System Of A Down - Aerials #14
Καλησπέρα σας!
Άλλη μια μεταμεσονύχτια γραπτή κατάθεση, που συνοψίζει κατά κύριο λόγο τα τεκταινόμενα του θερινού σχεδιασμού για τον Ολυμπιακό. Μετά το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα λοιπόν, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί κατά τον ακόλουθο τρόπο. Ο Σταύρος επιμελήθηκε το κείμενο, τη μουσική και τις φωτογραφίες.
Καλή αρχή στην ομάδα!
''Πάρτε τεσσάρι''
Νομίζω
πως η παραπάνω φράση είναι ικανή να συνοψίσει το φετινό καλοκαίρι του
μπασκετικού τμήματος του Ολυμπιακού. Δικαίως ή αδίκως, η προσοχή του
κόσμου στράφηκε κατά σειρά στους Okaro White, Kenny Gabriel και τελικά
στον...κανένα για την κάλυψη της θέσης του forward πίσω από τον Γιώργο
Πρίντεζη. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, η προσοχή και το ''μένος'' των
περισσότερων φίλων της ομάδας στράφηκε στην απόφαση του coach
Σφαιρόπουλου να στηρίξει την κάλυψη του κενού της θέσης στις ικανότητες
και το ταλέντο των Αγραβάνη και Παπαπέτρου.
Πολλοί
μίλησαν για μη ανάληψη της απόφασης από τον coach και για επί της
ουσίας οικονομικής φύσεως απόφαση της διοίκησης. Η αλήθεια είναι πως
μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε ούτε τι ρόλο έπαιξε το υψηλό κασέ του Erick
Green ούτε αν η μη παραχώρηση Milutinov έθεσε συγκεκριμένα εμπόδια στο
σχεδιασμό της ομάδας. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο επικοινωνιακός
χειρισμός σχετικά με το ζήτημα ήταν τουλάχιστον ατυχής, καθώς μετά από
συνεχείς διαπραγματεύσεις και σχεδόν συμφωνίες με τους δύο βασικούς
μεταγραφικούς στόχους, η θέση θα καλυφθεί με φαινομενικά ημίμετρα. Τα
οποία ημίμετρα βέβαια, μπορεί να αποδεδειχθούν και η καλύτερη λύση. Και
Έλληνες είναι οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου και δε στερούνται σε καμία
περίπτωση ταλέντου. Το ερώτημα όμως παραμένει: Αν τραυματιστεί ο
Πρίντεζης σε κρίσιμη καμπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων σε Ελλάδα και
Ευρωλίγκα;
Η ομάδα θα εμφανιστεί, παρ' όλα αυτά, πιο πλήρης από ποτέ στις
υπόλοιπες θέσεις, με το βάθος του ρόστερ και την πληθώρα εναλλακτικών λύσεων να
θεωρούνται -και να είναι- δεδομένα. Μένει λοιπόν να δούμε τον τρόπο με
τον οποίο θα καταστεί διαχειρίσιμο το φετινό αυτό υλικό και το κατά πόσο
θα παραμείνουν υγιείς οι βασικές και σχεδόν αναντικατάστατες μονάδες
του. Θεωρώ πως ο αποκλεισμός στο περσινό Top16 της Euroleague έχει σε
μεγάλο βαθμό να κάνει με τις απουσίες των Patrick Young και Matt
Lojeski. Ομάδες με περιορισμένο budget όπως του Ολυμπιακού, δύσκολα
καλύπτουν τέτοιου είδους απώλειες μεσούσης της σεζόν. Ας ελπίσουμε
λοιπόν πως στη νέα και αρκετά διαφορετική πλέον διοργάνωση της
Euroleague, όπου τίποτα και κανένας δε σου χαρίζονται και που το κοντέρ
δε ''μηδενίζει'' στην επόμενη φάση, ο coach δε θα πληρώσει το ρίσκο στη
θέση ''4'' και τη στήριξη στον προερχόμενο από βαρύ τραυματισμό Young.
Αμφίσβητηση...
Είναι
ο Σφαιρόπουλος ο κατάλληλος coach μετά την περσινή ευρωπαϊκή του
αποτυχία; Πρέπει να είναι ο Σπανούλης ο ηγέτης και τιμονιέρης; Η
αμφισβήτηση είναι πάντα εύλογη μετά από αποτυχίες. Το ίδιο και η πιο
αναλυτική κριτική συγκεκριμένων λαθών διοίκησης, προπονητικού team και
παικτών. Αρκεί να μην καταλήγουν όμως όλα τα παραπάνω στη λαθολογία.
Η
τελευταία σεζόν τερμάτισε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά στο
ενδιάμεσο ο Ολυμπιακός βίωσε τον αποκλεισμό σε Κύπελλο -αρχικά- και από
τα play off της Euroleague -μετά από δέκα διαδοχικά έτη συμμετοχής-
μετέπειτα. Στην εξίσωση όμως οφείλει κανείς να συμπεριλάβει πως ο
Γιάννης Σφαιρόπουλος μέσα σε δύο χρονιές έχει οδηγήσει την ομάδα σε έναν
ακόμη ευρωπαϊκό τελικό. Και το σημαντικότερο, έχει εξαλείψει ένα
κόμπλεξ πάρα πολλών ετών απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, σημειώνοντας
εμφατικότατες και ιστορικές νίκες μέσα στο ΟΑΚΑ.
Σε
ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί ο 34χρονος πλέον
αρχηγός, καλό είναι να αντιληφθούμε πως, καλώς ή κακώς, στην περίπτωση
αυτή ισχύει το ''ζεις και πεθαίνεις με τον αρχηγό σου''. Και χρήσιμο θα
ήταν να μην ξεχνάμε πως δεν υπήρξε επί ημερών του χρονιά, πλην της
πρώτης, όπου να μην ήταν καθοριστικός στα δύσκολα και να μην πήρε την
ομάδα στις πλάτες του όταν έπρεπε. Μειονεκτήματα στον τρόπο παιχνιδιού
της ομάδας μπορούν εύκολα να εντοπιστούν, και θεωρώ πως η πλαισίωσή του
από τον δεινό σουτέρ Green είναι θεωρητικά προς τη σωστή κατεύθυνση.
Χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη όμως, ο Ολυμπιακός θα ήταν ένας τελείως
διαφορετικός μπασκετικός οργανισμός, πιθανότατα με μία μικρή απόσταση
από την ελίτ της Ευρώπης. Στην οποία ελίτ εισάγεσαι μόνο αν, εκτός από
ταλαντούχους αθλητές, διαθέτεις και παίκτες με προσωπικότητα...
