Qyntel Woods

Qyntel Woods
Woods on the fastbreak.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

All Guns Blazing

Judas Priest- All Guns Blazing


Καλημέρα σας!
Ένα κείμενο κρεσέντο, μια "Μπουκοφσκική" ανάλυση -ειδικού επιθετικού βάρους- από τον Κώστα (Blitzkrieg), με την ιδιαίτερη γραφή του, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του.
 
Δυο ουίσκια μετά. Όταν έχεις σταματήσει να πίνεις (όχι ότι ήσουν αλκοολικός ποτέ) διαπιστώνεις ότι, δυο ουίσκια μετά, ο μόνος τρόπος να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι (ειδικά αν δεν έχεις φάει) είναι ιμπρεσιονιστικά. Μην περιμένεις λεπτομέρειες. Ούτε καν τη γλώσσα της αλήθειας – η οποία παρ’ όλα αυτά πρέπει να έχει έναν τρόπο να ειπωθεί ερήμην σου ή έστω επειδή αυτή υπάρχει.
Atrocity exhibition. Ο τίτλος μίας νουβέλας του Ballard την οποία δεν έχεις διαβάσει. Και ο τίτλος ενός τραγουδιού των Joy Division. Από τον δίσκο Closer. Με τον Ian Curtis να ακούγεται σαν η φωνή από τον τάφο – προτού αυτοκτονήσει.
Κάτι τέτοιο σου θύμισε η ομοβροντία. For entertainment they watch his body twist. Απλώς ήταν αντίθετο από αυτή την atrocity exhibition. Ήταν για την ακρίβεια το ακριβώς αντίθετο.


Μία ομοβροντία τριπόντων. Λάθος. Πολλές ομοβροντίες τριπόντων. Σε σημείο να αναρωτιέσαι πού ακριβώς πήγε η άμυνα. Δεν υπήρχε άμυνα; Θυμάσαι λίγα πράγματα. Τον Παπανικολάου να έχει 12 πόντους στην α περίοδο. Ξαφνικά και γρήγορα. Και θυμάσαι έπειτα τον Παπανικολάου να έχει τελικά 15 πόντους αλλά να προσπαθεί στην άμυνα. Ίσως γιατί θυμάσαι την τελευταία του τάπα που δεν θυμάσαι σε ποιον.

Αλλά αυτό κάτι δείχνει. Ότι ο μόνος προσηλωμένος στην άμυνα στην εξέλιξη του παιχνιδιού δεν είχε να συνεισφέρει τίποτε περισσότερο από τρεις πόντους – αφού είχε βάλει δώδεκα. Δεν είναι περίεργο πώς η άμυνα σε καταβροχθίζει;

Το παιχνίδι έχει αποκτήσει το δικό του, ξέφρενο, momentum, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει αλλά που προς το παρόν «δίνει» στον Σπαν 15 ασίστ – έδωσε περισσότερες;- και στον Μάντζαρη 7 προσπάθειες για τρίποντο – σε παίχτη που υποτίθεται ότι είναι περισσότερο trainspotter. Το παιχνίδι αποκτά τον δικό του χαρακτήρα, μάλιστα το πιο συναρπαστικό είναι ότι κανείς δεν ξέρει πού θα το οδηγήσει αυτός ο χαρακτήρας – αυτό το ατέλειωτο run n gun εις άγραν μίας άγριας Δύσης των αισθήσεων.

Το παιχνίδι, σαν να έχει βγει από τη φαντασία του Φίλιπ Ντικ, σαν να είναι μία Vast and Living Intelligence (VALIS) μοιάζει να υποβάλλει στους ήρωές του τον τρόπο που θα παίξουν και που «θυσιάζει» όσους – όπως τον Παπανικολάου που αποφασίζει να παίξει άμυνα – δεν ακολουθούν τις επιταγές του. Ο Ιωαννίδης θα έσκιζε τα πτυχία του, ο Σιγάλας θα σταματούσε το μπάσκετ και όλοι όσοι καταξιώθηκαν μέσα από την άμυνα θα ένιωθαν να ανήκουν σε άλλη εποχή.

Το παιχνίδι μοιάζει να σου λέει: «Επέλεξε, θα παίξεις επίθεση ή άμυνα;». Αν παίξεις άμυνα, ξεκινάς πλέον από μειονεκτική θέση, όχι γιατί είναι λάθος αλλά γιατί δεν ζητάω αυτό. Θέλω πια μία πυρηνική βροχή τριπόντων ακόμη και αν αυτή δεν είναι ενδεδειγμένη – ήταν ενδεδειγμένο το τρίποντο του Λότζε λίγο πριν τελειώσει το ματς ή το τρίποντο φάουλ του Σμαραγδένιου; 

Όχι, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν αυτά. Όπως σε εκείνες τις ξέφρενες κούρσες αυτός που θα αντέξει στο τρέξιμο όταν πλησιάζει ο τερματισμός, αυτός που θα είναι έτοιμος έχοντας διανύσει ταχύτητες 100 μέτρων να νικήσει στον μαραθώνιο χωρίς να ξεψυχήσει, θα είναι αυτός που θα κερδίσει.

Δεν είμαι σίγουρος ούτε καν ότι χρειάζονται προπονητές σε αυτήν την επίδειξη σαγηνευτικής θηριωδίας. Όποιος πεινάει πιο πολύ θα επιβραβευτεί. Αρκεί να ακούει το momentum του παιχνιδιού. Στο Crash του ίδιου συγγραφέα (Ballard), που ως ταινία είναι εφιαλτικό, ακόμη και η γενετήσια πράξη γίνεται κάτι μηχανικό. Μηχανικά μέρη σώματος που ενώνονται τη στιγμή του σεξ. Είναι τρομακτικό να ακούς 15 ασίστ στο τρίτο δεκάλεπτο. Είναι η αναζήτηση βιονικών στιγμών σε μία αιωνιότητα στην οποία κανείς δεν θα μείνει ζωντανός.

Το 1982. (Ή γύρω από αυτό). Βγήκε το Pornography των Cure, το Closer των Joy Division, το Kill em All, και το Blade Runner. Αν η λέξη άγχος είχε αριθμό θα ήταν αυτός. Και το τελικό σκορ του αγώνα που έμοιαζε να συμπυκνώνει τη λογική του άγχους, του να σκοτώσω τον άλλον με τρίποντα. Δεν με ενδιαφέρει η εσωτερική λογική, αυτή που οδήγησε στην εκτός έδρας νίκη. Με ενδιαφέρει η παρανοϊκή λογική της οποίας τα γκέμια δεν μπορεί να ελέγξει κανείς παρά η ίδια. Και αυτή η λογική ήταν τόσο τρομακτική που καταντά θεσπέσια.


One day like today and I ll kill you.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

You never want to lose.

             System Of A Down - Aerials #14 

 

Καλησπέρα σας!

Άλλη μια μεταμεσονύχτια γραπτή κατάθεση, που συνοψίζει κατά κύριο λόγο τα τεκταινόμενα του θερινού σχεδιασμού για τον Ολυμπιακό. Μετά το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα λοιπόν, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί κατά τον ακόλουθο τρόπο. Ο Σταύρος επιμελήθηκε το κείμενο, τη μουσική και τις φωτογραφίες.

Καλή αρχή στην ομάδα!




''Πάρτε τεσσάρι''
Νομίζω πως η παραπάνω φράση είναι ικανή να συνοψίσει το φετινό καλοκαίρι του μπασκετικού τμήματος του Ολυμπιακού. Δικαίως ή αδίκως, η προσοχή του κόσμου στράφηκε κατά σειρά στους Okaro White, Kenny Gabriel και τελικά στον...κανένα για την κάλυψη της θέσης του forward πίσω από τον Γιώργο Πρίντεζη. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, η προσοχή και το ''μένος'' των περισσότερων φίλων της ομάδας στράφηκε στην απόφαση του coach Σφαιρόπουλου να στηρίξει την κάλυψη του κενού της θέσης στις ικανότητες και το ταλέντο των Αγραβάνη και Παπαπέτρου.
Πολλοί μίλησαν για μη ανάληψη της απόφασης από τον coach και για επί της ουσίας οικονομικής φύσεως απόφαση της διοίκησης. Η αλήθεια είναι πως μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε ούτε τι ρόλο έπαιξε το υψηλό κασέ του Erick Green ούτε αν η μη παραχώρηση Milutinov έθεσε συγκεκριμένα εμπόδια στο σχεδιασμό της ομάδας. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο επικοινωνιακός χειρισμός σχετικά με το ζήτημα ήταν τουλάχιστον ατυχής, καθώς μετά από συνεχείς διαπραγματεύσεις και σχεδόν συμφωνίες με τους δύο βασικούς μεταγραφικούς στόχους, η θέση θα καλυφθεί με φαινομενικά ημίμετρα. Τα οποία ημίμετρα βέβαια, μπορεί να αποδεδειχθούν και η καλύτερη λύση. Και Έλληνες είναι οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου και δε στερούνται σε καμία περίπτωση ταλέντου. Το ερώτημα όμως παραμένει: Αν τραυματιστεί ο Πρίντεζης σε κρίσιμη καμπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα;
Η ομάδα θα εμφανιστεί, παρ' όλα αυτά, πιο πλήρης από ποτέ στις υπόλοιπες θέσεις, με το βάθος του ρόστερ και την πληθώρα εναλλακτικών λύσεων να θεωρούνται -και να είναι- δεδομένα. Μένει λοιπόν να δούμε τον τρόπο με τον οποίο θα καταστεί διαχειρίσιμο το φετινό αυτό υλικό και το κατά πόσο θα παραμείνουν υγιείς οι βασικές και σχεδόν αναντικατάστατες μονάδες του. Θεωρώ πως ο αποκλεισμός στο περσινό Top16 της Euroleague έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τις απουσίες των Patrick Young και Matt Lojeski. Ομάδες με περιορισμένο budget όπως του Ολυμπιακού, δύσκολα καλύπτουν τέτοιου είδους απώλειες μεσούσης της σεζόν. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως στη νέα και αρκετά διαφορετική πλέον διοργάνωση της Euroleague, όπου τίποτα και κανένας δε σου χαρίζονται και που το κοντέρ δε ''μηδενίζει'' στην επόμενη φάση, ο coach δε θα πληρώσει το ρίσκο στη θέση ''4''  και τη στήριξη στον προερχόμενο από βαρύ τραυματισμό Young.
Αμφίσβητηση...
Είναι ο Σφαιρόπουλος ο κατάλληλος coach μετά την περσινή ευρωπαϊκή του αποτυχία; Πρέπει να είναι ο Σπανούλης ο ηγέτης και τιμονιέρης; Η αμφισβήτηση είναι πάντα εύλογη μετά από αποτυχίες. Το ίδιο και η πιο αναλυτική κριτική συγκεκριμένων λαθών διοίκησης, προπονητικού team και παικτών. Αρκεί να μην καταλήγουν όμως όλα τα παραπάνω στη λαθολογία.
Η τελευταία σεζόν τερμάτισε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά στο ενδιάμεσο ο Ολυμπιακός βίωσε τον αποκλεισμό σε Κύπελλο -αρχικά- και από τα play off της Euroleague -μετά από δέκα διαδοχικά έτη συμμετοχής- μετέπειτα. Στην εξίσωση όμως οφείλει κανείς να συμπεριλάβει πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μέσα σε δύο χρονιές έχει οδηγήσει την ομάδα σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό. Και το σημαντικότερο, έχει εξαλείψει ένα κόμπλεξ πάρα πολλών ετών απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, σημειώνοντας εμφατικότατες και ιστορικές νίκες μέσα στο ΟΑΚΑ.
Σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί ο 34χρονος πλέον αρχηγός, καλό είναι να αντιληφθούμε πως, καλώς ή κακώς, στην περίπτωση αυτή ισχύει το ''ζεις και πεθαίνεις με τον αρχηγό σου''. Και χρήσιμο θα ήταν να μην ξεχνάμε πως δεν υπήρξε επί ημερών του χρονιά, πλην της πρώτης, όπου να μην ήταν καθοριστικός στα δύσκολα και να μην πήρε την ομάδα στις πλάτες του όταν έπρεπε. Μειονεκτήματα στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας μπορούν εύκολα να εντοπιστούν, και θεωρώ πως η πλαισίωσή του από τον δεινό σουτέρ Green είναι θεωρητικά προς τη σωστή κατεύθυνση. Χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη όμως, ο Ολυμπιακός θα ήταν ένας τελείως διαφορετικός μπασκετικός οργανισμός, πιθανότατα με μία μικρή απόσταση από την ελίτ της Ευρώπης. Στην οποία ελίτ εισάγεσαι μόνο αν, εκτός από ταλαντούχους αθλητές, διαθέτεις και παίκτες με προσωπικότητα...     

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Un héros très discret (μτφ. Ένας πολύ διακριτικός ήρωας).

Pearl Jam - Release 


Καλησπέρα σας!
Το παρόν κείμενο αποτελεί πιθανότατα την πρώτη ημερήσια "συγγραφική" έναρξη του REDiscussion.
Η επιμέλεια ανήκε στον φίλο Κώστα ή κατά κόσμο Blitzkrieg (πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) κι αποτελεί μια εναλλακτική ερμηνεία εξιστόρησης, των αρχικών επαγγελματικών βημάτων στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ φυσικά, του φαινομένου που ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ένα δοκίμιο καλαθόσφαιρας στο ύφος του Ευάγγελου Παπανούτσου; Μια μυθοπλασία του Ντάγκλας Άνταμς; Μια ήπια παράνοια του Τέρι Γκίλιαμ; Ένα αφηγηματικό θρίλερ του Φίλιπ Ντικ
Ελπίζω να μην ισχύει το τελευταίο (για το καλό του παίκτη), αν και οφείλω να ομολογήσω ότι με φόβησαν οι εμμονές του επιμεληθέντα στις δερματοστιξίες.
Καλό μήνα να έχετε και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!


Θυμάται ότι την πρώτη φορά στο γήπεδο στο κέντρο της ερήμου, με τους πάντες να βρίζουν εν χορώ τον Ντανίλοβιτς, αυτός παρατηρούσε το τατουάζ του παίχτη το οποίο πρέπει να έδειχνε μια αράχνη. Το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν η αράχνη αλλά το ότι είχε τατουάζ. Δεν ήταν σύνηθες στα γήπεδα της Γηραιάς Ερήμου να εμφανίζονται λευκοί με τατουάζ. Μόνο μαύροι μπασκετμπολίστες έφεραν τατουάζ, ήταν μόδα στο Νεό Κόσμο, αλλά όχι και στην Έρημο. 

Το 1987 η έρημος είχε γεμίσει μπασκέτες. Ήταν 5 ετών. Η εθνική ερήμου είχε κατορθώσει να κερδίσει ένα τουρνουά και να αμφισβητήσει τους νόμους της βαρύτητας μένοντας στον αέρα αψηφώντας τους. Πολλοί ορκίστηκαν ότι για μια στιγμή είχαν δει τα μέλη της να υπερίπτανται πάνω από τους κατώτερους αντικατοπτρισμούς και την ίδια τη λογική. Ότι είχαν δει σε μια άνυδρη περίοδο το μπάσκετ ως πλημμύρα ενάντια στη λογική και την ευζωία.
Από τότε ο μετρονομικός ρυθμός της Spalding (σ.σ. Παρέμβαση από μηχανής θεού: Έχω την εντύπωση ότι ήταν μάρκας Molten.) στα γήπεδα άρχισε να μοιάζει στα αυτιά του με μελωδία, σαν το λυτρωτικό ταπ-ταπ των σταγόνων νερού στο κέντρο της ερήμου. Δεν του έλειπε το ύψος και έτσι επιδόθηκε και αυτός σε αυτό που έμελλε να του εξασφαλίσει μια θέση στο μαγικό κόσμο του NBA.
Το 1993, στην πρώτη του επίσκεψη στο Στάδιο Ερήμου και Θερμοκηπίου (ΣΕΘ) όπου η εθνική είχε νικήσει την Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών, παρακολούθησε τον αγώνα του Ολυμπιακού Ερήμου εναντίον της Κίντερ. Αυτό που θυμάται είναι τις μεγάλες ελπίδες που έτρεφε ο κόσμος της ομάδας για ένα Πανερημικό τρόπαιο, την τελική νίκη και τον Ντανίλοβιτς, το αντίπαλο γκαρντ, το οποίο ήταν από τους μεγαλύτερους παίχτες της Γηραιάς Ερήμου, και ο οποίος φημολογούνταν ότι σύντομα θα έβαζε πλώρη για το NBA, όπου θα ανακάλυπτε καινούριες ερήμους.
Θυμάται ότι σε μια διεκδίκηση της μπάλας αυτή έφυγε προς τις πτυσσόμενες εξέδρες οι οποίες είχαν απλωθεί για τις ανάγκες της κοσμοπλημμύρας, ότι ένας γνωστός οπαδός της ομάδας με το όνομα Γκάζα – πόσο περίεργο, το όνομά του το είχε πάρει από τον γνωστό ποδοσφαιριστή – την είχε πιάσει και είχε προκαλέσει τον Ντανίλοβιτς, ο οποίος αρκέστηκε να τον κοιτάξει – ίσως με μια δόση ειρωνείας (δεν είναι σίγουρος όποτε το επαναφέρει στη μνήμη του μια και δεν είχε διαβάσει ακόμη το On the concept of Irony).
Η σκηνή χαράχτηκε στο μυαλό του, όπως άλλωστε και το γεγονός ότι ο Ντανίλοβιτς ήταν ο μοναδικός λευκός παίχτης με τατουάζ.

Από τότε κύλησε τόσο νερό στο αυλάκι ώστε να θεωρείται από πολλούς ο νέος Ντανίλοβιτς. Έβρισκαν οι ειδικοί το στυλ του όμοιο με του Σάσα, και αυτό τον έκανε να αναρωτιέται αν θα πρέπει να χτυπήσει και αυτός ένα τατουάζ για να δέσει το γλυκό. Μετά από μια τρομερή σεζόν με τον Ολυμπιακό Ερήμου, είχε συμμετάσχει στα ντραφτ του NBA και μάλιστα είχε πετύχει να σκαρφαλώσει ψηλά, στις πρώτες θέσεις στον πίνακα, ώστε να θεωρηθεί σίγουρο το πέρασμα στην απέναντι όχθη της σταγόνας.
Στην Αριζόνα και τους Phoenix Suns από τους οποίους τελικά επελέγη έπρεπε να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό, όσο και αν ακούγεται περίεργο, το πέτυχε διαβάζοντας! Οι συμπαίκτες του τον αγκάλιασαν καθώς οπωσδήποτε βρισκόταν έξω από τα νερά του αφού οι εμπειρίες από την Γηραια  Έρημο δεν ήταν τόσες ώστε να μην εμφανιστεί σαν ψάρι έξω από το νερό στην απέραντη έρημο της Arizona.
Μάλιστα του έδωσαν το παρατσούκλι Wide R, το οποίο προέρχεται από το Wide Receiver και αποτελεί θέση παίχτη στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο! Δηλαδή αν και shooting guard, δυάρι, ο Kierke έγινε γνωστός με όνομα ποδοσφαιριστή! Αυτό το έκαναν γιατί όταν πήγαν οι υπεύθυνοι της ομάδας στο αεροδρόμιο να τον παραλάβουν, το πρώτο που τους ρώτησε ήταν What Wide Receiver stands for? Μια ερώτηση που τους φάνηκε πολύ αστεία και που τους έκανε να τον βαφτίσουν έτσι.
Wide receiver είναι ο τύπος που δέχεται τη μακρινή μπαλιά του εξήγησαν και περίμεναν να περνά την ελεύθερη ώρα του βλέποντας αμερικανικό ποδόσφαιρο. Αντ’ αυτού, ο Kierke συνέχισε να διαβάζει. Για την ακρίβεια, διάβαζε τότε το End Zone του De Lillo – είχε διαβάσει τον Harold Bloom να δηλώνει ότι οι τέσσερις σπουδαιότεροι Αμερικανοί συγγραφείς είναι ο De Lillo, ο Pynchon, ο Roth και ο McCarthy και έκρινε σκόπιμο να ιχνηλατήσει την έρημο της Arizona μέσα από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της Πολιτιστικής Ερήμου την οποία θεωρούσε ότι αποτελεί το Νέο Θερμοκήπιο.
Το Wide R έγινε σύντομα το όνομά του, ταίριαζε άλλωστε και με το τεράστιο άνοιγμα των χεριών του το οποίο του επέτρεπε να παίζει εξαιρετική άμυνα αλλά και με το μικρό του.

Οι πρώτοι αγώνες της σεζόν σημαδεύτηκαν από έντονη νευρικότητα και αρκετό ιδρώτα χωρίς ανάλογα αποτελέσματα. Πρώτα απ’ όλα θα έπρεπε να δέσει το κορμί του, το οποίο αποτελεί βασικό συστατικό της επιτυχίας στα γήπεδα του NBA. Αντίθετα με εκείνα της Γηραιάς Ερήμου όπου το να είσαι ταλαντούχος πολλές φορές αρκεί για να πετύχεις, στο Νέο Θερμοκήπιο θα έπρεπε να είσαι γεροδεμένος για να αντεπεξέλθεις στο physical game και την κτηνωδία που εξελίσσεται στο παρκέ από τους seven footers, αυτούς δηλαδή που αγγίζουν τα 210 εκατοστά από το έδαφος από το οποίο όταν απογειώνονταν έμοιαζαν περισσότερο με τα υπερηχητικά παρά με τα mirage της ερήμου.
Το End Zone πραγματεύεται τη ζωή ενός παίχτη του αμερικάνικου ποδοσφαίρου ο οποίος παράλληλα με τις προσπάθειές του εντός του γηπέδου εθίζεται σε συζητήσεις με τον καθηγητή του στο μάθημα της Στρατηγικής και αρχίζει να εκλαμβάνει το παιχνίδι με όρους πυρηνικής τιτανομαχίας μεταξύ των Σοβιέτ Δημοκρατιών της Γηραιάς Ερήμους και των Ηνωμένων Θερμοκηπίων Αμερικής. Ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, στο οποίο μπορούσε να εισχωρεί απομονώνοντας τις εξωτερικές επιθέσεις από seven footers, Mexican standoffs και οτιδήποτε άλλο απειλούσε την καριέρα του στον μαγικό κόσμο του NBA.


Στο γυμναστήριο τα βάρη αποτελούσαν μια πραγματική δοκιμασία μια και υπήρχε ο κίνδυνος να του καταστρέψουν το λεπτεπίλεπτο στυλ του σουτ του αν δεν ακολουθούσε πιστά τις εντολές του γυμναστή. Έπρεπε να αφομοιώσει την εκρηκτικότητα που χρειαζόταν με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες στην πλαστικότητα των κινήσεων του. 
Η προπόνηση ήταν τόσο έντονη, ώστε με δυσκολία μπορούσε να μελετήσει το Mount Rushmore των τεσσάρων σπουδαιότερων εκπροσώπων της λογοτεχνίας της Ερήμου και να παρατηρήσει τα ανάγλυφά τους ως κάτι περισσότερο από αμμώδη γλυπτά τα οποία δημιουργεί η άμμος των λέξεων στις ερήμους του ήχου. Έτσι, όταν ήταν πολύ κουρασμένος, τόσο που δεν του έμενε τίποτε περισσότερο από το να κλείσει τα φώτα, άφηνε στην άκρη τον De Lillo και αρκούνταν στο να ξεφυλλίσει την Έννοια της Ειρωνείας του αγαπημένου του φιλοσόφου, του Soren Kierkegaard, ώσπου να κοιμηθεί εν τέλει αγκαλιά με την ειρωνεία.


Την είχε διαβάσει πια τόσες φορές που μπορούσε να τη χρησιμοποιεί πια σαν livre de chevet χωρίς να παρεξηγηθεί ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο Μορφέας, οι οποίοι στην διελκυστίνδα για το σώμα του νεαρού βρίσκονταν ισόπαλοι, αφομοιωμένοι στα όνειρα που έβλεπε ο εξαντλημένος νεαρός μπασκετμπολίστας.
Σύντομα, η δουλειά στην αίθουσα με τα βάρη άρχισε να φαίνεται και μέσα στο γήπεδο. Ο Kierke, όχι μόνο πια δεν γινόταν τροφή για τα θηρία, αντίθετα προσέφερε στην ομάδα του και αμυντικά εκτός από τα θανατηφόρα του σουτ τριών πόντων. Τα πρώτα πλακάτ με το όνομά του εμφανίστηκαν στην κερκίδα, και ο Wide R έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στους μπαρουτοκαπνισμένους οπαδούς του Phoenix, οι οποίοι την ίδια εποχή που ο Kierke έβλεπε τον Σάσα στο ΣΕΘ, έβλεπαν τη γιγαντομαχία για τον τίτλο μεταξύ των SUNS του Barkley και των BULLS του Jordan. Ένα μυστικιστικό έπος για τον βασιλιά ΗΛΙΟ-ΤΑΥΡΟ θα λέγαμε, ίσως.
Μέσα από τα χιλιάδες τατουάζ αντιπάλων και συμπαικτών τα οποία εναλλάσσονταν με την ταχύτητα των αγώνων οι οποίοι διεξάγονταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους ο Kierke ένιωθε να βλέπει τις χιλιάδες οδούς που άνοιγε ο ιδρώτας μέσα στην έρημο για να φτάσει στη θάλασσα του κοινού που ζητωκραύγαζε. Αλλά πάντα ακόμη και στα πιο πιεστικά σημεία του αγώνα, εκείνος θυμόταν το ένα και μοναδικό τατουάζ λευκού μπασκετμπολίστα που είχε δει στα παρκέ της Γηραιάς Ερήμου και αυτό με ένα μαγικό τρόπο τον ηρεμούσε και τον έκανε να βλέπει ξεκάθαρα τότε που η μπάλα έκαιγε.
Ήταν σαν το τατουάζ να του προσέφερε μια στιγμή αναπόλησης, αρκετή για να τον μετατρέψει σε ψυχρό εκτελεστή όταν το χρονόμετρο μηδένιζε και χρειαζόταν κάποιος να δώσει την πνοή στην ομάδα του.
Η κορυφαία στιγμή υπήρξε το σουτ του στον αγώνα εναντίον των Miami Heat το οποίο χάρισε τη νίκη στην ομάδα του και στον ίδιο τον τίτλο του clutch, δηλαδή του παίχτη που την δύσκολη στιγμή και με το παιχνίδι να τελειώνει θα βάλει το νικητήριο καλάθι.
Clutch : the ability to perform at high levels in a pressure situation.
Στους πανηγυρισμούς ο speaker φώναξε : Wide R the Kierke Guard! Ή κάτι παρόμοιο το οποίο μόλις άκουσε σχεδόν το αίμα του πάγωσε.
Δεν πάγωσε όπως θα πάγωνε με την έννοια του φόβου, πάγωσε όπως πάγωνε όταν έφερνε στο νου του το τατού του Ντανίλοβιτς για να εκτελεί ψύχραιμα. Πάγωσε με τον τρόπο που βλέπουν τα φίδια πριν εκτοξεύσουν το δηλητήριό τους. Το τατού, αναρωτήθηκε, αν μοιάζει με φίδι. Όχι το να έχει κάποιος τατού ένα φίδι, αλλά αν γενικά το όποιο τατού μοιάζει με φίδι που απλώνεται επάνω στο κορμί.

Αν δεν ήταν αυτό η Έννοια της Ειρωνείας τι μπορεί να ήταν:
Διάβαζε για έναν παίχτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου ο οποίος μέσα από τις συζητήσεις του άρχιζε να εκλαμβάνει το παιχνίδι με όρους Ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ενώ ο ίδιος – το έβλεπε πια ξεκάθαρα – χάρη στο ψυχρό του αίμα γινόταν ο Kierke ο Shooting Guard ο οποίος ενσάρκωνε τον αγαπημένο του φιλόσοφο στο γήπεδο μέσα από την πυκνή ειρωνεία και τα αντίστοιχα τατού που τον περιέβαλλαν!
Soren Kierkegaard, δηλαδή  S. Kierkegaard
Και
Shooting Kierke Guard, δηλαδή S. Kierkeguard
Φανταζόταν σε μια παράλληλη πραγματικότητα τίτλους όπως Kierke, ο clutch player του υπαρξισμού ή Ο Kierke combo guard του φιλοσοφικού ρεύματος των 7,25.
Combo είναι ο παίχτης που μπορεί να εκτελέσει και χρέη play maker.
7,25 η απόσταση του τριπόντου.
Τα φίδια δεν βλέπουν παρά μόνο θερμοκρασίες. Ο ίδιος δεν έβλεπε παρά τατουάζ όταν εκτελούσε. Τα φίδια βλέπουν το θύμα τους επειδή είναι θερμόαιμο. Ο ίδιος έπαιρνε τα παιχνίδια λόγω του ψυχρού του αίματος. Ήταν πολύ περίεργο που όποτε η μπάλα έκαιγε ο ίδιος αισθανόταν τόση άνεση αντικρίζοντας ένα τατουάζ, δηλαδή ένα φίδι. Σαν να εναλλασσόταν η ιδιότητα των ερπετών της ερήμου με την δική του ικανότητα να στάζει μετρονομικά τη μοιραία σταγόνα που θα έσπαζε τον υδράργυρο τη στιγμή που διακυβευόταν η νίκη στους τεράστιους νιπτήρες που αποτελούσαν τα γήπεδα του NBA.

Η εξέλιξη αυτή τον χαλάρωσε. Επέστρεψε στην αγαπημένη του ενασχόληση, το Mount Rushmore του Harold Bloom και άρχισε να στοχάζεται επάνω στον Kierkegaard και τα τατουάζ. Ονειρεύτηκε σε ένα όνειρο α λα Μπόρχες τον φιλόσοφο να χτυπά ένα με το όνομα της αγαπημένης του Ρεγγίνας μόνο και μόνο για να προκαλέσει την Δανέζικη κοινότητα των μέσων του 19ου αιώνα. Και έπειτα θα τη χώριζε και θα εξαφανιζόταν το τατουάζ μαζί με τις ενοχές του.
Οι συμπαίκτες του πρότειναν να πάνε μια βόλτα στην πόλη. Έξω από ένα μαγαζί με τατουάζ του πρότειναν να χτυπήσει ένα τατού. Ο ίδιος δεν είχε κανένα. Δεν είχε ποτέ σκεφτεί γιατί, ίσως γιατί υποσυνείδητα δεν ήθελε να ταράξει αυτό το ερπετοειδές του σερί από επιτυχημένα παιχνίδια στην Νέα Έρημο.
Γιατί δεν είχε χτυπήσει ένα τατουάζ ποτέ του;
Γιατί είχαν γίνει τόσο της μόδας τα τατουάζ;
Χτύπαγε το μυαλό του στο μίξερ απέναντι στην έκρηξη του σύμπαντος των τατού, πώς διεστάλη, πώς διαδόθηκε στην έρημο, αλλά δεν του ερχόταν τίποτε στο μυαλό.
Θυμήθηκε ως και ένα επεισόδιο των X files όπου το πνεύμα του νεκρού εγκλήματία μαζί με το τατού του μεταφέρεται στο σώμα ενός ζωντανού το οποίο και καταλαμβάνει – στο τέλος θα τον προδώσει το ίδιο του το τατού. Τι περίεργο επεισόδιο!
Δεν βοηθούσε όμως αυτό.
Συνέχισε να εκτοξεύει το δηλητήριό του στην Arizona, το οποίο συνέχισε να εξουδετερώνει τους αντιπάλους χαρίζοντας στον Wide R τη φήμη που ονειρευόταν να αποκτήσει βλέποντας τον Σάσα.
Αλλά τον ταλαιπωρούσε αυτή η ερώτηση, πώς είχαν κατορθώσει τα τατού να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους. Και δεν διαφαινόταν απάντηση στον ορίζοντα παρά μόνο νίκες, νίκες και πάλι νίκες χάρη στην ικανότητά του να εκμεταλλεύεται την αδυναμία των άλλων που ήταν τόσο ξεκάθαρη όσο το τατού που έβλεπε στο βάθος, στο παρελθόν του όταν εκτελούσε.
Σαν το στίγμα του Ντανίλοβιτς να ήταν πάντα εκεί, να έπρεπε να το θυμάται για να είναι ο clutch player του υπαρξισμού. Το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας.
Eva bears the stigma of original sin, άκουσε στο ραδιόφωνο τον τραγουδιστή ενός συγκροτήματος της Arizona, των Lycia να λέει χαριτολογώντας.
Το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας. Η σύλληψη όλου του κόσμου ως ιερού της αμαρτίας μέσα από ένα τατουάζ. Οι φυλακισμένοι χτυπούσαν τατού παλιότερα, ή οι ναυτικοί. Όταν αυτό το θεωρούσαν ως κάτι αποτρόπαιο, το οποίο δεν ταιριάζει στους αστούς. Τώρα χτυπούσαν όλοι πια. Σαν να ήθελαν όλοι οι αστοί των κέντρων της ερήμου να επισημάνουν τις δυνατότητές τους στην αποκάλυψη της αλήθειας που έκρυβαν κάτω από το δέρμα τους.
Σαν να αντάλλαζαν ό,τι είχαν κάτω από το δέρμα τους με ένα τατουάζ για να απαλλαγούν από αυτό που είχαν κάτω από το δέρμα τους. Σαν το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας να έδενε το παρελθόν τους με το παρόν τους στο οποίο δεν είχαν τίποτε να κρύψουν.

Τώρα πια οι φυλακισμένοι αντί για τατού υποβάλλονταν σε ορούς της αλήθειας. Ήταν ό,τι πλησιέστερο υπήρχε στο να τους προσδώσει μοναδικότητα. Η ζωή πίσω από κάγκελα και το τατού είχε πια γίνει κτήμα και των κατοίκων της ερήμου. Έτσι, οι αστοί έπρεπε να έχουν τη δική τους απάντηση σε αυτήν την πρόκληση. Η οποία απάντηση δεν ήταν τίποτε άλλο από το να συνεχίζουν να χτυπούν τατού στο σώμα τους, να οικειοποιούνται τα τατού σαν μια μορφή ορού της αλήθειας η οποία θα τους απάλλασσε από τις ενοχές τους για οποιοδήποτε κιρκεγκωριανό κόμπο διάλεξαν να κόψουν με το παρελθόν από το να προσπαθήσουν να τον επιλύσουν.
Τα τατουάζ ήταν οι οροί της αλήθειας για τους κατοίκους της ερήμου, είτε επρόκειτο για αστούς είτε για μπασκετμπολίστες. Τους απάλλασσαν από το βαρύ φορτίο με το οποίο ζούσαν ως τότε και τους άφηναν έπειτα εκτεθειμένους στα μάτια των υπολοίπων, ενώ αυτή η αλήθεια που έλαμπε αντικαθιστούσε το παρελθόν τους που εξατμιζόταν όπως το τατού από το νεκρό εκείνου του επεισοδίου των x files για να στοιχειώσει τους υπόλοιπους οι οποίοι δεν έφεραν το στίγμα της πρωτότοκης αμαρτίας.
Δεν γνώριζε αν με αυτόν τον τρόπο ερμήνευε την αδυναμία του να προσαρμοστεί στην κοινότητα της ερήμου η οποία επιζητούσε από τους κατοίκους της να στιγματίσουν το δέρμα τους για να συνεχίσουν να κυκλοφορούν αλώβητοι κάτω από το δυνατό ήλιο της Arizona χωρίς να έχουν να κρύψουν τίποτε και την επιλογή του να ζει μια ζωή γεμάτη τύψεις και επιτυχίες στο μαγικό NBA. Ή αν απλώς έδινε μια απλοϊκή διέξοδο στις αναμνήσεις του μέσα από τις σελίδες των βιβλίων που διάβαζε και από τα 7,25 τις εκτελούσε.
Αυτό που γνώριζε ήταν ότι δεν θα έκανε τατού. Όχι γιατί είχε δεθεί με ψυχαναγκαστικό τρόπο με την επιτυχία αλλά γιατί εν αντιθέσει με το Σάσα ο οποίος υπήρξε ο πρώτος λευκός με τατού στο γήπεδο, έβλεπε όταν κοίταζε τον καθρέφτη, τον πρώτο μαύρο χωρίς τατού και ήταν και αυτός ένας εξαίρετος τρόπος να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου στο κέντρο της ερήμου, γυμνό, από τατού, υπαρξισμό ή νίκες.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

The King Will Come

Wishbone Ash - The King Will Come 


Οι τελικοί του πρωταθλήματος της Α1 βρίσκονται -επιτέλους- προ των πυλών. Πώς φθάσαμε ως εδώ; Με μια εμφατική νίκη του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ -μετά την μικρής έκτασης ήττα του στο ΟΑΚΑ- που του έδωσε ουσιαστικά την ευκαιρία να κατακτήσει το πλεονέκτημα έδρας μέχρι και τους τελικούς. 

Σημαίνει κάτι το απόλυτο πλεονέκτημα;
Όχι βέβαια. Με οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο, το πρωτάθλημα θα ήταν σχεδόν βέβαιο. Με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό όμως, τίποτα δεν είναι δεδικασμένο. Ειδικά δε, με τον αντίπαλο προπονητή που κατέκτησε πρωτάθλημα δια περιπάτου απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από το Λονδίνο με τον απόλυτο θρίαμβο στις αποσκευές του.
Θα επαναληφθεί φέτος το αντίστοιχο έργο από τον ίδιο σκηνοθέτη του Πάο;
Οι συγκυρίες δεν το ευνοούν. Για κάποιους λόγους που ναι μεν δείχνουν ασήμαντοι, αλλά παραμένουν κομβικοί.

Μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη συνέχεια της Ευρωλίγκα, άπαντες δείχνουν προετοιμασμένοι και συγκεντρωμένοι για τους τελικούς, αφού προσγειώθηκαν -καλώς- απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα.
Οι πρόεδροι κάνουν περισσότερα έργα παρά δηλώσεις αφού -επιτέλους- κατανόησαν ότι ο μεγαλοπαράγοντας της αντίπαλης ομάδας είναι πολύ ικανός στον κλεφτοπόλεμο χωρίς να φοβάται τα ρίσκα.
Ο προπονητής είναι προϊδεασμένος και καθόλου εφησυχασμένος για τον αντίπαλο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στους τελικούς.
Οι παίκτες -σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις τους- δείχνουν να γνωρίζουν την δυσκολία των τελικών και να είναι πνευματικά προετοιμασμένοι.
Όσο κι αν δείχνει διαφοροποιημένος ο Πάο προς το Πεδουλακη-κότερο (άμυνα, ομοιογένεια, πάθος), δεν παύει να έχει ορισμένες αισθητές αδυναμίες.


Στο αγωνιστικό επίπεδο, η λειψανδρία στη θέση 3 θα καλυφθεί με αλχημείες που θα περιλαμβάνουν τον Φελντέιν και τον Διαμαντίδη σε ορισμένα σχήματα. Μέγιστη ευκαιρία για τον Παπανικολάου να ψηφιστεί MVP των τελικών. Το οφείλει στον εαυτό του κατά κύριο λόγο.
Τα μειονεκτήματα του Ραντούλιτσα στην άμυνα και η μη ανταπόκριση του Χάντερ σε ρόλο Λάσμε, θα κοστίσουν ευελιξία στους ψηλούς του Ολυμπιακού. Αν βέβαια, χρησιμοποιηθούν οι αρετές τους με τον κατάλληλο τρόπο.
Όσο καλός κόουτς κι αν είναι ο Πεδουλάκης, ο Σφαιρόπουλος παραμένει εξίσου καλός στη σκακιέρα του παρκέ. Πώς θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις πρωτόγνωρες (για την ομάδα τους) συμπεριφορές των Αμερικανών του ο Πεδουλάκης; Αν παραστεί ανάγκη, θα ζητήσει από τους πιτσιρικάδες να παίξουν για να διαφοροποιήσουν την κατάσταση.
Υπάρχουν ορισμένοι αστάθμητοι παράγοντες που θα κρίνουν τη σειρά υπέρ της μίας ή της άλλης ομάδας;
Φυσικά και υπάρχουν.

Η ανταπόκριση του Παπανικολάου, η συγκέντρωσή του, το πάθος του θα κρίνουν πολλά στο δεδομένο πλεονέκτημα του Ολυμπιακού στη θέση 3.
Η ψυχραιμία και η εκτελεστική δεινότητα του Λοτζέσκι από μακρινή απόσταση, είναι δύο από τα στοιχεία που θα βοηθήσουν τον Ολυμπιακό.
Θα μπορέσει να ανταποκριθεί ο Χάκετ στο ύψος των τελικών ενός τροπαίου, για το οποίο κλήθηκε να μπει στα παπούτσια του Έισι Λο;
Σημαντικότατη επίσης θα είναι η αμυντική προσήλωση του Στρόμπερι απέναντι στον Ουίλιαμς, που θα κληθεί να παίξει το ρόλο του Μποντίρογκα για τον Πάο.
Κομβικός θα είναι ο ρόλος του μοναδικού Σέρβου του Ολυμπιακού στην άμυνα, απέναντι στον μοναδικό -πλέον- Σέρβο του Πάο, που θα κληθεί να αποδείξει ότι δεν είναι εκτός ΟΑΚΑ και με τα δύο πόδια.
Ο Διαμαντίδης θα προσπαθήσει να κλείσει επιτυχώς την καριέρα του, αλλά κι ο Μάντζαρης θα κάνει μεγάλες προσπάθειες να περιορίσει το πάλαι ποτέ είδωλό του.
Να επισημάνω κάτι τελευταίο που αφορά τους δύο προπονητές: Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στις σκέψεις των παραγόντων, ο χαμένος των τελικών, θα αποχωρήσει από τον πάγκο του...

Μπορώ να γράφω για ώρες και να αναλύσω πολλά τεχνικά σημεία των αντιπάλων αλλά ο χρόνος μου παραμένει περιορισμένος.
Προτιμώ λοιπόν, να προσθέσω κάποιες μεταγραφικές πινελιές στο κείμενο...
Η κρίση μου με οδήγησε σε κάποια συμπεράσματα που αφορούν τους παίκτες που έχει βολιδοσκοπήσει ο Σφαιρόπουλος και κατ'επέκταση ο Ολυμπιακός.
Παίκτες που έχουν ορισμένα κοινά αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Διαθέτουν αθλητικά προσόντα με την ταχύτητα και την αλτικότητα σαν κύρια ζητούμενα, καλή αμυντική προσήλωση, ανταποκρίνονται σε υψηλό επίπεδο, αντίστοιχο με τις αγωνιστικές παραστάσεις τους, βρίσκονται σε ανοδική φάση της καριέρας τους, αποτελούν προσιτές και κυρίως οικονομικές λύσεις, λειτουργούν αρμονικά στο ομαδικό σύνολο των ομάδων τους, πληρούν τις ειδικότερες προϋποθέσεις του Σφαιρόπουλου.
Δεν θα προβώ σε ιδιαίτερες αναλύσεις των χαρακτηριστικών τους. Πιθανότατα, μια κάποια επόμενη φορά. Το μόνο που σκοπεύω, είναι να παραθέσω ένα video από τον καθέναν τους...

Αρχή με τον κοντό της παρέας, που εκτιμώ ότι θα πάρει τη θέση του Στρόμπερι. Ο Αμερικανός 26 ετών, με 1.93 ύψος και 95 κιλά βάρος.
Focus on Brad Wanamaker, Brose Baskets Bamberg.


Ο επόμενος παίκτης είναι ένας υμίψηλος που έχει να βρεθεί στη θέση 4 από την εποχή του Άντιτς. Είναι μόλις 23 ετών, με ύψος 2.06 και βάρος 93 κιλά.

OKARO WHITE WELCOME TO OLYMPIACOS ? 

Ο αντικαταστάτης του Χάντερ είναι ο τελευταίος αλλά κι ο σημαντικότερος. Ορίστε λοιπόν ο υπερταλαντούχος 23άχρονος Καναδός Khem Birch, με ύψος 2.06 και βάρος 100 κιλά.
Khem Birch vs Fenerbahce.


Οι συγκεκριμένοι παίκτες αποτελούν δική μου εκτίμηση (κάποιοι από αυτούς εδώ και καιρό) και δεν είναι απαραίτητο ότι θα αποκτηθούν από τον Ολυμπιακό. Επαναλαμβάνω όμως, ότι η κρίση μου με οδήγησε σε αυτούς τους τρεις ως αρχικούς και κύριους μεταγραφικούς στόχους της ομάδας.
Ας απολαύσουμε τους τελικούς κι ο καλύτερος ας κερδίσει. Ούτως ή άλλως, το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και συνήθως αναδεικνύει την καλύτερη ομάδα νικήτρια στο τέλος του χρονομέτρου.

 

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Αι ειδοί του Μαρτίου.

The Ides of March + Wrathchild.
Δεν υπήρχε περίπτωση να επιλέξω μόνο την εισαγωγή και να αφήσω εκτός το δεύτερο τραγούδι, την φυσική ακολουθία της εισαγωγής του πρώτου δίσκου Iron Maiden που άκουσα ποτέ. Σε κασέτα προφανώς. Δεν υπήρχαν cd's τότε αλλά ούτε και χρήματα να αγοραστούν βινύλια. Εδώ δεν είχαν καν πικάπ οι γονείς μου. Πώς να προκύψουν τα βινύλια στο σπίτι λοιπόν;

Τι είναι οι ειδοί:

Αι ειδοί (από τα Λατινικά: idus : ήμισυ, δηλαδή η μέρα που διαιρεί το μήνα σε δύο, σχεδόν, ίσα μέρη).
Ο όρος “ειδοί” (έχει μόνο αιτ.: “τις ειδούς”) δεν προσδιόριζε μόνο τον Μάρτιο , αλλά τη 15η ημέρα του Μαΐου, Ιουλίου, Οκτωβρίου και τη 13η μέρα των άλλων μηνών, πάντα κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο.
Οι Ειδοί του Μαρτίου, στα Λατινικά Idus Martii ή Idus Martiae ήταν αργία για τους Ρωμαίους αφιερωμένη στο Θεό Άρη και γι αυτό εκείνη τη μέρα τελούνταν στρατιωτικές παρελάσεις. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδια η λέξη “Μάρτιος” σημαίνει “Αρης” (< λατ. Mars, –tis). Η φράση “Αι ειδοί του Μαρτίου” χρησιμοποιείται και για να προσδιορίσει την “αποφράδα ημέρα”.


Γιατί είναι γνωστές, μόνο, οι ειδοί του Μαρτίου.
Οι πιο φημισμένες ειδοί, παγκοσμίως, είναι αυτές του Μάρτη. Συγκεκριμένα, με τον όρο “αι ειδοί του Μαρτίου” προσδιορίζουμε την 15η Μαρτίου. Οι ειδοί του Μαρτίου έμειναν στην παγκόσμια Ιστορία, γιατί εκείνη ακριβώς τη μέρα δολοφονήθηκε ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ (15 Μαρτίου 44 π.Χ.) από τον Γάιο Κάσσιο Λογγίνο και τον Μάρκο Ιούνιο Βρούτο (κατά ορισμένους, ίσως, ήταν νόθος γιος του) και γι αυτό ο Καίσαρας αναφώνησε τη γνωστή φράση “Και σύ τέκνον, Βρούτε;”
Ο Καίσαρας, κατά την παράδοση, είχε προειδοποιηθεί από τον οιωνοσκόπο Σπουρίννα «να φοβάται τις ειδούς του Μαρτίου». Όταν η μέρα έφθασε και ο Καίσαρας, πορευόμενος προς τη Σύγκλητο, συνάντησε τον οιωνοσκόπο και του είπε με ειρωνεία και υπεροψία:
«Έφθασαν οι ειδοί!» εννοώντας ότι τον είχε συμβουλέψει λανθασμένα, μιας και δεν του είχε συμβεί τίποτα κακό.

«Ναι, άλλα δεν πέρασαν…» του απάντησε ο οιωνοσκόπος.
Ο Έλληνας σοφιστής Αρτεμίδωρος, ο Κνίδιος, θα του βάλει στο χέρι ένα σημείωμα, που θα αποκαλύπτει τη συνωμοσία, αλλά ο Μέγας Στρατηλάτης ήταν απασχολημένος με το πλήθος και δε θα το ανοίξει για να το διαβάσει
Μετά από λίγο ο Καίσαρας θα έπεφτε νεκρός, με 23 μαχαιριές, από τα χέρια των συνωμοτών μέσα στη σύγκλητο της Ρώμης. Τον μαχαίρωσαν όλοι οι συνωμότες, για να πιστοποιήσουν τη συμμετοχή τους στο φόνο.
Από τα έργα του τα μόνα που έφτασαν στις ημέρες μας είναι το Ιουλιανό ημερολόγιο καθώς και η ονοματοδοσία του στον μήνα Ιούλιο. Η τεράστια αυτοκρατορία, που δημιούργησε, είχε την τύχη όλων των άλλων αυτοκρατοριών. Το αποκορύφωμα της ματαιοδοξίας είναι ότι το έτος του θανάτου του (44 π.Χ.) η σύγκλητος τον είχε ανακηρύξει ισόβιο δικτάτορα
Πηγή: http://www.24grammata.com


Καλησπέρα σας!
Περίεργος μήνας ο Μάρτης τελικά. Με πολλές διακυμάνσεις. Αναλόγως τη διάθεση του καθενός φυσικά.
Πολλοί είναι χαρούμενοι επειδή ξεκινάει η άνοιξη. Άλλοι πάλι είναι εκνευρισμένοι επειδή δεν αντέχουν τις απότομες μεταβολές του καιρού. Κάποιοι δείχνουν περισσότερο προβληματισμένοι επειδή σκέφτονται πώς δεν θα μπορέσουν να πάνε διακοπές.
Ο καθένας με τους προβληματισμούς του λοιπόν:

-Ήταν τελικά καλός ο καλοκαιρινός σχεδιασμός του προπονητή;
-Γιατί όσο υπήρχε στο ρόστερ ο Γιανγκ πέταγε η ομάδα με τον ίδιο ή και χειρότερο Σπανούλη και με τα ίδια συστήματα;
-Γιατί όταν κάθεται στον πάγκο ο Σπανούλης, η ομάδα διαφοροποιεί τον τρόπο παιχνιδιού της και ακολουθεί άλλα συστήματα;
-Γιατί ο Μάντζαρης έπαιζε καλά στην αρχή, ενώ τώρα που δείχνει εμπιστοσύνη στον Όντομ ο κόουτς, δεν αποδίδει;

-Γιατί ένας μέτριος κόουτς (κατά ισχυρισμούς οπαδών) πήρε την ταυτότητα του Σάλε και παραλίγο να κερδίσει τον Πάο με συντριβή στο εντός έδρας παιχνίδι του ΣΕΦ αλλά τελικά κέρδισε μόνο με 14 πόντους;
-Γιατί ένας κακός μάνατζερ επέλεξε και κατάφερε να πείσει παίκτες (Γιανγκ-Χάκετ στο Λας Βέγκας) να αγωνιστούν στην ομάδα που ο ίδιος δημιουργούσε το καλοκαίρι, ενώ οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν καλύτερες προτάσεις από άλλες ισχυρές ομάδες;
-Γιατί η απόκτηση των Γιανγκ και Χάκετ θεωρήθηκε "κλοπή" στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο από έναν κακό μάνατζερ, όπως επίσης και η "κλοπή" του Μιλουτίνοφ από την Παρτιζάν και η παρακολούθησή του από τον Πόποβιτς;
-Γιατί κράτησε τον Στρόμπερι παρά την αρχική γκρίνια όλων των παρατρεχάμενων ειδικών κι ανειδίκευτων και τον στήριξε μέχρι τέλους;
-Γιατί η ομάδα έγινε άνω κάτω από την έλευση Παπανικολάου και μετά;
-Είναι τελικά τόσο καλός ο Όντομ για να αναλάβει επιθετικές πρωτοβουλίες ή πρόκειται για μια ακόμα μέτρια περίπτωση ξένου παίκτη;
-Οι οπαδοί είναι διχασμένοι. Να κρατήσουμε τον Σπανούλη με ένα σεβαστό ποσό ώστε να κλείσει την καριέρα του στα ερυθρόλευκα ή να τον στείλουμε σε άλλες πολιτείες;
-Ο Ολυμπιακός θα εισπράξει 3,6 εκατομμύρια επιπλέον για την επόμενη αγωνιστική χρονιά. Να τα διαθέσει σε κάποιον Ντιλέινι και κάποιον Παρακχούσκι ή να κρατήσει με λιγότερα τον Σπανούλη και να πάρει Μακόλουμ ή Ροτσέστι και Μπουρούση ή Καϊμακόγλου που θα φέρουν περισσότερες λύσεις από την μία και ανθρωποκεντρική της υπάρχουσας φιλοσοφίας των Σπανούλη-Ντιλέινι;
-Γιατί να συνεχίσει να παραμένει στο ρόστερ ο Λοτζέσκι αφού δείχνει ότι το κορμί του κουράστηκε από τους τραυματισμούς πλέον;

-Μήπως απαιτείται ένα ξάφνιασμα και μια απόλυση Σφαιρόπουλου παρά την πρόωρη περσινή ανανέωση του συμβολαίου του, επειδή θεωρείται από πολλούς ότι έχασε τις ευκαιρίες του με την φετινή απόδοση της ομάδας;
-Με ποια κριτήρια θα προέκυπτε ένας νέος προπονητής, αφού οι δεδομένες προτάσεις σε προπονητές -πριν την καταφατική απάντηση Σφαιρόπουλου- ήταν εντελώς ετερόκλητες αν σκεφτούμε ότι είχαν αποδέκτες τους Κολέ, Σάλε και Μαρκόπουλο;

Δεν γίνεται να ξέχασε ξαφνικά την προπονητική ο Σφαιρόπουλος επειδή έχασε με ένα τυχερό τρίποντο από τον "ταβερνιάρη" (έτσι δεν χαρακτηριζόταν μετά την εθνική Ελλάδας;) Τρινκιέρι που σε όλες τις ομάδες που ανέλαβε, κατέληξε να αποχωρήσει βράδυ. Η ομάδα του Μπάμπεργκ έχει καλές βάσεις (και σταθερό διοικητικό σχεδιασμό), οι οποίες οδήγησαν όλους τους προπονητές σε επιτυχίες. Από τον Μπάουερμαν, μέχρι τον Φλέμινγκ και τον Τρινκιέρι.

Ούτως ή άλλως, ο Μάρτης πλησιάζει στο τέλος του. Μέχρι τις 8 Απριλίου που θα ακουστεί η σφυρίχτρα του τζάμπολ στο ΟΣΦΠ-ΤΣΣΚΑ, θα έχει οριστικοποιηθεί το μέλλον του Ολυμπιακού στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (όσο κι αν προσπαθεί να παρέμβει η FIBA προς αυτή την κατεύθυνση).

Μέχρι τότε, οι ειδοί του Μαρτίου θα έχουν φροντίσει για τα παρελκόμενα...

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Father Of Day, Father Of Night.

 Manfred Mann's Earth Band - Father Of Day, Father Of Night (1973).


Καλησπέρα!
Η ομάδα βρίσκεται σε κομβικό σημείο και απαιτούνται υπερβάσεις και μεγάλες νίκες πλέον.
Πολλές αλλαγές προέκυψαν στην ομάδα από την τελευταία φορά που έγραψα ολοκληρωμένο κείμενο, ενώ αναμένεται να προκύψουν κι άλλες. Τουλάχιστον μία ακόμα αλλαγή είναι η εκτίμησή μου. Προσωπικά θα ποντάριζα σε δύο ακόμα μιας και ο Darius Johnson-Odom δεν δείχνει να έχει προσαρμοστεί πλήρως στις ανάγκες της ομάδας.
Ο τελευταίος αποκτήθηκε για να προσφέρει σκορ από την περιφέρεια αλλά όχι ως αντικαταστάτης του τραυματία -τότε- Λοτζέσκι αλλά σαν δεύτερος επιθετικός πόλος για τις αφλογιστίες του Σπανούλη.

Το πρόβλημα όμως καθώς φαίνεται είναι ότι ο Όντομ δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον Σπανούλη στο παρκέ επειδή έχει μάθει να παίζει κι αυτός με τη μπάλα στα χέρια για αρκετή ώρα και να δημιουργεί ο ίδιος καταστάσεις επίθεσης.
Όσο υπάρχει όμως ο Σπανούλης στο παρκέ, είναι σχεδόν απαγορευτικό να πάρει κάποιος άλλος πρωτοβουλίες ή να αναλάβει τη δημιουργία στα χέρια του.

Αυτόν τον ρόλο τελευταία, ανέλαβε -από μόνος του ή μετά από εντολές του κόουτς- ο Χάκετ (που ο τραυματισμός του τελικά δεν εμπνέει ανησυχία) με αρκετή επιτυχία. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε στην εξίσωση έναν Μάντζαρη που είναι αναντικατάστατος, έναν Αθηναίου που προσφέρει περισσότερα από όσα του αναλογούν στα στενά χρονικά περιθώρια που του δίνονται, έναν Σπανούλη που θεωρείται τοτέμ της ομάδας από το 80% των οπαδών της και "αναγκαστικά" θα είναι στην ομάδα μέχρι να βγει στη σύνταξη κι έναν Λοτζέσκι που είναι ο καλύτερος και αποτελεσματικότερος "κλασικός" σουτέρ της ομάδας.
Φτάσαμε ήδη τα 4 άτομα στην περιφέρεια χωρίς τους Τολιόπουλο - Μουράτο κι ακόμα δεν έχουμε αναφερθεί στον Όντομ. Που καθώς φαίνεται, θα αποτελέσει τον "αδύναμο κρίκο" της περιφέρειας με την δεδομένη επιστροφή του Λοτζέσκι.

Με λίγα λόγια, δεν χωράει στο ρόστερ πλέον, εκτός, αν ζητηθεί από τον Σπανούλη να "κάνει πίσω" για λίγο διάστημα ώστε να αναλάβουν οι Χάκετ και Όντομ τη δημιουργία.
Μπορεί ο Σφαιρόπουλος να θέσει τέτοιο ζήτημα;
Πάμε παρακάτω...

Η ομάδα του Ολυμπιακού, καλώς ή κακώς, έχει μάθει να παίζει με αθλητικούς ψηλούς στο ρόστερ της στην εποχή Σπανούλη. Όσο υπάρχει ο Σπανούλης στο ρόστερ, θα συνεχίζουμε με αυτό το μοτίβο στελέχωσης.
Καλοί αμυντικοί, γοργοπόδαροι και αλτικοί Αμερικανοί σέντερ με έμφαση στο πικ εν ρολ παιχνίδι με άξονα τον Σπανούλη. Κάτι δεν μου ταιριάζει στο σύνολο λοιπόν...
Πού κολλάει ο Μιλουτίνοφ των 211 εκατοστών τότε, ενώ διαθέτουμε πλέον μόνο τον Χάντερ των 203 εκατοστών που δεν μπορεί να ανταποκριθεί μόνος του σε κάθε τύπο άμυνας που επιλέγει ο κόουτς;
Άρα, μας προκύπτει άλλος ένας ακόμα αδύναμος κρίκος στο ρόστερ και μάλιστα στην κομβική θέση του σέντερ.

Ο Πρίντεζης εκτιμάται ότι έχει εξουθενωθεί. Αυτό βέβαια δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα, αφού τα λεπτά συμμετοχής του είναι λιγότερα από πέρσι και δεν υπερβαίνουν τα 22 λεπτά μέσο όρο στο top 16.
Ενώ υπάρχει ο Χάντερ στο 5 που αποκρούει περισσότερες επιθέσεις από κοντούς (που οδηγούνται προς αυτόν) και από ψηλούς (που του αντιστοιχούν) ή ακόμα κι από ενδιάμεσους που μαρκάρει χαλαρά -ως συνήθως- ο Πρίντεζης.

Ο Αγραβάνης δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο 4 αλλά αποδίδει καλύτερα σαν ενδιάμεσος στο 5 ή σαν ένας "Τσαρτσαρής" της θέσης, ενώ ο Τσαϊρέλης δεν απολαμβάνει πλέον την εμπιστοσύνη του προπονητή που τον επέλεξε.
Άρα, μείναμε χωρίς αξιόπιστη αμυντική λύση στο 4 κι αναγκαστικά θα καλούμε συχνά-πυκνά τον Παπαπέτρου κι αργότερα πιθανά τον Παπανικολάου να παίξουν άμυνα στα αντίπαλα 4άρια.
Τι θα γίνει όμως, όταν κάποια αντίπαλη ομάδα αποφασίσει να παίξει με δύο ταυτόχρονα ψηλούς που θα πιέζουν το ένα και μοναδικό 5άρι μας -δηλαδή τον Χάντερ- αφού ο Πρίντεζης το μόνο μαρκάρισμα που επιδιώκει να κάνει είναι να σηκώνει κάθετα τα χέρια του στους αντιπάλους;

Θεωρώ λοιπόν, ότι δύο προσθαφαιρέσεις είναι απαραίτητες στην παρούσα φάση ώστε να προλάβει η ομάδα το deadline των αλλαγών που εκπνέει στις 23 Φεβρουαρίου;
Εκτιμώ, ότι όλα γίνονται. Αρκεί να ξεκαθαρίσει ο Σφαιρόπουλος τι προτίθεται να κάνει και να οριοθετήσει αν προτιμά να αρκεστεί στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Μία είναι ο Μιλουτίνοφ και στη θέση του ένας αθλητικός ψηλός τύπου:

1. Khem Birch 2.06 - 100 κιλά
https://en.wikipedia.org/wiki/Khem_Birch

Khem Birch vs Fenerbahce.

 


2. Alex Oriakhi 2.06 - 116 κιλά (ο ιδανικός αντι-Γιανγκ)
https://en.wikipedia.org/wiki/Alex_Oriakhi

 

Alex Oriakhi è il nuovo pivot dell'Upea.

 



3. Eric Buckner 2.08 - 100 κιλά
https://en.wikipedia.org/wiki/Eric_Buckner

Eric Buckner 2014-2015 Season Highlights.

 

Η δεύτερη είναι η -αναγκαστική- φυγή του Όντομ ώστε να βρει χώρο ο Λοτζέσκι και -ξανά- ρόλο ο Αθηναίου με την ταυτόχρονη προσθήκη ενός 4αριού με έμφαση στο σκοράρισμα, καλό τρίποντο και ικανότητες ποστ παιχνιδιού τύπου:

1. Vladimir Dragičević 2.06 - 100 κιλά
https://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Dragi%C4%8Devi%C4%87

Vladimir Dragicevic 2013/14 - Career Tribute.

 

2. Tadija Dragićević 2.06 -101 κιλά
https://en.wikipedia.org/wiki/Tadija_Dragi%C4%87evi%C4%87

Tadija Dragicevic last goodbye.

 


3. Nik Caner-Medley 2.03 - 104 κιλά
https://en.wikipedia.org/wiki/Nik_Caner-Medley

Nik Caner Medley season 2012-2013.

 


Όλοι οι παίκτες που ανέφερα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρωλίγκα και έχουν οικονομικά συμβόλαια που εξαγοράζονται εύκολα...εκτός του Νικ που θεωρείται ο πιο ακριβοπληρωμένος και -πιθανόν- δεν θέλει να αποχωρήσει από την Αστάνα.

Άλλη μια αρκετά καλή περίπτωση που μπορεί να ανταπεξέλθει στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, ενώ είναι εφικτή οικονομικά ταυτόχρονα με αρκετή προϋπηρεσία στα Ευρωπαϊκά παρκέ και συνάμα free agent:

Chris Johnson 2.11 - 105 κιλά.
https://en.wikipedia.org/wiki/Chris_Johnson_%28basketball,_born_1985%29

Chris Johnson - Dunkable MIX by MISIEK


Άλλη μια επισήμανση σχετικά με το ρίσκο που εμπεριέχει μια οποιαδήποτε επιλογή. Στη δεινή θέση που βρίσκεται τώρα ο Ολυμπιακός για παράδειγμα και αντιμετωπίζει το φάσμα του αποκλεισμού από την επόμενη φάση της Ευρωλίγκα, θα προτιμούσα να κινηθώ με αρκετό ρίσκο για μια προσθήκη παίκτη, αντί να κολλήσω στο βάλτο της σιγουριάς που προσφέρει το ρόστερ του Ολυμπιακού. 

Chris Walker 2.08 100 κιλά.   

https://en.wikipedia.org/wiki/Chris_Walker_%28basketball,_born_1994%29

Chris Walker Records SICK Triple Double!! 46 Points, 16 Rebounds & 10 Blocks - Full Highlights.

Μακάρι να μην έχουμε άλλους τραυματισμούς για φέτος και καλή συνέχεια στην ομάδα μας. Για εκείνους που δεν το παρατήρησαν, να το ξαναγράψω:

Καλή συνέχεια στην ομάδα μας!