En Force [Queensrÿche - Live in Tokyo 1984/08/05]
Καλησπέρα σας!
Μετά από αρκετή προσμονή, ο νέος χώρος γίνεται πραγματικότητα. Καθυστερημένα είναι η αλήθεια λόγω φόρτου εργασίας, αλλά ελπίζω με μεγαλύτερη συνέπεια στο μέλλον.
Μετά από αρκετή προσμονή, ο νέος χώρος γίνεται πραγματικότητα. Καθυστερημένα είναι η αλήθεια λόγω φόρτου εργασίας, αλλά ελπίζω με μεγαλύτερη συνέπεια στο μέλλον.
Ανανέωση ενότητας με ποικίλες απόψεις από 6 διαφορετικούς σχολιαστές του χώρου, εν είδει ανασκόπησης και μελλοντικής πρόγνωσης.
Ελπίζουμε στη δύναμη για την ομάδα μας. En force!
Καλά να περνάμε!
Ελπίζουμε στη δύναμη για την ομάδα μας. En force!
Καλά να περνάμε!
Ο Θοδωρής:
Γεια σας και από μένα.
Ανασκόπηση λοιπόν της χρονιάς που πέρασε του αγαπημένου μας σωματείου.
Είναι λίγο δύσκολο να γράψεις στο χαρτί τις σκέψεις σου για αυτήν την ομάδα, ειδικά όταν την έχεις καλώς κακώς προέκταση της οικογένειας σου...
Έχοντας αναπτύξει μια σχέση πάθους με δυνατές και έντονες στιγμές και τα συναισθήματα σου να διακατέχονται από συνεχόμενες εναλλαγές χαράς και λύπης, άλλες φορές να σε γεμίζουν με υπερηφάνεια για αυτά που κάνει
και άλλες φορες να σε γεμίζουν με πίκρα και οργή.
Μετά τον πρόλογο ας μπούμε στο κύριο κομμάτι...
Καλοκαίρι του 16 λοιπόν ξεκινώντας πάλι με το μότο των προέδρων ''με τον δικό μας τρόπο''που σημαίνει ότι το μπάτζετ είναι συγκεκριμένο, δε θέλουν στον Ολυμπιακό να αλλάξουν ξαφνικά πολιτική και να χαλάσουν τη φιλοσοφία τους. Εξάλλου όταν με αυτό πορεύτηκαν άρχισαν να μαζεύουν τίτλους, (άντε να τους το αλλάξεις)
και προπονητή που δε θέλει να χαλάσει τις ισορροπίες στην ομάδα.
Εδώ να σημειώσω μια σωστή κίνηση που έγινε πιο πριν. Την απόκτηση του Παπανικολάου, που την θεωρώ κομβική. Το τι είχαμε διαβάσει... Ευτυχώς επικράτησε η λογική.
Έτσι λοιπόν έρχεται το καλοκαίρι μετά την απώλεια του τίτλου στην Ελλάδα και ξεκινάει το κτίσιμο της επόμενης χρονιάς. Μιας ομάδος που ήταν έτοιμη και ήθελε δύο με τρία κομμάτια να συμπληρωθεί το παζλ...
Ενός παίκτη στα γκαρντ που να δημιουργεί και να σκοράρει να αποφορτίζει τον Σπανούλη και την ομάδα, ένα τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη και το τι θα γίνει με τον Γιανγκ (αν θα τον περιμένει η ομάδα)...
Ήρθαν λοιπόν ο Γκριν, ο Μπιρτς στη θέση του Χάντερ και ο κανένας στο 4... Βάλτε και την παραμονή Γιανγκ και έδεσε το γλυκό...
Τους λόγους τους αναλύσαμε παραπάνω, το σκεπτικό διοίκησης - προπονητή.
Φτιάχνεται λοιπόν μια ομάδα που κατά τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι ικανή να πάει και να φέρει το ιερό δισκοπότηρο...
Έτσι λοιπόν αρχίζει η αγωνιστική χρονιά που ως συνήθως έχει και σοβαρούς τραυματισμούς... Πρώτο χτύπημα ο Χάκετ, δεύτερο χτύπημα ο Λοτζέσκι...
Το καλό με αυτήν την ομάδα είναι ότι γιγαντώνεται μέσα από τα προβλήματά της, κάνει κατάθεση ψυχής παίζουν με πάθος και ψυχή καταφέρνει να βγει τρίτη στον μαραθώνιο της ευρωλίγκας και μέσα από τα αποτελέσματα να ευνοηθεί και μια φορά και να διασταυρωθεί με την Εφές για το ποιος θα πάει φάιναλ φορ... Σε καλό φεγγάρι ο Σπανούλης πρόκριση με τον δύσκολο τρόπο ως συνήθως..
Πάμε λοιπόν φάιναλ φορ εναντίον της ΤΣΣΚΑ και είναι η στιγμή που κάτι τέτοιοι αγώνες σε κάνουν να αναρωτιέσαι... Θα περάσουν τα χρόνια και θα αναπολούμε γι' αυτές τις στιγμές που έχουμε ζήσει από αυτήν την ομάδα απ' την Πόλη και μετά...
Στον τελικό, στην έδρα της αντιπάλου επαναλήφθηκε το σκηνικό της προπέρσινης περιόδου... Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η ομάδα μας έχει συγκεκριμένο ταβάνι... Καλές οι υπερβάσεις και οι καταθέσεις ψυχών που κάνουμε κατά καιρούς αλλα δυστυχώς δεν φτάνουν.
Έτσι λοιπόν πήγαμε στους τελικούς της Α1, παρ'ότι σαν φαβορί... Το άδειασμα απ' το φάιναλ φορ, η έλλειψη ενέργειας, το μικρό ρόστερ, η χαμηλή απόδοση των ξένων -για διάφορους λόγους- και η κούραση των βασικών παικτών, δεν άφησαν την ομάδα να ανταπεξέλθει σε σειρά πέντε αγώνων...
Με ανάμεικτα συναισθήματα λοιπόν λόγω συμμετοχής στο φάιναλ φορ και μη κατάκτησης κάποιου τίτλου ξεκινάει ο σχεδιασμός της επόμενης χρονιάς.
Αυτή την φορά σύμφωνα με την διοίκηση μας και τον προπονητή, θα αποκτηθούν παίκτες με εμπειρία από την ευρωλίγκα. Ήρθαν λοιπόν Στρέλνιεκς, Τιλί, Ρόμπερτς, Μακλίν, Τόμπσον, Μπόγρης στην θέση των Χάκετ, Γκριν, Λοτζέσκι, Γιανγκ, Μπιρτς, Αθηναίου.
Με αυτά και με αυτά βλέπουμε μια επανάληψη της περσινής σεζόν, με τα ίδια προβλήματα που μας ταλάνιζαν και τότε, και με καταθέσεις ψυχής που κάνουν οι παίκτες μας -ενίοτε- στους αγώνες...
Έχοντας διανύσει το μισό της απόστασης το ερώτημα παραμένει το ίδιο: Θα καταφέρει η ομάδα με την συγκεκριμένη φιλοσοφία διοίκησης και προπονητή πρώτον να πάει, δεύτερον να το πάρει, και τρίτο το πρωτάθλημα;
Η συνέχεια επί της οθόνης...
Ο Σάββας:
Το καλοκαίρι του 2016 η ομάδα ξεκινά με ρόστερ -υποτίθεται- γεμάτο παντού...
Στους ψηλούς μαζί με Μιλουτίνοφ και Γιανγκ (στην πορεία θα φανεί το τεράστιο λάθος), προσθέτουμε και τον Καναδό Μπερτς.
Η παραμονή Χάκετ και Λοτζέσκι ήταν δεδομένη, ενώ στα γκάρντ η έλευση του Γκρίν φέρνει μεγάλες προσδοκίες...
Οι σφήνες Αθηναίου - Μαραγκού - Γουότερς, θεωρούνται για μένα προσωπικά, ως μη άξιες αναφοράς.
Πρωτάθλημα και κύπελλο χάθηκαν για μια ακόμη χρόνια με τον ίδιο σαδιστικό τρόπο και 'κει που ο κόουτς Σφαιρόπουλος είχε αποκτήσει τον όρο βαζελοφάγου, δημιουργούνται ανασφάλειες. Κάτι που συνεχίζεται και φέτος με ήττες ακόμη και στην ευρωλίγκα. Ευτυχώς υπάρχει και η ΑΕΚ, με τα ευκόλως εννοούμενα να παραλείπονται.
Στην Ευρωλίγκα καταλήγουμε στην τρίτη θέση, μετά από εξαιρετική πορεία, παρά τους πολλούς και σημαντικούς τραυματισμούς.
Όπως επίσης ότι παίζαμε με δύο ψηλούς και όχι τρείς, λόγω ανεπάρκειας και μυαλού του Γιανγκ.
Η ομάδα θα φτάσει σε ένα ακόμη τελικό και θα δικαιολογήσει τον όρο, καλύτερη ομάδα της δεκαετίας... :P
Το καλοκαίρι του 2017 έρχονται ριζικές αλλαγές. Αποχωρεί σχεδόν μια ντουζίνα παικτών και το χτίσιμο της νέας από τα θεμέλια ήταν ποτισμένο από σταγόνες ελπίδας όσο και ψυχρολουσίας:
Στρέλνιεκς, Ρόμπερτς, Τόμπσον, Μακλίν, Τιλί και προσφάτως υιός Γουίλτζερ. Εκ νέου παίκτες, που σχεδόν δεν ίδρωσαν την φανέλα τους , θα τραυματιστούν σοβαρά και θα δημιουργήσουν μια αλυσίδα γεγονότων και νέων αφίξεων.
Η ομάδα ρολάρει σιγά - σιγά και εμφανίζεται κυρίαρχη στην ευρωλίγκα. Επιστρέφει ο Σπανούλης και παίκτες με ρόλο όσο και σαν δίδυμο, εξαφανίζονται σε μια βραδιά.Ο Σφαιρόπουλος πρέπει να μοιράσει μαεστρικά χρόνους, πρέπει να βρει τρόπους να εντάξει όλους τους παίκτες και να πάρει το μάξιμουμ από αυτούς. Εξαιρείται ο Μπόγρης που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μπασκετμπολίστα.
Στο τέλος θα κριθεί -όχι μόνο για τους τίτλους που θα φέρει- αλλά και για αυτούς που θα απωλέσει.
Η επιμονή του δε σε σχήματα και πρόσωπα, όσο και η εμμονή του ελέγχονται, όπως επίσης πολλές φορές και η αδράνεια του να προβλέψει ή να αντιστρέψει το απρόβλεπτο όσο και το αντίθετο με αυτά που έχει σχεδιάσει.
Ας κάνουμε σούμα λοιπόν στο τέλος και ας ελπίσουμε το πρόσημο να είναι θετικό.
Προβλέπω διαφορετικό τέλος με μαθηματική ακρίβεια.
Ο Blitzkrieg:
Υπάρχουν δύο είδη πολιτισμών. Ο πολιτισμός της ντροπής και ο πολιτισμός της ενοχής. Στην Ιλιάδα, οι ήρωες, ιδίως ο Αχιλλέας, αντιπροσωπεύουν τον πρώτο πολιτισμό, ο οποίος βασίζεται στο τι θα πει η κοινωνία για εμάς. Αντίθετα, τους επόμενους αιώνες, αναδύεται ο πολιτισμός της ενοχής, όπου εν ολίγοις εμφανίζεται η συνείδηση, και πλέον κριτής γίνεται ο ίδιος μας ο εαυτός, και όχι οι άλλοι.
Με μοντέρνους όρους το αντιλαμβάνομαι κάπως σαν να συμβιβάζεσαι με τις τρίχες που βλέπεις να βγαίνουν στα αυτιά σου από κάποια ηλικία και μετά, να αδιαφορείς γι’ αυτές πια – με τον αστερίσκο βέβαια ότι δεν έχουν αποκτήσει διαστάσεις κόμης – και να αρχίζεις να ανησυχείς για τις τρίχες που εμφανίζονται στο μυαλό σου.
Κάπου ενδιάμεσα στο μεγαλείο της αρχαιότητας και τις δικές μου τρίχες, νομίζω, βρίσκεται ο Ολυμπιακός. Πέρσι, ο μπασκετικός πολιτισμός του διέπετο (σικ) από τη ντροπή – τι θα πουν οι άλλοι για εμάς, πρέπει να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη ρίγκιουλαρ για να μην πουν τίποτε για εμάς κλπ. Και όλοι είδαμε τα αποτελέσματα – το πώς άδειασε εντελώς στο τέλος της σεζόν, όταν και κρίνονταν οι τίτλοι. - Το ίδιο ακριβώς έπαθε και η Ρεάλ -.
Μέχρι στιγμής, μου φαίνεται ότι διέπεται από την ενοχή – θέλει να τα έχει καλά με τον εαυτό του κυρίως και να πλασαριστεί εκεί που πρέπει για να μπορεί, αν πάει στο φάιναλ φορ, να γκαζώσει όταν χρειαστεί – γι’ αυτό νομίζω η ψιλο-αδιαφορία για το πλεονέκτημα στο ελληνικό πρωτάθλημα (ok βοήθησε και η ήττα από τον βάζελο), το ενδιαφέρον για όσο το δυνατόν πιο άκοπη κατάληψη θέσης που δίνει το πλεονέκτημα στην ευρωλίγκα και οι πολλοί παρκαρισμένοι στα πιτς ήρωες.
Ποιος πολιτισμός είναι καλύτερος; Τα αποτελέσματα εκείνου της ντροπής, τα είδαμε πέρσι. Τα αποτελέσμτα αυτού της ενοχής, τα αναμένουμε. Ως που να τα δούμε θα συνεχίσουμε να κάνουμε προβλέψεις, ρισκάροντας να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα, δλδ να έχουμε πει τρίχες, ή να δικαιωθούμε, δλδ εκ των υστέρων να υπενθυμίσουμε ότι είχε μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε.
Ο Steve:
Ποτέ δεν ήμουν φίλος των απολογισμών κατά την εορταστκή περίοδο, μιας και στον αθλητισμό -αλλά και εν πολλοίς στη ζωή- η σεζόν ξεκινάει περίπου τον Σεπτέμβρη και τελειώνει περίπου τον Ιούνιο. Πάντα όμως ψάχνω αφορμές για γραπτές αναφορές στο μπασκετικό τμήμα της αγαπημένης μας ομάδας και, συνεπώς, ήταν αδύνατο να μην ανταποκριθώ στο κάλεσμα του Μάρκου για μία σύντομη αποτίμηση των πεπραγμένων του μπασκετικού Ολυμπιακού το έτος 2017. Τι είδαμε λοιπόν κατά την περσινή περίοδο;
Είδαμε περίπου τα…ίδια! Εξηγούμαι. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν είναι αφελείς όταν επαναλαμβάνουν με συνέπεια στις δηλώσεις τους πως ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα της Ευρώπης κατά την τρέχουσα δεκαετία. Η σεζόν 2016-2017, λοιπόν, βρήκε την ομάδα μας για άλλη μια φορά στον τελικό της Euroleague. Πρόκειται για επίτευγμα που διόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι, αν συνυπολογίσει κανείς τη σταθερή παρουσία της στη γιορτή του Final 4 από το 2009 και έπειτα. Ναι, οι χαμένοι τελικοί, εκτός από περηφάνια για την εκ νέου παρουσία του συλλόγου εκεί, γεννούν γκρίνια και απογοήτευση, καμιά φορά και απαξίωση (πλήρως αδικαιολόγητη κατ’ εμέ). Οφείλουμε όμως να βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα και να μην έχουμε την απαίτηση από το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου να κερδίζει τελικούς στην έδρα της Ρεάλ το 2015 και της Φενέρ το 2017. Το πλήρες κάδρο απεικονίζει μία ομάδα που έδειξε θαυμαστή συνέπεια κατά την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Ευρώπη. Όλα αυτά όμως μέχρι το Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Το κάδρο έχει δύο πολύ χτυπητές ανορθογραφίες, τις οποίες απαιτείται να αναφέρουμε στον απολογισμό μας. Πρόκειται για τη στελέχωση του ρόστερ, καθώς και για την αντιμετώπιση του αιωνίου αντιπάλου υπό την καθοδήγηση του Πασκουάλ. Από τον περσινό Ιανουάριο (χαμένος ημιτελικός Κυπέλλου) και έπειτα, ο coach Σφαιρόπουλος φαντάζει ανίκανος να αντιμετωπίσει τα γνωστά αγωνιστικά «τρικάκια» του Καταλανού coach του ΠΑΟ, με αποτέλεσμα την απώλεια του περσινού Πρωταθλήματος (μετά από δύο συνεχόμενες κατακτήσεις το 2015 και 2016) και τις δύο συνεχόμενες εντός έδρας ήττες σε Πρωτάθλημα και Ευρώπη στην αυγή της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου.
Ρόστερ
Στο περσινό μου εισαγωγικό για τη σεζόν κείμενο είχα γράψει πως η κάλυψη του κενού του back up του Γιώργου Πρίντεζη στο ¨4¨ με τους Παπαπέτρου και Αγραβάνη ήταν ένα ρίσκο που ίσως να αναδείκνυε περαιτέρω το ταλέντο των δύο νεαρών Ελλήνων. Κάτι τέτοιο όμως ουδέποτε συνέβη, όχι φυσικά λόγω ανικανότητας των παικτών και του τεχνικού team στη διαχείριση του έμψυχου υλικού, όσο εξαιτίας της καθιερωμένης πλέον κακοδαιμονίας που πλήττει τον μπασκετικό Ολυμπιακό κάθε χρόνο, με τραυματισμούς και απώλειες παικτών ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό συνέβη και την περασμένη χρονιά, με συνέπεια τα κενά των Χάκετ και Λοτζέσκι να μην καλυφθούν ουσιαστικά ποτέ και τον εξαντλημένο Ολυμπιακό να πηγαίνει στους τελικούς της Α1 χάνοντας εμφατικά τον τίτλο στο ΣΕΦ από έναν προβληματικό μεν, αλλά σαφώς πιο φρέσκο και με εξαιρετικές μονάδες Παναθηναϊκό.
Το πάθημα, λοιπόν, έγινε μάθημα και το φετινό ρόστερ της ομάδας στελεχώθηκε από επαρκή αριθμό παικτών σε κάθε θέση. Ας μην επαναλαμβανόμαστε και για τα φετινά όμως. Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ο coach Σφαιρόπουλος διαθέτει στο ρόστερ του ως διαθέσιμο καθαρό τεσσάρι μόνο τον Γουίλτζερ και κινδυνεύει να μην έχει στη διάθεσή του διψήφιο αριθμό ετοιμοπόλεμων αθλητών για τους επερχόμενους αγώνες σε Ελλάδα και -κυρίως- Ευρώπη. Οι τραυματισμοί έχουν αποδεκατίσει και φέτος την ομάδα, με τον κίνδυνο εξάντλησης των διαθέσιμων μονάδων να φαντάζει και πάλι ορατός. Απλή ατυχία; Ευθύνες του προπονητικού team; Των γυμναστών (Γκατζούλη προεξάρχοντος) και ιατρών της ομάδας; Τα ερωτήματα πολλά πάνω σε αυτό το ζήτημα…
Αντί Επιλόγου
Αντί επιλόγου, επαναφέρω το μότο της ομάδας. Τον «Refuse to Lose» χαρακτήρα, το οικογενειακό κλίμα και τη συσπείρωση, ουδέποτε τα απώλεσε ο μπασκετικός Ολυμπιακός από το 2011-2012 και έπειτα. Παρά τα προβλήματα τραυματισμών και τις δύο ψυχρολουσίες από τον ΠΑΟ, η ομάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία της Euroleague και συνεχίζει να προσφέρει σε όσους την παρακολουθούν συγκινήσεις και χαρές ανάλογες του μύθου που έχει χτίσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Με υγεία και ορθή διαχείριση, το Final 4 του Βελιγραδίου, θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διεκδικηθεί εκ νέου το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου. Ας χαρούμε και ας εκτιμήσουμε λοιπόν αυτό που μας προσφέρει η αγαπημένη μας ομάδα, για άλλη μια σεζόν.
Είδαμε περίπου τα…ίδια! Εξηγούμαι. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δεν είναι αφελείς όταν επαναλαμβάνουν με συνέπεια στις δηλώσεις τους πως ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα της Ευρώπης κατά την τρέχουσα δεκαετία. Η σεζόν 2016-2017, λοιπόν, βρήκε την ομάδα μας για άλλη μια φορά στον τελικό της Euroleague. Πρόκειται για επίτευγμα που διόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι, αν συνυπολογίσει κανείς τη σταθερή παρουσία της στη γιορτή του Final 4 από το 2009 και έπειτα. Ναι, οι χαμένοι τελικοί, εκτός από περηφάνια για την εκ νέου παρουσία του συλλόγου εκεί, γεννούν γκρίνια και απογοήτευση, καμιά φορά και απαξίωση (πλήρως αδικαιολόγητη κατ’ εμέ). Οφείλουμε όμως να βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα και να μην έχουμε την απαίτηση από το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλου να κερδίζει τελικούς στην έδρα της Ρεάλ το 2015 και της Φενέρ το 2017. Το πλήρες κάδρο απεικονίζει μία ομάδα που έδειξε θαυμαστή συνέπεια κατά την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Ευρώπη. Όλα αυτά όμως μέχρι το Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Το κάδρο έχει δύο πολύ χτυπητές ανορθογραφίες, τις οποίες απαιτείται να αναφέρουμε στον απολογισμό μας. Πρόκειται για τη στελέχωση του ρόστερ, καθώς και για την αντιμετώπιση του αιωνίου αντιπάλου υπό την καθοδήγηση του Πασκουάλ. Από τον περσινό Ιανουάριο (χαμένος ημιτελικός Κυπέλλου) και έπειτα, ο coach Σφαιρόπουλος φαντάζει ανίκανος να αντιμετωπίσει τα γνωστά αγωνιστικά «τρικάκια» του Καταλανού coach του ΠΑΟ, με αποτέλεσμα την απώλεια του περσινού Πρωταθλήματος (μετά από δύο συνεχόμενες κατακτήσεις το 2015 και 2016) και τις δύο συνεχόμενες εντός έδρας ήττες σε Πρωτάθλημα και Ευρώπη στην αυγή της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου.
Ρόστερ
Στο περσινό μου εισαγωγικό για τη σεζόν κείμενο είχα γράψει πως η κάλυψη του κενού του back up του Γιώργου Πρίντεζη στο ¨4¨ με τους Παπαπέτρου και Αγραβάνη ήταν ένα ρίσκο που ίσως να αναδείκνυε περαιτέρω το ταλέντο των δύο νεαρών Ελλήνων. Κάτι τέτοιο όμως ουδέποτε συνέβη, όχι φυσικά λόγω ανικανότητας των παικτών και του τεχνικού team στη διαχείριση του έμψυχου υλικού, όσο εξαιτίας της καθιερωμένης πλέον κακοδαιμονίας που πλήττει τον μπασκετικό Ολυμπιακό κάθε χρόνο, με τραυματισμούς και απώλειες παικτών ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό συνέβη και την περασμένη χρονιά, με συνέπεια τα κενά των Χάκετ και Λοτζέσκι να μην καλυφθούν ουσιαστικά ποτέ και τον εξαντλημένο Ολυμπιακό να πηγαίνει στους τελικούς της Α1 χάνοντας εμφατικά τον τίτλο στο ΣΕΦ από έναν προβληματικό μεν, αλλά σαφώς πιο φρέσκο και με εξαιρετικές μονάδες Παναθηναϊκό.
Το πάθημα, λοιπόν, έγινε μάθημα και το φετινό ρόστερ της ομάδας στελεχώθηκε από επαρκή αριθμό παικτών σε κάθε θέση. Ας μην επαναλαμβανόμαστε και για τα φετινά όμως. Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ο coach Σφαιρόπουλος διαθέτει στο ρόστερ του ως διαθέσιμο καθαρό τεσσάρι μόνο τον Γουίλτζερ και κινδυνεύει να μην έχει στη διάθεσή του διψήφιο αριθμό ετοιμοπόλεμων αθλητών για τους επερχόμενους αγώνες σε Ελλάδα και -κυρίως- Ευρώπη. Οι τραυματισμοί έχουν αποδεκατίσει και φέτος την ομάδα, με τον κίνδυνο εξάντλησης των διαθέσιμων μονάδων να φαντάζει και πάλι ορατός. Απλή ατυχία; Ευθύνες του προπονητικού team; Των γυμναστών (Γκατζούλη προεξάρχοντος) και ιατρών της ομάδας; Τα ερωτήματα πολλά πάνω σε αυτό το ζήτημα…
Αντί Επιλόγου
Αντί επιλόγου, επαναφέρω το μότο της ομάδας. Τον «Refuse to Lose» χαρακτήρα, το οικογενειακό κλίμα και τη συσπείρωση, ουδέποτε τα απώλεσε ο μπασκετικός Ολυμπιακός από το 2011-2012 και έπειτα. Παρά τα προβλήματα τραυματισμών και τις δύο ψυχρολουσίες από τον ΠΑΟ, η ομάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία της Euroleague και συνεχίζει να προσφέρει σε όσους την παρακολουθούν συγκινήσεις και χαρές ανάλογες του μύθου που έχει χτίσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Με υγεία και ορθή διαχείριση, το Final 4 του Βελιγραδίου, θα αποτελέσει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διεκδικηθεί εκ νέου το 4ο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου. Ας χαρούμε και ας εκτιμήσουμε λοιπόν αυτό που μας προσφέρει η αγαπημένη μας ομάδα, για άλλη μια σεζόν.
Ο Urbino7:
Χρειάζεται να προμηνύσω μία ανασκόπηση με παράπονο και απογοήτευση; Το βλέπεις με μισό μάτι ή το αποδέχεσαι ευχάριστα. Έτσι κι αλλιώς, η ελευθερία στον τεκμηριωμένο λόγο είναι δικαίωμα που γοητεύει, παρά προβληματίζει ως προς το περιεχόμενο.
Να κάνεις ανασκόπηση σε μία στείρα, από τίτλους, χρονιά, ακούγεται ως ένας άθλος του ψυχισμού για όποιον λογίζει τον εαυτό του ως μπασκετικό Ολυμπιακό. Μιλώντας για εμένα προσωπικά, το "μπασκετικός Ολυμπιακός" είναι μία παραδοχή, η οποία περιέχει μία προϊστορία αληθινής αγάπης, πρώτα για το άθλημα του μπάσκετ και ύστερα για τον Ολυμπιακό. Μία προϊστορία που ριζώνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ανδρώνεται τουλάχιστον για 25 και πλέον χρόνια.
Ακολουθώντας την πορεία, την φιλοσοφία και την ιδιοσυγκρασία αυτής της ομάδας, καταλαβαίνεις γιατί το να μείνεις ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ μετά από 8 χρόνια συνεχής ανόδου, αποτελεί σκηνικό απογοήτευσης. Μάλλον αγγίζει το έγκλημα. Την στιγμή μάλιστα, που ο βασικός σου αντίπαλος διανύει μία 7ετία παντελούς αδυναμίας να ακολουθήσει αυτό που κρατούσε για πολλά χρόνια. Την Ευρωπαϊκή καταξίωση.
Η χρονιά (2016-2017) ξεκινάει όπως περίπου τελείωσε. Η ομάδα παίζει δελεαστικό μπάσκετ, το νικηφόρο σερί επί του βασικού αντιπάλου συνεχίζεται και το κόμπλεξ ηττοπάθειας των προηγούμενων ετών, δείχνει πλέον παρελθόν. Ο Σφαιρόπουλος φαντάζει ως ιδανικός καθοδηγητής. Ακόμα και αν δεν συνθλίβει τον αντίπαλο (όπως το ’15) η ομάδα εμφανίζεται ανταγωνιστική σε ένα καινούριο, εξαντλητικό σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκας. Δεν χάνει ποτέ την επαφή, όχι μόνο με την 4άδα, αλλά συχνά ούτε με την 1η θέση. Η διάρκεια χαρακτηρίζει τον ομάδα.
Το μπλακ άουτ του Φλεβάρη, που ξεκινάει με ακόμη ένα δωρισμένο τίτλο στον βασικό αντίπαλο, εμφανίζεται και μένει. Η πρώτη σοβαρή κάμψη της ομάδας κουβαλιέται μέχρι το τέλος. Η έξοχη πορεία της Ευρώπης μέχρι την μόνιμη, πελατειακή, ημιτελική σχέση με την ΤΣΣΚΑ τερματίζεται σε ένα τελικό, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τεράστια κούραση και την μόνιμη παρουσία τραυματιών. Η ζημιά έχει ήδη γίνει και είναι τεράστια.
Το πρωτάθλημα χάνεται με πλεονέκτημα έδρας. Η ομάδα εμφανίζεται κουρασμένη, προβλέψιμη και ανύπαρκτη να αντιδράσει. Η ευθύνη Σφαιρόπουλου και προπονητικού τιμ είναι τεράστια, ενώ το κλίμα ηττοπάθειας επιστρέφει, αιωρείται και κρατιέται έως σήμερα.
Η κακή διαχείριση των παικτών η οποία έφερε μόνιμους τραυματίες, η έλλειψη αναπληρωματικού στη θέση 4, η παντελής έλλειψη επιθετικού πλάνου για τα παιχνίδια που έκριναν τίτλο και η ανυπαρξία περισσότερων μονάδων με αθλητικά προσόντα, βάζουν την σφραγίδα τους σε μια καταστρεπτική, στείρα σεζόν. Οι απαιτήσεις στο νέο σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκα και όχι μόνο, βροντοφωνάζουν για την υποχρεωτική καταβολή σοβαρού μπάτζετ από μεριάς προέδρων, καθώς και το καλύτερο διάβασμα της νέας πραγματικότητας από προπονητή και επιτελείο. Η ηρωική, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ συνταγή της επιτυχίας του 2011-2013, δείχνει πλέον ανίκανη να βρει πρακτική εφαρμογή. Αλλαγή ρόλων σε αρχηγό και σοβαρή επένδυση σε παίκτες που θα κάνουν την διαφορά, δείχνουν να είναι μονόδρομος. Είναι αυτά που θα κρατήσουν αυτή την υπέροχη παρέα αθλητών, ζωντανή και ανταγωνιστική.
Αλλιώς, η αποκλειστική, δημιουργηθείσα ΑΠΟ ΕΜΑΣ, μετενσάρκωση του Curry, που ακούει στο όνομα Κέισι Ρίβερς, θα συνεχίσει να παιδιαρίζει κάθε φορά που θα βλέπει το χρώμα κόκκινο. Γιατί να χάσεις από ένα παίκτη συγχωρείται. Αλλά το να αδυνατείς να βρεις εδώ και ένα χρόνο, ένα σύστημα που θα τον σταματήσει, είναι παραπάνω από ασυγχώρητο. Όπως και το να παραμένεις συγκάτοικος με κάποιον που δείχνει ότι αδυνατεί να σε ακολουθήσει σε μια νέα θεώρηση της μπασκετικής ζωής.
Να κάνεις ανασκόπηση σε μία στείρα, από τίτλους, χρονιά, ακούγεται ως ένας άθλος του ψυχισμού για όποιον λογίζει τον εαυτό του ως μπασκετικό Ολυμπιακό. Μιλώντας για εμένα προσωπικά, το "μπασκετικός Ολυμπιακός" είναι μία παραδοχή, η οποία περιέχει μία προϊστορία αληθινής αγάπης, πρώτα για το άθλημα του μπάσκετ και ύστερα για τον Ολυμπιακό. Μία προϊστορία που ριζώνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ανδρώνεται τουλάχιστον για 25 και πλέον χρόνια.
Ακολουθώντας την πορεία, την φιλοσοφία και την ιδιοσυγκρασία αυτής της ομάδας, καταλαβαίνεις γιατί το να μείνεις ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ μετά από 8 χρόνια συνεχής ανόδου, αποτελεί σκηνικό απογοήτευσης. Μάλλον αγγίζει το έγκλημα. Την στιγμή μάλιστα, που ο βασικός σου αντίπαλος διανύει μία 7ετία παντελούς αδυναμίας να ακολουθήσει αυτό που κρατούσε για πολλά χρόνια. Την Ευρωπαϊκή καταξίωση.
Η χρονιά (2016-2017) ξεκινάει όπως περίπου τελείωσε. Η ομάδα παίζει δελεαστικό μπάσκετ, το νικηφόρο σερί επί του βασικού αντιπάλου συνεχίζεται και το κόμπλεξ ηττοπάθειας των προηγούμενων ετών, δείχνει πλέον παρελθόν. Ο Σφαιρόπουλος φαντάζει ως ιδανικός καθοδηγητής. Ακόμα και αν δεν συνθλίβει τον αντίπαλο (όπως το ’15) η ομάδα εμφανίζεται ανταγωνιστική σε ένα καινούριο, εξαντλητικό σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκας. Δεν χάνει ποτέ την επαφή, όχι μόνο με την 4άδα, αλλά συχνά ούτε με την 1η θέση. Η διάρκεια χαρακτηρίζει τον ομάδα.
Το μπλακ άουτ του Φλεβάρη, που ξεκινάει με ακόμη ένα δωρισμένο τίτλο στον βασικό αντίπαλο, εμφανίζεται και μένει. Η πρώτη σοβαρή κάμψη της ομάδας κουβαλιέται μέχρι το τέλος. Η έξοχη πορεία της Ευρώπης μέχρι την μόνιμη, πελατειακή, ημιτελική σχέση με την ΤΣΣΚΑ τερματίζεται σε ένα τελικό, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τεράστια κούραση και την μόνιμη παρουσία τραυματιών. Η ζημιά έχει ήδη γίνει και είναι τεράστια.
Το πρωτάθλημα χάνεται με πλεονέκτημα έδρας. Η ομάδα εμφανίζεται κουρασμένη, προβλέψιμη και ανύπαρκτη να αντιδράσει. Η ευθύνη Σφαιρόπουλου και προπονητικού τιμ είναι τεράστια, ενώ το κλίμα ηττοπάθειας επιστρέφει, αιωρείται και κρατιέται έως σήμερα.
Η κακή διαχείριση των παικτών η οποία έφερε μόνιμους τραυματίες, η έλλειψη αναπληρωματικού στη θέση 4, η παντελής έλλειψη επιθετικού πλάνου για τα παιχνίδια που έκριναν τίτλο και η ανυπαρξία περισσότερων μονάδων με αθλητικά προσόντα, βάζουν την σφραγίδα τους σε μια καταστρεπτική, στείρα σεζόν. Οι απαιτήσεις στο νέο σύστημα διεξαγωγής της Ευρωλίγκα και όχι μόνο, βροντοφωνάζουν για την υποχρεωτική καταβολή σοβαρού μπάτζετ από μεριάς προέδρων, καθώς και το καλύτερο διάβασμα της νέας πραγματικότητας από προπονητή και επιτελείο. Η ηρωική, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ συνταγή της επιτυχίας του 2011-2013, δείχνει πλέον ανίκανη να βρει πρακτική εφαρμογή. Αλλαγή ρόλων σε αρχηγό και σοβαρή επένδυση σε παίκτες που θα κάνουν την διαφορά, δείχνουν να είναι μονόδρομος. Είναι αυτά που θα κρατήσουν αυτή την υπέροχη παρέα αθλητών, ζωντανή και ανταγωνιστική.
Αλλιώς, η αποκλειστική, δημιουργηθείσα ΑΠΟ ΕΜΑΣ, μετενσάρκωση του Curry, που ακούει στο όνομα Κέισι Ρίβερς, θα συνεχίσει να παιδιαρίζει κάθε φορά που θα βλέπει το χρώμα κόκκινο. Γιατί να χάσεις από ένα παίκτη συγχωρείται. Αλλά το να αδυνατείς να βρεις εδώ και ένα χρόνο, ένα σύστημα που θα τον σταματήσει, είναι παραπάνω από ασυγχώρητο. Όπως και το να παραμένεις συγκάτοικος με κάποιον που δείχνει ότι αδυνατεί να σε ακολουθήσει σε μια νέα θεώρηση της μπασκετικής ζωής.
Ο Apoag:
Καταρχάς θα ήθελα να πω ένα μπράβο στο Mark για την ιδέα που είχε να γράψουμε όλοι ένα κείμενο κυρίως για την θέλησή του να κάνει πιο ζωντανό το blog, ασχέτως αν στη πράξη θα είναι εύκολο ή δύσκολο να υλοποιηθούν οι ιδέες του.
Στο κείμενο μου δεν θέλω να γράψω για συστήματα ή για scouting παιχτών που θα μπορούσαν να κάνουν την ομάδα να παίζει καλύτερο μπάσκετ, αφενός γιατί έχουν αναλυθεί πολλές φορές και αφετέρου γιατί σίγουρα μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη ανάλυση από άλλα παιδιά.
Θα ήθελα να σταθώ στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και την σχέση της με τον κόσμο, αναλύοντας λίγο παραπάνω 2 παράγοντες που επιδρούν σε αυτά.
Η ομάδα έχει καταφέρει από το 2012 και μετά να βρίσκεται στην elite της Ευρώπης, κάτι που είναι πολύ πιο δύσκολο από το να βρεθείς μια χρονιά στην κορυφή και με αρκετή δόση τύχης όπως έγινε το 2012. Είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχει ένα πετυχημένο μοντέλο το οποίο κρατάει την ομάδα ψηλά, σίγουρα με πολλές αστοχίες και εμμονές απο πλευράς διοίκησης. Απλά μην ξεχνάμε ότι εύκολα κάποιος μπορεί να την ψωνίσει αν πετύχει κάτι «με τον δικό του τρόπο» και ειδικά αν μιλάμε για ιδιαίτερα πλούσιους και κακομαθημένους ανθρώπους.
Έχουν γίνει πολλά λάθη στην στελέχωση της ομάδας από το 2012 και μετά. Φυγή Χάινς , Πέρο, Σλούκα κλπ, απόκτηση παιχτών που ξέραμε εξ αρχής ότι δεν πρόκειται να πετύχουν, η εμμονή με την στελέχωση στη θέση 4 (που διορθώθηκε φέτος μετά το 2014 αλλά δεν το χαρήκαμε) και πολλά άλλα τα οποία προφανώς και σηκώνουν κριτική.
Θα σταθώ εκτενέστερα όμως σε 2 παράγοντες που για μένα ξεφεύγουν πολλές φορές και δημιουργούν συζητήσεις που δεν μπορώ να παρακολουθήσω με την λογική μου...
Παράγοντας απαξίωση.
Μετά από κάθε ατυχές αποτέλεσμα της ομάδας, δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να μειώσουν -ή και να μηδενίσουν- πρόσωπα και καταστάσεις που αφορούν ένα τμήμα που μας έχει προσφέρει κάτι παραπάνω από έντονες συγκινήσεις τα τελευταία χρόνια. Κάποιες φορές μετά από κάποια ματς, αν απλά παρακολουθήσεις τα σχόλια νομίζεις οτι αναφέρονται σε ομάδα που μετά βίας θα μπεί στους 16 του Fiba Champions League. Ίσως φταίει και το ότι είμαστε κακομαθημένοι σαν οπαδοί αφού, μάλλον, πραγματική στήριξη σε αυτή την ομάδα (όχι απαραίτητα στο συγκεκριμένο τμήμα) δίνουμε μόνο όταν πιάσουμε πάτο και τους τίτλους τους βλέπουμε με κιάλι. Στο συγκεκριμένο τμήμα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όσον αφορά τη στήριξη των οπαδών της ομάδας. Ίσως πάλι φταίει η απόλυτη ανάγκη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και της απόδειξης της ανωτερότητας μας έναντι του ΠΑΟ. Σε αυτό το τελευταίο μάλλον οφείλεται και η μη ολοκλήρωση του 5ου τελικού πέρυσι.
Παράγοντας Σπανούλης.
Θα μπορούσε να μην είναι ξεχωριστή παράγραφος αφού έτσι κι αλλιώς η παρουσία του στην ομάδα καθορίζει πολλά πράγματα γύρω από το ρόστερ. Είτε λόγω της αμοιβής του (που πολλοί αναφέρουν ότι είναι βαρίδι) είτε λόγω του ρόλου του στην ομάδα. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει με τον Σπαν και την ομάδα, πρέπει να δούμε κάποια πράγματα ψύχραιμα. Τον ρόλο του ο Β.Σ. τον έχει κερδίσει στην ομάδα όταν από το 2011 και μετά είναι από τους βασικούς υπευθύνους των επιτυχιών μας. Η αμοιβή του και κατά την δική μου άποψη έπρεπε να είναι μικρότερη (και δεν αναφέρομαι στο ότι είναι εξωπραγματικά τα χρήματα που παίρνουν όλοι οι αθλητές), αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Όταν οι αφοί Αγγελόπουλοι ήθελαν να φέρουν κάποιον παίχτη, τον έφεραν και δεν κόλλησαν στο συνολικό μπάτζετ όπως συνέβη και με την έλευση Παπανικολάου που αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα μας. Είναι απολύτως λογικό να υπάρχει γκρίνια για κάποιες εμφανίσεις του και κυρίως, γιατί προσπαθεί κάποια πράγματα που δεν μπορεί να κάνει όπως παλιά, έχοντας χάσει κυρίως την έκρηξη που τον χαρακτήριζε. Τον χρόνο δεν τον νίκησε κανείς... Εδώ όμως είναι το κύριο ερώτημα: Πρέπει να αποσυρθεί ή να αλλάξει ο ρόλος του; Κάποιες φωνές που τον χαρακτηρίζουν "παλαίμαχο" μου ακούγονται το ίδιο εκτός λογικής με κάποιες άλλες που τον χαρακτηρίζουν τον καλύτερο παίχτη στην Ευρώπη. Για να μην το κουράζω άλλο, πρέπει και η ομάδα και ο Σπαν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι αναγκαίο να αλλάξει ο ρόλος του, να παίζει λιγότερο -χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις και προσπάθειες-, ώστε να είναι φρέσκος όταν πρέπει και με καθαρό μυαλό.
Τέλος, όσον αφορά το πότε θα φύγει, αν συμβούν τα παραπάνω, εμένα δεν με απασχολεί το αν θα συνεχίσει για ένα ή δύο χρόνια, που είναι και το πιθανότερο. Απλά, να έχουμε στο νου μας ότι αυτό θα το αποφασίσει ο ίδιος, γιατί η ομάδα ό,τι θελήσει θα το δεχτεί, αλλά και γιατί, όπως μας έφερε στις επιτυχίες με τον εγωισμό του και χαιρόμασταν, τον ίδιο εγωισμό πρέπει να αποδεχτούμε και τώρα…
Εν κατακλείδι καταλαβαίνω απόλυτα την κριτική στην ομάδα ακόμα και όταν είναι σκληρή ασχέτως αν διαφωνώ ή συμφωνώ με αυτή αλλά πραγματικά δεν μπορώ να δεχτώ την ισοπέδωση και τον χλευασμό προς αυτή.
Καταλαβαίνω ότι είναι μεγάλο πρόβλημα να υποστηρίζεις μια ομάδα που δεν σου αρέσει να βλέπεις όπως συμβαίνει με μένα και την ομάδα ποδοσφαίρου και για αυτό σταμάτησα να την παρακολουθώ...
Εγώ διατηρώ την πίστη που είχα εξαρχής φέτος από την στελέχωση του ρόστερ ότι θα είναι μια επιτυχημένη χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου