Judas Priest- All Guns Blazing
Καλημέρα σας!
Ένα κείμενο κρεσέντο, μια "Μπουκοφσκική" ανάλυση -ειδικού επιθετικού βάρους- από τον Κώστα (Blitzkrieg), με την ιδιαίτερη γραφή του, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του.
Δυο ουίσκια μετά. Όταν έχεις σταματήσει να πίνεις (όχι ότι ήσουν αλκοολικός ποτέ) διαπιστώνεις ότι, δυο ουίσκια μετά, ο μόνος τρόπος να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι (ειδικά αν δεν έχεις φάει) είναι ιμπρεσιονιστικά. Μην περιμένεις λεπτομέρειες. Ούτε καν τη γλώσσα της αλήθειας – η οποία παρ’ όλα αυτά πρέπει να έχει έναν τρόπο να ειπωθεί ερήμην σου ή έστω επειδή αυτή υπάρχει.
Atrocity exhibition. Ο τίτλος μίας νουβέλας του Ballard την οποία δεν έχεις διαβάσει. Και ο τίτλος ενός τραγουδιού των Joy Division. Από τον δίσκο Closer. Με τον Ian Curtis να ακούγεται σαν η φωνή από τον τάφο – προτού αυτοκτονήσει.
Μία ομοβροντία τριπόντων. Λάθος. Πολλές ομοβροντίες τριπόντων. Σε σημείο να αναρωτιέσαι πού ακριβώς πήγε η άμυνα. Δεν υπήρχε άμυνα; Θυμάσαι λίγα πράγματα. Τον Παπανικολάου να έχει 12 πόντους στην α περίοδο. Ξαφνικά και γρήγορα. Και θυμάσαι έπειτα τον Παπανικολάου να έχει τελικά 15 πόντους αλλά να προσπαθεί στην άμυνα. Ίσως γιατί θυμάσαι την τελευταία του τάπα που δεν θυμάσαι σε ποιον.Αλλά αυτό κάτι δείχνει. Ότι ο μόνος προσηλωμένος στην άμυνα στην εξέλιξη του παιχνιδιού δεν είχε να συνεισφέρει τίποτε περισσότερο από τρεις πόντους – αφού είχε βάλει δώδεκα. Δεν είναι περίεργο πώς η άμυνα σε καταβροχθίζει;
Το παιχνίδι έχει αποκτήσει το δικό του, ξέφρενο, momentum, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει αλλά που προς το παρόν «δίνει» στον Σπαν 15 ασίστ – έδωσε περισσότερες;- και στον Μάντζαρη 7 προσπάθειες για τρίποντο – σε παίχτη που υποτίθεται ότι είναι περισσότερο trainspotter. Το παιχνίδι αποκτά τον δικό του χαρακτήρα, μάλιστα το πιο συναρπαστικό είναι ότι κανείς δεν ξέρει πού θα το οδηγήσει αυτός ο χαρακτήρας – αυτό το ατέλειωτο run n gun εις άγραν μίας άγριας Δύσης των αισθήσεων.
Το παιχνίδι μοιάζει να σου λέει: «Επέλεξε, θα παίξεις επίθεση ή άμυνα;». Αν παίξεις άμυνα, ξεκινάς πλέον από μειονεκτική θέση, όχι γιατί είναι λάθος αλλά γιατί δεν ζητάω αυτό. Θέλω πια μία πυρηνική βροχή τριπόντων ακόμη και αν αυτή δεν είναι ενδεδειγμένη – ήταν ενδεδειγμένο το τρίποντο του Λότζε λίγο πριν τελειώσει το ματς ή το τρίποντο φάουλ του Σμαραγδένιου;
Όχι, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν αυτά. Όπως σε εκείνες τις ξέφρενες κούρσες αυτός που θα αντέξει στο τρέξιμο όταν πλησιάζει ο τερματισμός, αυτός που θα είναι έτοιμος έχοντας διανύσει ταχύτητες 100 μέτρων να νικήσει στον μαραθώνιο χωρίς να ξεψυχήσει, θα είναι αυτός που θα κερδίσει.
Δεν είμαι σίγουρος ούτε καν ότι χρειάζονται προπονητές σε αυτήν την επίδειξη σαγηνευτικής θηριωδίας. Όποιος πεινάει πιο πολύ θα επιβραβευτεί. Αρκεί να ακούει το momentum του παιχνιδιού. Στο Crash του ίδιου συγγραφέα (Ballard), που ως ταινία είναι εφιαλτικό, ακόμη και η γενετήσια πράξη γίνεται κάτι μηχανικό. Μηχανικά μέρη σώματος που ενώνονται τη στιγμή του σεξ. Είναι τρομακτικό να ακούς 15 ασίστ στο τρίτο δεκάλεπτο. Είναι η αναζήτηση βιονικών στιγμών σε μία αιωνιότητα στην οποία κανείς δεν θα μείνει ζωντανός.
Το 1982. (Ή γύρω από αυτό). Βγήκε το Pornography των Cure, το Closer των Joy Division, το Kill em All, και το Blade Runner. Αν η λέξη άγχος είχε αριθμό θα ήταν αυτός. Και το τελικό σκορ του αγώνα που έμοιαζε να συμπυκνώνει τη λογική του άγχους, του να σκοτώσω τον άλλον με τρίποντα. Δεν με ενδιαφέρει η εσωτερική λογική, αυτή που οδήγησε στην εκτός έδρας νίκη. Με ενδιαφέρει η παρανοϊκή λογική της οποίας τα γκέμια δεν μπορεί να ελέγξει κανείς παρά η ίδια. Και αυτή η λογική ήταν τόσο τρομακτική που καταντά θεσπέσια.
One day like today and I ll kill you.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου