτηματικό. Ο Paul θα πρέπει να αναλάβει τα αμυντικά καθήκοντα του P. Beverley και ο J. Harden θα πρέπει να παίξει περισσότερο χωρίς τη μπάλα. Από τα φαβορί για τις πρώτες θέσεις στη περιφέρεια για την ομάδα του D’ Antoni, η δυνατότητα τους όμως να γίνουν πραγματικοί contenders θα εξαρτηθεί από τη χημεία και τον εγωισμό των αστέρων τους.

Celtics: H 2η μεγαλύτερη έκπληξη του καλοκαιριού είναι η αίτηση και τελικά η μετακίνηση του Irving. Οι ταλαντούχοι Celtics των J. Brown, J. Tatum έφτιαξαν μια δυνατή 3αδα με Irving-Hayward-Horford και σε συνδυασμό με τα αρκετά pick που έχουν στη διάθεση τους και έναν από τους καλύτερους προπονητές θα μπορούσαν μελλοντικά να κυριαρχήσουν. Φέτος όμως; Η έλλειψη rim protector αλλά και τα ερωτηματικά στην άμυνα τους μετά τη φυγή των Bradley-Crowder κάνουν την ομάδα στους ευάλωτη στην άλλη μεγάλη δύναμη της περιφέρειας.

Cavaliers: Πολλές αλλαγές με τον D. Rose να έρχεται σε μια προσπάθεια να σώσει τη καριέρα του με κάποιο δαχτυλίδι που θα τον έβαζε σε υποψηφιότητα πάλι για HOF. Isaiah Thomas, με τραυματισμό ως το all star και D. Wade, J. Crowder, J. Green έρχονται για να αναδιαμορφώσουν τελείως το ρόστερ σε μια προσπάθεια να ανέβει η άμυνα τους με αθλητικούς παίχτες που μπορούν να παίξουν πιο χαμηλά σχήματα. Love πλέον στο 5 σε μια κίνηση που θα ανοίξει τους χώρους για τους αρκετούς ταλαντούχους σε drive παίχτες των Cavs αλλά και μεγάλο πιθανότατα πρόβλημα στο pnr. Πολλά ερωτηματικά με παίχτες ευάλωτους σε τραυματισμούς και ένα x factor που θα μπορούσε να τους κάνει contender, το pick του 2018 των Nets. Θα αποφασίσουν να το δώσουν μαζί με ενδεχομένως τον T. Thompson που θα έρχεται από το πάγκο με ένα βαρύ συμβόλαιο ή θα το κρατήσουν σε περίπτωση που φύγει ο L. James;

To reboot
Chicago Bulls: H ένδοξη ομάδα των 90s, βρήκε διέξοδο στον D. Rose και μαζί με τον J. Butler προσπάθησε να επιστρέψει στις παλιές δόξες της. Ο τραυματισμός του κάποτε MVP αλλά και η ανταλλαγή του Butler με τους K. Dunn, Z. Lavine και το 7ο pick (τον ταλαντούχο Z. Markkanen) κλείνει τον κύκλο και φιγουράρει στα φαβορί για τις τελευταίες θέσεις πλέον της regular season. 

Lakers: Η πρόσληψη του Magic Johnson, η επιλογή του L. Ball, η εντυπωσιακή άνοδος του K. Kuzma, το αρκετό cap space που δημιούργησαν για το 2018 με την ανταλλαγή του Mozgov αλλά και κάποιες ταλαντούχες μονάδες στο υπάρχον ρόστερ αναπτέρωσαν το ηθικό των οπαδών των Lakers που σκοπεύουν να κινηθούν δυναμικά την επόμενη σεζόν με τα ονόματα των free agents Lebron James και Paul George να ακούγονται έντονα.

Pacers: Λίγα πράγματα για τους Pacers που έδωσαν τον αστέρα τους P. George για V. Oladipo και D. Sabonis με το tanking να είναι πλέον μονόδρομος για τα επόμενα χρόνια.

Knicks: Πολύ δράμα για άλλη μια χρονιά για μια από τις ομάδες με το περισσότερο κόσμο στο ΝΒΑ. Η φυγή του P.  Jackson και του D. Rose, η ανταλλαγή του Carmelo και o F. Ntilikina από το draft, ανοίγουν τον δρόμο στον Κ. Porzingis ώστε να εξελιχθεί σαν παίχτης και σαν ηγέτης πλέον της ομάδας της Νέας Υόρκης. Θα χτίσουν οι  Κnicks γύρω του μελλοντικά ή θα συνεχίσουν τα λάθη του παρελθόντος;

Kings: Oι κινήσεις του V. Divac με την ανταλλαγή του Cousins το περασμένο χειμώνα δέχτηκαν αρκετή αμφισβήτηση. Η εξέλιξη του Buddy Hield, η απόκτηση του ταλαντούχου De Aaron fox στο draft αλλά και κάποιες ταλαντούχες μονάδες (Β. Bogdanovic, J. Jackson) δείχνουν ότι υπάρχει φως στο τούνελ μελλοντικά.

Hawks: Μονόδρομος πλέον η πτώση για την ομάδα του Budenholzer που χωρίς τον P. Milsap δεν μπορεί πλέον να παλέψει για πολλά.

Brooklyn Nets: Jeremy Lin και Russell από τους Lakers ενισχύουν το αδύναμο ρόστερ τους χωρίς όμως να δίνουν ιδιαίτερες ελπίδες για κάτι καλύτερο από τις τελευταίες θέσεις της Ανατολής.

Οrlando Magic: Καιρό τώρα στη διαδικασία του rebuilding oι Magic για άλλη μια χρονιά θα κυνηγήσουν τα pick και μια χαμηλή θέση με άλλο ένα draft φέτος (J. Isaac) στη φαρέτρα τους.

Mavericks: Μετά από καιρό πήρε επιτέλους την απόφαση για rebuild η ομάδα του Kuban και σύμφωνα με δηλώσεις του οι Warriors είναι υπεύθυνοι για αυτό.

Οι αναποφάσιστοι
Spurs: Παγιδευμένη με ελάχιστο χώρο στο salary έμεινε για άλλη μια χρονιά αδρανής η ομάδα του Popovic που όμως έχει το τρόπο να τερματίζει ψηλά στη regular season και κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα το κάνει για άλλη μια χρονιά.

Washington Wizards: Maximum συμβόλαιο στον O. Porter για την μαχητική ομάδα της ανατολής που όμως δεν δείχνει να έχει τα μέσα να κάνει το κάτι παραπάνω και φέτος αφήνοντας τις ελπίδες της για άνοδο του B. Beal.

Raptors: Η φυγή του Κ. Lowry δεν έγινε ούτε φέτος για την ομάδα του Καναδά, η καλή χημεία με τον Ibaka πλέον από την αρχή της σεζόν και η άνοδος του N. Powell θα είναι τα όπλα της για άλλη μια χρονιά.

Bucks: Στασιμότητα και για την ομάδα του Antetokounmpo που έχει πράγματα να αισιοδοξεί όμως με το νεανικό κορμό της. Πόσο θα ανέβει ο T. Maker και ο M. Brogdon; Σε τι κατάσταση θα γυρίσει ο J. Parker (προέκυψε σενάριο αποχώρησης); 

Blazers: Αδράνεια και για την ομάδα του εκρηκτικού διδύμου των Lillard και C. J. McCollum, θέτουν τις ελπίδες τους στον ταλαντούχο J. Nurkic που απέκτησαν πέρυσι το χειμώνα.

Suns: Ένα καλοκαίρι γεμάτο φήμες για απόκτηση του K. Irving έληξε τελικά χωρίς κάποια κίνηση πέρα από την απόκτηση του ταλαντούχου J. Jackson από το draft. 

Hornets: O Howard ενισχύει την ομάδα του M. Jordan που θα παλέψει για μια θέση στα playoffs χωρίς ιδιαίτερες νότες αισιοδοξίας για το βήμα παραπάνω.

Pistons: H απόκτηση του Bradley και η φυγή των M. Morris και K. Caldwell-Pope φτιάχνουν ένα μαχητικό αμυντικά ρόστερ που όμως έχει ταβάνι επιθετικά. Μια ομάδα που θα διεκδικήσει την είσοδο στην αδύναμη Ανατολή αλλά χωρίς βλέψεις για κάτι παραπάνω και αυτοί.

Utah Jazz: Χωρίς τον G. Hayward, με μικρό ρόστερ δύσκολα θα επαναλάβουν την περυσινή έκπληξη και η συμμετοχή τους στα playoff κρίνεται αμφίβολη.

Μemphis Grizzlies: Εμπιστοσύνη στο υπάρχον ρόστερ δείχνουν οι μαχητικοί Grizzlies κόβοντας γρήγορα κάθε σενάριο για τυχόν αλλαγή των M. Gasol και M. Conley. Θα καταφέρουν για άλλη μια φορά να μπουν playoffs χωρίς τον Z. Randolph που αποτελούσε πυλώνα του πάγκου τους;

Tα ερωτηματικά-εκπλήξεις:
Nuggets: Η απόκτηση του P. Milsap σε συνδυασμό με έναν από τους πιο ταλαντούχους πασέρ ψηλούς στο ΝΒΑ δημιουργούν ένα δυναμικό δίδυμο στο 4-5 σε μια ομάδα που δείχνει ότι θα παλέψει για τα playoffs με αξιώσεις.

Clippers: Πολλές αλλαγές για τη 2η ομάδα του LA μετά την ανταλλαγή του C. Paul. Μ. Teodosic και P. Beverley στη περιφέρεια, M. Gallinari από τους Nuggets, φτιάχνουν ένα νέο σύνολο που φιλοδοξεί να παλέψει για μια θέση στα playoff σε μια ομάδα που θα είναι σίγουρα ευχάριστη στο μάτι. 

Pelicans: Σε μια περίοδο που το ΝΒΑ δείχνει να έχει αλλάξει, με χαμηλά σχήματα και έμφαση στο περιφερειακό σουτ, οι Pelicans πάνε κόντρα στο ρεύμα και προσπαθούν με το δίδυμο A. Davis-D. Cousins να ξεφύγουν από την αφάνεια. Η απόκτηση του Rondo προσπαθεί να λύσει το οργανωτικό πρόβλημα τους και μαζί με τον ακριβοπληρωμένο J. Holiday θα παλέψουν για την είσοδο στα playoffs.

76ers: Άλλο ένα 1st pick με τον M. Fultz άλλος ένας τραυματισμός για την πιο άτυχη ομάδα του ΝΒΑ. Η επιστροφή του Β. Simmons και του J. Embiid μαζι με τον D. Saric και η απόκτηση ενός πολύ καλού σουτέρ J. Reddick δημιουργούν ένα πολύ ελπιδοφόρο και νεανικό ρόστερ που αν κατάφερνε να μείνει χωρίς τραυματισμούς θα μπορούσε να κάνει μεγάλη έκπληξη.

Miami Heat: Χωρίς ιδιαίτερη ενίσχυση αλλά με εκπληκτικό 2ο γύρο πέρυσι το δίδυμο των G. Dragic και D. Waiters με τον τρομακτικό H. Whiteside θα προσπαθήσουν αυτή τη φορά να μπουν στα playoffs και είναι πολύ πιθανό αυτή τη φορά να τα καταφέρουν.

To κύκλο των φετινών καλοκαιρινών κινήσεων κλείνουν οι πρωταθλητές Warriors που πέρα από την απόκτηση του N. Young δεν ενισχύθηκαν περαιτέρω. 1ο test για τους πρωταθλητές οι Rockets στις 18 Οκτώβρη όπου ξεκινάει η σεζόν μαζί με την κόντρα των Celtics-Cavaliers. Καλά ξενύχτια να έχουμε!

NBA 2018 SEASON OPENER

 

Metal heart is going up to the limit.

ACCEPT - METAL HEART

Καλημέρα σας!

Είχα διάθεση να γράψω για το “το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ” του Φρόιντ στις 3 τα ξημερώματα, αλλά το μετάνιωσα επειδή θα έμενα τελείως ξάγρυπνος. Ο καιρός δείχνει ζοφερός και νεφελώδης πάντως πάνω από την Ευρώπη.

 

Δύο κύριες αγωνιστικές επισημάνσεις.

1. Η ομάδα αποτελείται από καλά "εργαλεία" πλέον. Σύμφωνα πάντα με τις απόψεις των απανταχού ειδικών καθώς και των δημοσιογράφων.

Ερώτηση: Όταν θα χρειαστεί η υπέρβαση, το “διαφορετικό”, όταν απαιτηθεί από τις περιστάσεις να βρεθεί ο παίκτης που θα χρειαστεί να αποδώσει το κάτι παραπάνω για να πετύχει την υπέρβαση η ομάδα και να κατορθώσει να σηκώσει την κούπα χωρίς να φτάσει απλά στους 8 καλύτερους ή και στους 4 καλύτερους της Ευρωλίγκα, θα αποταθούμε πάλι στο δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη;

2. Η ομάδα θα λειτουργεί εξαιρετικά σε αμυντικό επίπεδο με κύριο γνώρισμα την ομαδική λειτουργία. Δεν θέλω να φανώ Κάλχας και να διαφωνήσω χωρίς να δω πώς θα αποδίδει το σύνολο στην πράξη. Όλα καλά μέχρι εδώ. Αν όμως χρειαστεί κάποιος να προσδώσει το αμυντικό του σθένος ώστε να μαρκάρει έναν αντίπαλο για να τον εξουθενώσει ή να τον βγάλει εκτός ρυθμού, θα ψάχνουμε στον πάγκο μόνο τον πολυθεσίτη αμυντικό Παπανικολάου;

Αυτές είναι μόνο δύο απλουστευμένες αγωνιστικές απορίες. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω (ωραία λέξη, αυθόρμητα μου ήρθε) σε συνομωσιολογίες του ύφους: "Άλλους ζήτησε ο Σφαιρόπουλος κι άλλους του επέτρεψαν οι Αφοί να πάρει." Ας πούμε ότι γνωρίζω κάτι παραπάνω αλλά στην προκειμένη περίπτωση μας απασχολούν μόνο τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του ρόστερ. Τα φαινόμενα

απατούν σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες και τη συνέντευξη τύπου του προπονητή. Οι επιλογές ήταν δικές του...

 

Η περίπτωση Λοτζέσκι.

Μόνο οικονομικά: Θα είναι κλοπή από κάθε ομάδα -όχι απ'τον Ολυμπιακό που τον αποδέσμευσε- μόνο αν είναι υγιής και αμείβεται με $400.000. Ό,τι περισσότερο αποτελεί κλοπή του εκπροσώπου του παίκτη έναντι του σωματείου που συμφώνησε μαζί του.

Μόνο αγωνιστικά:

Ο φίλτατος Λοτζέσκι δεν διαθέτει δημιουργία σε καμία περίπτωση. Ποτέ δεν πήρε προσωπικές φάσεις παρά μόνο μετά από πάσες συμπαικτών του. Η άμυνά του είναι επιεικώς αστεία, ειδικότερα απέναντι σε δυνατότερους (Κάλινιτς, Σιμόνοβιτς, Ματσιούλις, Νοτσιόνι) ή αθλητικότερους (Κλάϊμπερν, Νάναλι, Άντερσον, Χίγκινς) αντιπάλους.

Όσο για τα ριμπάουντς, προσπαθώ ακόμα να θυμηθώ φάση που να διεκδικεί ριμπάουντ ανάμεσα σε άλλα τριάρια ή μεταξύ των ψηλών. Μόνο από καραμπόλα κατάφερνε να κερδίσει ριμπάουντς.

 

Παρένθεση:

Είναι ξεκάθαρο ποιος παίκτης φορτώθηκε στον Πασκουάλ. Εκείνος ο παίκτης που δεν αρμόζει στα χαρακτηριστικά που καθιέρωσαν το προπονητικό ύφος του Πασκουάλ αλλά κι ο παίκτης που μπορεί να εκθειάζουν οι Γαύροι σε λίγο καιρό, προκειμένου να θάψουν τους αντίστοιχους δικούς τους παίκτες.

 

Ερώτηση κρίσεως:

O Ολυμπιακός, είχε ρωτήσει τον ξένο εκπρόσωπο του Χάκετ αν σπάει το συμβόλαιό του με τη Μπάμπεργκ ώστε να τον φέρουν πίσω στον Πειραιά, ενώ είχε ήδη ανακοινωνεί από την μέλλουσα ομάδα του. Λίγο πριν τις υπογραφές του Μπράιαν Ρόμπερτς και λίγο μετά τα ναυάγια με τους προηγούμενος στόχους για τη θέση του γκαρντ. Κίνηση απελπισίας; Παρορμητισμός; Παραδοχή λάθους; Τι

πιστεύετε, ισχύει;

 

Το εθνικό μας ζήτημα:

Όσοι αφορίζετε τον κύριο Μίσσα, θα ήταν προτιμότερο να αναθεωρήσετε. Αυτά μπορεί να προσφέρει, αυτά προσφέρει. Ο κύριος Γιώργος έχει πληρώσει κανέναν προπονητή; Ο Ιταλός τα πήρε με

δικαστική απόφαση από το λογαριασμό της Eurobank. Ο Κατσικάρης δεν τολμάει να σηκώσει ανάστημα επειδή είναι Έλληνας και σκέφτεται το μέλλον του. Οι –τότε- βοηθοί του δεν έλαβαν δεκάρα. Ούτε λεπτό. Ο Φώτης πήρε κάτι ψίχουλα ωστόσο. Ο αγαπητός κύριος Γιώργος όμως, βοηθάει αρκετό κόσμο και γι’αυτό διατηρεί κλειστά στόματα. Τακτοποίησε το σχολείο του Πρίφτη και τις μεταθέσεις στην προηγούμενη ομάδα του. Κρατάει τον Σκουρτόπουλο και τον διαφημίζει σαν προπονητή.

Φρόντισε και για τον Μίσσα. Στον Ολυμπιακό. Κάθε σωματείο στην Ελλάδα που θελει εύνοια τον ταΐζει. Ο ερασιτέχνης. Τον “τάισαν”; Ανταπέδωσε.

“Σας βοήθησα με τη συγχώνευση και τις παίκτριες κλπ, κύριε Κουντούρη. Πάρτε τον Μίσσα να τον πληρώνετε αντί για μένα. Για να προπονεί απλήρωτος την

εθνική.” Παστρικές δουλειές. Τίμια πράγματα.

Είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός τεχνικό σύμβουλο; Σιγά μην είχε τέτοιου επιπέδου.

Όσο για τον Μίσσα;

“Κοουτσάρα, σε έβαλα στον Θρύλο που είσαι και Ολυμπιακός. Είμαστε πάτσι πλέον. Αν έχουμε στο μέλλον, σου δίνουμε αυτό που σου αναλογεί.”

Προσοχή όμως. Η κόντρα με τους Αγγελόπουλους και τον Σωλήνα παρέμεινε.

Γιατί;

Επειδή οι Αγγελόπουλοι ποτέ, μα ποτέ δεν τάισαν τον Βασιλακόπουλο. Μόνο οι Αγγελόπουλοι είπαν όχι στις “προσταγές” του και στον τρόπο που δουλεύει στο μπασκετικό στερέωμα. Οι μόνοι που αρνήθηκαν και οι μόνοι που ήρθαν σε κόντρα μαζί του.

Πώς θα τους ευνοήσει η διαιτησία; Με ποιον τρόπο; Αφού αποφάσισαν να πάνε κόντρα στο κατεστημένο.

 

Βαρλάς gate:

Το SDNA είναι το Σαββίδη φυσικά. Απλώς τα βρήκαν Παπαθεοδώρου (ο γνωστός) με τον Τράκη εδώ και 7-8 μήνες. Από τέλη Ιουνίου έχει γίνει deal για τις περίφημες ακαδημίες και έχει πουληθεί και το Eurohoops. Ας φέρω πρόχειρα στη μνήμη μου πριν ένα μήνα τα δυο απανωτά αφιερώματα στον Τράκη απ’το σοβαρό κι αντικειμενικό Eurohoops. Προεόρτια; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι μέσω Τράκη

πήγε στο SDNA, με παρέα για ευκολότερη “προσαρμογή”.

Έτσι εξηγείται λοιπόν η "πρόσληψη" Παπαλουκά-Διαμαντίδη στις ακαδημίες. Έτσι εξηγείται το σεντράρισμα των ξένων μετά τους τελικούς και ειδικά των φευγάτων για την ομαλή μετάβαση τους σε φιλικά σωματεία. Έτσι εξηγείται και η απαξίωση των Αγγελόπουλων και του Σφαιρόπουλου στους τελικούς. Όλα έχουν μια ακολουθία τελικά.

 

Στα αγωνιστικά, ελπίζω να μη σκάσουν πρόωρα οι Σπανούλης-Πρίντεζης κι αρχίσουμε τις πρόωρες αναφορές σε μαρμάρινα στήθη και μεταλλικές καρδιές προκειμένου να κερδίζουμε τα καίρια παιχνίδια που θ’ακολουθήσουν.

 

Καλό φθινόπωρο!

Heavy Horses.

Jethro Tull - Heavy Horses (1978 Widescreen) 

Καλησπέρα σας!

Η μεταγραφική φημολογία οργιάζει καιρό τώρα, ενώ πλέον η επικαιρότητα απαιτεί νέα, διαφοροποιημένα σχόλια. Πώς προέκυψαν αυτά; Εξαιτίας του Ολυμπιακού που έχασε το πρωτάθλημα με κατεβασμένα χέρια από τον αιώνιο -αγωνιστικά πάντοτε- αντίπαλο. Δικαίως.

Κανείς νοήμων Γαύρος δεν ισχυρίζεται το αντίθετο παρά τις καίριες διαιτητικές παρεμβάσεις σε σημεία των αγώνων που διαμόρφωναν ιδανικά ένα σεβαστό πλεονέκτημα στη διαφορά υπέρ του αντιπάλου καθώς επίσης και τις instagram-ικές οχλήσεις (για να μη γράψω προκλήσεις) του ιδιοκτήτη και μεγαλοπαράγοντα του αντίπαλου σωματείου.

Πήγε χαμένη η μέγιστη ευκαιρία για το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα από την εποχή του Ξανθού. Εξαιτίας της κόπωσης (ο κύριος Γκατζούλης θα έπρεπε να είχε φροντίσει για το μέγιστο δυνατό φορμάρισμα στους τελικούς), των τραυματισμών κομβικών παικτών, της ανεπάρκειας του προπονητή Σφαιρόπουλου -για μερίδα οπαδών- να ανταπεξέλθει στις αγωνιστικές δυσκολίες που έθεσε ο αντίπαλος προπονητής καθώς και την αναποτελεσματικότητα ορισμένων κομβικών (Σπανούλης, Πρίντεζης) ή αναπληρωματικών παικτών (Birch, Παπαπέτρου) της ομάδας να ανταπεξέλθουν με παρρησία στις αγωνιστικές ανάγκες των τελικών.

Ύστερα από όλα αυτά τα στενόχωρα συμβάντα και τα σοβαρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στο ΣΕΦ το βράδυ του 5ου τελικού -εξαιτίας των οποίων προέκυψε και η φημολογία για συμφωνία του Μάντζαρη με τον Πάο- καταλήξαμε στο σημείο να έχουμε όλους τους ξένους παίκτες της ομάδας υπ'ατμόν. Εκτός του Σέρβου Nikola Milutinov, που θεωρείται ο μόνος βέβαιος για παραμονή σε συνδυασμό με τη θέληση διοικούντων και προπονητή (εκτίμησή μου ότι τρίζει η καρέκλα του Σφαιρόπουλου στο πρώτο σημαντικό αρνητικό αποτέλεσμα), εκτός αν αποφασίσουν να τον προσθέσουν στο ρόστερ τους οι Spurs, μετά από μια διαφαινόμενη απόσυρση του Manu Ginobili. 

Ακόμα και σ'αυτή την εξέλιξη, υπάρχει παίκτης που έχει εκδηλώσει σε σημερινή προσωπική συζήτηση το ενδιαφέρον του να παίξει στον Ολυμπιακό. "Συμπαθέστατος και προσιτός" όπως μου μετέφερε φίλος που μίλησαν προσωπικά σήμερα το πρωί (Δευτέρα 17-7), "ψάχνει ομάδα" και πιθανότατα "περιμένει τον Ολυμπιακό". Για του λόγου το αληθές, ορίστε η μία φωτογραφία του παίκτη (Artsiom Parakhouski), από τις τρεις που έχω στη διάθεσή μου.

Πρωτόγνωρο γεγονός, η αλλαγή 5+1 ξένων από το ρόστερ ομάδας του Σφαιρόπουλου. Ούτε την δεύτερη χρονιά του δεν δοκίμασε τόσες μαζικές αλλαγές. Οι αποχωρήσεις των Young, Hackett, Green, Lojeski, Birch και Waters είναι γεγονός, ενώ έχουν προκύψει ταχύτατα οι πρώτες προσθήκες αντικαταστατών.

Janis Strelnieks - Welcome to Olympiacos B.C.

Η πρώτη -αναπάντεχη λόγω εξαγοράς- προσθήκη ήταν του Λετονού Janis Strelnieks, ενός άσου με εξαιρετική εκτέλεση από μακρινή απόσταση και καλή δημιουργία. Περισσότερο θα ταίριαζε στη θέση δύο αν η ομάδα μας αποφασίσει να τρέξει στην επίθεση. Παίκτης με συγκεκριμένες δυνατότητες αλλά άριστη ανταποδοτικότητα στο ισοζύγιο αξίας-τιμής.

George Bogris - Welcome To Olympiacos B.C.

Έλληνας ψηλός στη θέση 5 ως δεύτερη μεταγραφή, ο Γιώργος Μπόγρης, με περγαμηνές το βραβείο του καλύτερου σέντερ της διοργάνωσης του Champions League κι ενός από τους περισσότερο ουσιαστικούς ψηλούς της Ισπανικής λίγκας. Ο μόνος παίκτης που θα αυξήσει τα διαρκείας στο γυναικείο πληθυσμό ενώ η σύντροφός του θα συνδράμει αντίστοιχα για τον ανδρικό πληθυσμό του ΣΕΦ.

Kim Tillie - Welcome To Olympiacos B.C. ᴴᴰ

Τρίτος στη σειρά ο Γάλλος Kim Tillie (που προτιμά την Αμερικάνικη προφορά του επιθέτου του) από τη Μπασκόνια. Ένας power forward -μετά από χρόνια- που θεωρείται αθλητικός και είναι αρκετά υψηλός για να παίξει στη θέση 5. Δεδομένα δεν γνωρίζει τη θέση 5 στην επίθεση αλλά θα μπορεί τουλάχιστον να τοποθετεί αμυντικά κατάλληλα το σώμα του στη θέση 5, όπως κάποτε ο Antic. Έχουν αρκετά κοινά με τον Antic πάντως. Πληροφορίες από Ισπανία, έκαναν λόγο για τον πιο "βρώμικο" αμυντικά παίκτη μετά τον Reyes.

Jamel Mclean - Welcome To Olympiacos B.C.

Ακολούθησε η προσθήκη του Jamel McLean, μετά την ηθελημένη αποχώρηση του Khem Birch. Η ομάδα επιθυμούσε διακριτικά την αποχώρηση -προς το ΝΒΑ- του Καναδού, ενώ κι ο ίδιος δεν επιθυμούσε πλέον την παραμονή του στην ομάδα του Πειραιά. Η καλύτερη δυνατή εξέλιξη και για τις δύο πλευρές. Ο Αμερικάνος αντικαταστάτης του, είναι ουσιαστικά ένα undersized 5άρι και ύψος 2.03, με λιγότερες αμυντικές περγαμηνές από τον προκάτοχό του -άσχετα αν η στατιστική κατέγραφε 1 κλέψιμο μέσο όρο ανά παιχνίδι- αλλά με σαφέστατους επιθετικούς προσανατολισμούς και ατομική δημιουργία κάτω από το καλάθι.

Το μεγαλύτερο σήριαλ μας προέκυψε στη χηρεύουσα θέση του Green: Larkin, Jovic, Jackson, Hickman, McCollum, Rice. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα χρειάζεται πρωταρχικά 2άρι με σκορ και κατά δεύτερο λόγο δημιουργία ή έστω δημιουργό που να σκοράρει με άνεση.

Ο Larkin απαίτησε τουλάχιστον 1,2 ετήσιο συμβόλαιο (από πληροφόρηση), όπως κι ο McCollum, αλλά ο Ολυμπιακός δεν προσφέρει τόσα σε καμία περίπτωση. Ο Larkin είναι ο παίκτης που ήθελε από την αρχή ο Σφαιρόπουλος και περιμένει το ντόμινο αποχώρησης του από τη Μπασκόνια, οικονομικό "σκάσιμο" του Κερεχέτα και ταυτόχρονη απόσυρση της Μπαρτσελόνα από την υπόθεση. Με 1,2 που προσφέρει και χωρίς την αναμενόμενη αύξηση της προσφοράς, είναι σχεδόν αδύνατο να τον δελεάσει, αφού η πρόταση (χωρίς την εφορία) που έχει αυτή τη στιγμή στη διάθεσή του είναι κοντά στο 1,5 το χρόνο. 

Η "οικεία" σε όλους μας πρόταση είναι 1+1 διάρκεια συμβολαίου και $800.000 ετήσιο συμβόλαιο. Στον Hickman προσφέρθηκαν τα $800.000 αλλά εκείνος προτίμησε την πρόταση του διετούς της Βαμβέργης.

Το Eurohoops αναφέρει ότι ο Ολυμπιακός αναμένει την εξέλιξη της υπόθεσης Larkin και Hanga σε Μπαρτσελόνα, ώστε να μείνει ελεύθερος ο Rice και να καταλήξει τελικά στο ΣΕΦ. 

Οι φίλτατοι Sober και RedMastro -ίσως και o MikeTrashtalker όπως παρατήρησα από tweets reminders που μου μόστραρε το Twitter σε refresh- έκαναν σαφέστατη αναφορά στον Dwight Buycks. 

Παίκτης που ήθελε πέρσι ο Σφαιρόπουλος. Όπως και τον Brian Roberts. Συμμετείχαν αμφότεροι στο Summer League. Κλάσεις ανώτερος ο δεύτερος (Roberts) και πολύ μέτρια περίπτωση ο πρώτος (Buycks). Εννοείται ότι είναι προτιμότερος ο Roberts ακόμα κι αν είναι σχεδόν 8 πόντους κοντύτερος του Buycks.

Γιατί όμως δεν ανεβάζει την προσφορά του ο Ολυμπιακός ώστε να πάρει ό,τι πιο διαθέσιμο κυκλοφορεί κι "αφήνει" να χάνονται κατά συρροή οι κοντοί; Επειδή "έχασε" την υπόθεση "Ισπανία ή τίποτα" της συζύγου του φίλτατου Granger; Προφανώς και όχι. Η πρόταση του Ολυμπιακού ανέρχεται στις $900.000 αλλά έχει τον παίκτη στην αναμονή μέχρι τις 20-7. Τη μέρα που οριοθετούνται οι παραμονές-αποχωρήσεις των "υπαρχόντων" παικτών (προτάθηκε στον Lojeski παραμονή με τα μισά του προηγούμενου συμβολαίου του). Έγκυρη πληροφόρηση από μεγάλο δημοσιογράφο βέβαια, αναφέρει ότι δεν επιθυμεί τον Granger στον Ολυμπιακό ο προπονητής μας. 

Αφού λοιπόν ο Σφαιρόπουλος δεν "γουστάρει" Granger και κρατούσε στην αναμονή τόσο καιρό τους Jackson, Hickman, McCollum και σία, σημαίνει ότι ο εκλεκτός του είναι ο Larkin. Περιμένει μέχρι τις 20 του μήνα λοιπόν, ώστε να διώξει αναίμακτα Lojeski-Green, να διατηρήσει Milutinov ταυτόχρονα, μήπως και αποσυρθεί η Μπάρτσα από την υπόθεση Larkin κι αναγκαστεί να κρατήσει Rice ή να πάρει άλλον ώστε μέσω του ντόμινο να μείνει χωρίς ομάδα ο Larkin. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες και προβλέψεις που διχάζουν πολλούς.  

Ποιο είναι τελικά το πλάνο; Το πλάνο είναι "αγοράζουμε" τον πιο φθηνό. Αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Το ερώτημα είναι γιατί και ποιον περιμένουν και δεν υπέγραψαν κάποιον από τους προαναφερθέντες ενώ τους είχαν στην αναμονή;

Εκτίμησή μου αποτελεί, ότι ο Σφαιρόπουλος θα καταλήξει (έστω κι αν τον ωθήσουν προς την επιλογή Granger) σε κάποιον με περισσότερες και κυριαρχικές playmaking abilities, ενώ θα προσθέσει ένα υποφερτό 2-3άρι για τη θέση του αποχωρήσαντα Matt Lojeski. Ποιοι είναι αυτοί οι παίκτες κατά την κρίση μου;

Ο Ουρουγουανός free agent Jayson Granger -με εναλλακτική τον Nate Wolters πρώην του Crvena Zvezda- που μπορεί να αγωνιστεί με επιτυχία στις δύο θέσεις της περιφέρειας και ο Matt Janning, free agent 2-3άρι, πρώην της Lokomotiv Kuban. Αν έπρεπε να ποντάρω σε κάποιους τα χρήματά μου, θα πόνταρα σε Granger και Janning για τις δύο τελευταίες θέσεις ξένων του Ολυμπιακού.

Μια υπόθεση "επαναδιαπραγμάτευσης" που δεν βγήκε προς τα έξω, αλλά δεν μου επιτρέπεται να την αναφέρω, να είστε βέβαιοι ότι θα έκανε το μισό πληθυσμό των μπασκετικών Γαύρων να αναθεματίζουν που δεν πραγματοποιήθηκε στον ιδεατό χρόνο.

Βαριά χαρτιά οι ξένοι μας; Όχι τόσο. Περισσότερο Heavy Horses, μου φέρνουν κατά νου...
Καλό υπόλοιπου καλοκαιριού να έχουμε!

Edit:

Το γράφω σαν μέρος του κειμένου, ώστε να μη χαθεί ανάμεσα στα σχόλια και ξεχαστεί ο παίκτης.

Ανακάλυψα έναν ψηλό, που είναι άγουρος ακόμα, αλλά σε ένα-δύο χρόνια θα αξίζει $1.000.000 σε περίπτωση βέβαια, που παραμείνει υγιής και χωρίς τραυματισμούς φυσικά.
Το όνομα του Norvel Pelle. Ο τύπος είναι 24 ετών, βλέπει τον κόσμο από τα 211 εκατοστά, ζυγίζει 98 κιλά και αγωνίζεται στη θέση 5. Πρόκειται για τεράστια ευκαιρία, να αγορασθεί ο παίκτης σαν μορφή επένδυσης, πριν τον ανακαλύψουν τα άλλα μεγάλα clubs του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και να αποτελέσει μιας πρώτης τάξεως μελλοντική επένδυση για τον Ολυμπιακό.Αν θέλουμε να συγκρίνουμε τα προσόντα του (αλτικός, ταχύς, εύστροφος, εξελίξιμος και με πολλές προοπτικές), θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναφέρουμε τον Ekpe Udoh.

Παραθέτω δύο video. Ένα πρόσφατο κι ένα παλιότερο από την αναπτυξιακή λίγκα.

Αναμένω τα σχόλιά σας. Αξίζει τον κόπο η συγκεκριμένη περίπτωση;

 

Norvel Pelle "PEPSI LEBANESE BASKETBALL LEAGUE 2016" season highlight

Norvel Pelle: NBA D-League Highlights of NBA Draft Prospect