In Union We Stand!

Καλησπέρα σας!

Στο λυκαυγές της νέας χρονιάς που μετράται στα ημερολόγια ως 2017.

Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή κοσμοϊστορικών αλλαγών ή σε μια στείρα επανάληψη της ιστορίας από διαφορετικούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους;

Όπως και να έχει, δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε φιλοσοφικά θέματα και ρητορείες χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα.

Η ευρωλίγκα έχει μπει σε μια νέα εποχή τη φετινή αγωνιστική χρονιά, που περιλαμβάνει περισσότερους αγώνες και δυσκολότερους αντιπάλους για κάθε ομάδα. Αρκετούς τραυματισμούς και περισσότερες αλλαγές-μεταγραφές με προσθαφαιρέσεις παικτών.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην τρίτη θέση της βαθμολογίας με απολογισμό 10 νίκες και 5 ήττες. Αρκετά καλό πλασάρισμα αναλογικά με το μειωμένο rotation καθώς και ορισμένες -εκτός προγράμματος- ήττες όπως εκείνη από τη Γαλατά κι εκείνη από τη Μπάμπεργκ.

Τι θα παρουσιάσει ο Ολυμπιακός τη νέα χρονιά; Η απάντηση είναι σύνθετη επειδή πολλά εξαρτώνται από την ασφαλή μετάβαση του Γιανγκ σε αγωνιστικούς ρυθμούς καθώς και την άμεση προσαρμογή του Γουότερς στα πλάνα της ομάδας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βελτιωθεί ο αγωνιστικός ρυθμός του Ολυμπιακού, όσο αυξάνονται τα αγωνιστικά λεπτά των παικτών του. Η μία παράμετρος αποτελεί συνάρτηση της άλλης.

Νέος παίκτης λοιπόν, ο Γουότερς. Περισσότερο δημιουργικός άσος παρά ενδιάμεσος σκόρερ που μπορεί να παίξει σαν play maker όπως είναι ο Χάκετ. Σαφέστατα καλύτερος -και κυρίως- σταθερότερος σουτέρ από τον μέχρι πρότινος κάτοχο της θέσης Χάκετ. Πιθανολογώ ότι θα είναι κατώτερος σκόρερ του "παλιού Χάκετ" αλλά και υποδεέστερος αμυντικά του προκατόχου της θέσης. Βλέπει καλύτερα γήπεδο και σκέφτεται περισσότερο σαν δημιουργός παρά σαν σκόρερ. Διέκρινα χειρότερη διείσδυση στα λίγα στιγμιότυπα που μπόρεσα να παρακολουθήσω με ηρεμία, πάντα σε σύγκριση με τον Χάκετ. Αδιαπραγμάτευτο φυσικά είναι το πνεύμα νικητή του Ντάνιελ, που θα θεωρούταν ουτοπία η όποια προσπάθεια εξεύρεσης παίκτη με την ίδια νοοτροπία και την ίδια επικοινωνία με τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Με λίγα λόγια, ο Χάκετ, είχε αποκτήσει αυτόν τον περίφημο "ψυχισμό" που είχε αναφέρει κάποτε ο Ξανθός ως βασική προτεραιότητα των παικτών που κοσμούσαν την κυρίαρχη αρμάδα της δεκαετίας του 1990.

"Επιλογή ανάγκης σε πρώτη φάση" μου τον χαρακτήρισε κάποιος δημοσιογράφος που εκτιμώ τις απόψεις του. Προτιμώ να διαφωνήσω πάντως, παρακολουθώντας με προσοχή το παρακάτω βίντεο, που παρουσιάζει έναν παίκτη με προοπτικές να σταθεί καλύτερα στην ομάδα αν κατορθώσει να μπει στο rotation του Γκατζούλη.

Πού κολλάει ο Γκατζούλης στην εξίσωση;

Monitoring. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ -φυσικά- κι ο γυμναστής προτείνει, ενώ ο προπονητής το δέχεται αναλόγως τον ψυχισμό του (πάλι αυτός;). Σκοπός, η φρεσκάδα στα τελευταία 10 λεπτά. Ο Γκατζούλης δηλαδή καθορίζει τους χρόνους των συμμετεχόντων βάσει ενός κύκλου καταπόνησης. Μια διαδικασία που ξεκίνησε επί Μπαρτζώκα αλλά κατέρρευσε με τον τραυματισμό του Μάντζαρη. Γι'αυτό το λόγο γίνονται οι ίδιες αλλαγές και σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία.

Αυτό το σύστημα βέβαια, ίσχυε από παλιότερα. Η διαφοροποίηση όμως της εποχής Ντούντα, ήταν ότι όταν τους βγήκε τότε η ομάδα με τα πιτσιρίκια και ξεκίνησε να ρολάρει σταδιακά με τις προσθήκες Λο και Ντόρσεϊ, την άφησαν να "πάει μόνη της" χωρίς να παρεμβαίνουν. Ένα ακόμα μυστικό ή μια ιδιοτροπία (αν προτιμάτε τη λέξη) εκείνης της ομάδας, ήταν -φυσικά- η παρουσία του Βαγγέλη Αγγέλου από μόνη της. Ο οποίος, είχε προσωπική άποψη -καλώς ή κακώς- στη στελέχωση και στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας και δεν δεχόταν παρεμβάσεις "τεχνοκρατικού τύπου" ή αγωνιστικές γνώμες από τον Γκατζούλη. Κάπως έτσι κατέληξε η ομάδα να σαρώσει εκείνη τη χρονιά...

Ο Ολυμπιακός -σαν σωματείο μεγάλου βεληνεκούς- πάσχει σε δύο τομείς εδώ και πολλά χρόνια.
Ο πρώτος είναι το προπονητικό επιτελείο που είναι δυσανάλογο των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης. Ελαχιστοποιήθηκε την εποχή Μπαρτζώκα -ο οποίος έβλεπε παντού εχθρούς- σε σχέση με την εποχή Ίβκοβιτς και παραμένει κλειστοφοβικό την εποχή Σφαιρόπουλου εξαιτίας της δεδομένης ανασφάλειας που κάθε Έλληνας προπονητής διαθέτει.

Ο Μίλαν Τόμιτς είναι Ολυμπιακός. Αδιαπραγμάτευτο. Δεν είναι όμως προπονητής κορυφαίου επιπέδου. Ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι ίδιος με του Αλβέρτη και κανενός άλλου. Δεν είναι απαραίτητο να "τιμάται" με την παρουσία του δίπλα στον Σφαιρόπουλο, μια θέση που θα μπορούσε να έχει κάλλιστα ένας "κανονικός" προπονητής με προοπτικές τουλάχιστον πρώτου προπονητή όπως ο Νίκος Βετούλας. Καλή η εικόνα του "τοτέμ" Τόμιτς στο παρκέ, αλλά ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι διαφορετικός.

Ο δεύτερος είναι το τμήμα scouting που δεν λειτουργεί παρά μόνο στη θεωρία. Στην πράξη, δεν υφίσταται καν. Όπως είναι λογικό, δεν μπορεί να μην υπάρχει "παραγωγική διαδικασία" ακόμα και στο μεταγραφικό τομέα, εφ'όσον η ομάδα δεν μπορεί να ακολουθήσει τα οικονομικά δεδομένα των οικονομικά εύρωστων ομάδων της ευρωλίγκα. Να το κάνω λιανά: Μαγειρέψτε το καλοκαίρι (ή ακόμα και το φθινόπωρο) πριν πεινάσετε το χειμώνα, τότε που δεν θα υπάρχουν πολλές και καλές διαθέσιμες επιλογές παικτών. Το κυριότερο; Αγοράζουμε από το ισόγειο ή τον πρώτο όροφο για να καταλήξουμε να πουλήσουμε από τον τέταρτο ή το ρετιρέ. Έτσι μόνο θα επιβιώσει οικονομικά η ομάδα ώστε να μπορέσει να παραμένει μόνιμα σε υψηλό επίπεδο.

Άριστη η θεωρία μας, λοιπόν, αλλά η πράξη μπορεί να αποδειχθεί εντελώς διαφορετική. Όπως όμως κι αν τελείται η ακολουθία των διαδικασιών, αν τελικά χρειαστεί να εστιάσουμε σε ένα μόνο στοιχείο, αυτό θα είναι ότι η συγκεκριμένη ομάδα που αποκαλείται και Θρύλος από τους φίλους της, κατάφερνε να ανταπεξέρχεται ενωμένη στις -κατά καιρούς- δυσκολίες κι αντιξοότητες.

In union we stand!

Καλή χρονιά να έχουμε!